او نوشته :«از بیرون صدای بالگرد اومد. اولش طبیعی بود ولی بعد شدن دوتا و کم کم صدای همدیگر رو نمی شنیدیم و شده بود عین صحنه جنگ. دخترم دوید توی بالکن و گفت مامان بدو! هفت هشت تا بالگرد بالای خونمونن! رفتیم تو بالکن و دیدیم از پشت ساختمونا، دوده که میره آسمون!
سریع تلویزیون رو روشن کردیم دیدیم دارن محله مارو نشون میدن! بچه ها نوشته های تلویزیون رو خوندن و گفتن وای! کمپانی پویانمایی کیوتو آتیش گرفته! آتیش طبقه دوم بود و ظاهراً خیلی بزرگ به نظر نمی رسید با خودم گفتم بابا عجب امکاناتی! واسه یه ذره آتیش ۱۰ تا بالگرد و پخش زنده تلویزیون رو..! یهو پسرم گفت وای مامان۲۰ تا کشته! نه! شد ۲۲ ! ۲۴ ... وای مامان ۳۰ تا!
شاخ درآوردم! آتیش ابدا در حد ۳۰ تا کشته نبود! غروب پسرم خبرها رو خوند که: «یه مرد عصبی با یه دبه گازوئیل رفته تو کمپانی داد زده شما ایده منو دزدیدین و آتیش زده و۳۴ نفر مردن!!» دیگه خبری نداشتم تا روز جمعه که اومدم محل کار و پچ پچ خبر بود.
مدام از همه پرسیدم چرا کسی کاری نکرد چرا دیوار رو خراب نکردن چرا یه راه دیگه باز نکردن... تا آخر سر یکی از شاگردام گفت ببین، یه قانون هست به نام «Second disaster» یعنی فاجعه دوم. خب اگر نیروی آتش نشانی دیوار رو خراب می کرد و خدای نکرده خودش می مرد چی؟ یا آتیش روی خودشون می پرید چی؟
دهنم باز مونده بود! عکس‌های پلاسکو رو نشون دادم و گفتم مگه آتش نشانی نباید محافظ جون مردم باشه و از جون مایه بذاره؟ گفتن کی گفته؟ اونا قربانی بودن نه مأمورای آتش نشانی! گفتم پس بالگردها چی؟ یک همکارم آروم با طعنه و ناراحتی گفت: «کنار کمپانی، معبد فوشیمی ایناریه که محور گردشگری کیوتو هست. اونا فقط مواظب بودن آتیش به معبد نرسه! آدم زیاده، معبد یک دونه است!» خلاصه الان بیش از دوماه گذشته و هیچ کس یادش نیست!»
23302
نظر شما