خیلی تعجب آور است که هنوز چهل سال نشده که جنگ به پایان رسیده و این گونه تغییرات پنهان و آهسته و موریانه ای را در ساختارهای فرهنگی کشور مشاهده میکنیم؟ پذیرش این موضوع برای کشوری با جمعیت فعال دفاعی دهه ۵۹ تا ۶۷ که متوسط آن حدود ۲۰ میلیون نفر بودند و تقریبا ۱۰ میلیون نفر آن بصورت مستقیم و غیرمستقیم درگیر جنگ بودند و در این مدت حدود ۲۳۰ هزار شهید و ۵۵۰ هزار جانباز و حدود ۴۳۰۰۰ آزاده دادند و صدها میلیارد دلار هزینه های مالی بر کشور و ملت تحمیل شد بسیار سخت و درد آور است .
به عنوان یک ایثارگر دوران دفاع مقدس از خواندن و شنیدن این اخبار بسیار متاثر و متاسف می شوم و وقتی به موضوع فرهنگ ایثار و اینکه چه سرنوشتی در انتظار این فرهنگ اخلاق محور انسان ساز است و دانسته یا نا دانسته برای این فرهنگ طراحی شده و یا در شرف طراحی است عمیقا ناراحت می شوم .
وقتی این اخبار را خواندم و شنیدم به یاد اتفاقات و برنامه هایی می افتم که در طول تقریبا شش سال گذشته درگیر و شاهد آن هستم . خیلی خلاصه مینویسم که متاسفانه در شهرداری تهران و بخش فرهنگی این نهاد عمومی مردمی برای اجرا و پیاده سازی برنامه های حفظ و ترویج فرهنگ ایثار به گونه ای زشت و غیر قابل قبول مقاومت و سنگ اندازی می شود .
موضوع بر می گردد به تحقیقاتی که در سال ۱۳۹۲ برای گفتمان بین نسلی و اتصال و انتقال فرهنگ ایثار از نسلی که من در آن بودم به نسل فرزندانم شروع کردم . لازم است که برای آشنایی بیشتر شما مخاطب محترم به چند نکته اشاره کنم . حتما میدانید که فرهنگ ایثار، زنجیره ای متشکل از فرهنگ خدمت به همراه مکمل ایثار است . نمی توانید بدون قصد خدمت، ایثار کنید حالا میخواهد این خدمت به خانواده باشد و یا اجتماع ومحله و شهر و یا کشور و یا خدا . اول باید هدفت خدمت باشد و بعد در انتها وقتی کار سخت شد ایثار، آن کار سخت را حل و فصل و کاملش می کند.
فرهنگ خدمت متشکل از انجام وظایف و خدمتی است که وظیفه انجام آنرا داریم که شامل هدف و امید و باور و انگیزه و مصمم بودن و منظم بودن و نظام مند بودن و کار آمد بودن و تلاش برای رسیدن به هدف و یا اهداف است . اما ایثار زمانی وارد می شود که کار سخت شده و آنجا ایثار خودش را به زیبایی نشان می دهد و در اینجاست که باید عاشق بود و از خودگذشتگی کرد و خود را عاشقانه به آب و آتش زد و ایثار کرد تا ایثارگر شد و این ابتدای راه فرهنگ ایثار است .
حتما می دانید که امید، سوخت و انرژی اصلی پیشران هر انسان و در ادامه هر خانواده و در ادامه هر اجتماعی است . آدم نا امید، مرده متحرک است . پس این امید است حرکت را به سمت و سوی هدف ایجاد می کند و اگر خدشه دار شود و یا در فرسایش قرار بگیرد و متاثر شود تمامی فرآیند زنجیره فرهنگ خدمت و فرهنگ ایثار از بین میرود و یا خنثی و بی اثر می ماند .
در تحقیقاتم به این نتیجه رسیدم که آن روزی که در جنگ بودیم و خطر، بیخ گوشمان بود احساس نیاز کردیم و با هدف و امید و انگیزه و انسان های پای کار ، مقاومت و ایثار کردیم تا بحمدلله به پیروزی رسیدیم.
نمادهای امید در جامعه ما و یکی از اصلی ترین سرمایه های اجتماعی در جامعه همان هایی هستند که بدون هیچ توقعی در طول هشت سال از کشور دفاع کردند حالا اگر عمدا یا سهوا این نمادها بصورت موریانه ای و در گذر زمان پاک و یا محو شوند و یا بدون هیچ دلیلی زیر سئوال بروند آنوقت چه خواهد شد ؟
من در این یادداشت به موضوعات ازجمله اینکه در سی سال گذشته مدیران کشور نتوانستند از سرمایه ارزشمند انسان های امیدوار و خالص در جنگ برای سامان دادن به امور سازندگی پس از جنگ و توسعه یافتگی کشور استفاده کنند و هدفمند و یا غیر هدفمند بذر نا امیدی و نمی توانیم ها و قانون گریزی ها و رانت خواری ها و ... را در کشور کاشتند تا درخت زقوم فساد در کشور رشد کند و بارور شود کاری ندارم .
نوشته امروزم بر می گردد به تلاش هایی که برای حفظ و ترویج و توسعه فرهنگ ایثار در طول تقریبا شش سال گذشته داشتم که حاصلش ایجاد خانه های فرهنگ ایثار در تقریبا ۳۵۱ سراهای محلات تهران و مصوبه تشکیل شورای ترویج فرهنگ ایثار و شهادت شهر تهران است .
مخاطب این سخن شهرداری تهران و بخصوص معاونت و ساختار فرهنگی شهرداری تهران است که با وجود تصویب زیرساخت های قانونی، هدفمندانه مانع شکل گیری و ساماندهی و نظامند شدن خانه های ایثار در سراهای محلات تهران و فرهنگ ایثار در سطح شهر تهران شدند؟ پرسشی دلگیرانه و دلسوزانه که باید پرسید در شهرداری تهران چه خبر است؟
ممکن است بپرسید خانه ایثار چیست و چرا مانع می شوند ؟ سئوال خوبی است و در پاسخ مینویسم ، خانه ایثار فضایی است در سراهای محلات تهران که شهرداری تهران به زور ما آن را ایجاد کرده ؟ در خانه ایثار فرصتی ایجاد می شود که گفتمان سازی بین نسلی برای اتصال و انتقال فرهنگ ایثار با حضور و مشارکت مردم و نسل ایثارگری که به عنوان سرمایه های اجتماعی ملی و کشوری ایران هستند شکل بگیرد و به نسل های بعدی انگیزه های خدمت برساند.
روی سخن من با مسئولین فرهنگی شهرداری تهران است که نمیگذارند این خانه ها برای ترویج گفتمان ایثار و مقاومت شکل بگیرد. این خانه های ایثار حداقل دو سال است که منتظر تشکیل اولین جلسه شورای ترویج فرهنگ ایثار، جهاد و مقاومت شهر تهران به ریاست شهردار تهران و دبیری معاونت اجتماعی و فرهنگی شهردار تهران و با حضور ۱۴ عضو حقوقی و حقیقی فرهنگی و ایثارگری در شهر تهران است که در مورد آن و طبق مصوبه شورای شهر تهران سیاستگذاری و ساختار بندی شود . اما متاسفانه تا امروز فقط سنگ اندازی و مقاومت شد ؟
آنچه که ما در خانه های ایثار پیشنهاد کردیم با دو اولویت بوده است:
اولویت اول
۱- محله انقلابی (شهروند ایثارگر و ادامه راه شهدا و ایثارگران برای تحقق و دستیابی به آرمانهای انقلاب اسلامی )
۲- محله ایثارگر ( شهروند ایثارگر و تکریم و حفظ شان خانواده بزرگ ایثار و جایگاه ایثار و ایثارگر در هر محله )
۳- محله و جوان ایثارگر ( شهروند ایثارگر و تربیت جوان ایثارگر در هر محله )
اولویت دوم
۱- محله توسعه یافته ( شهروند ایثارگر و تحقق برنامه ایران توسعه یافته ۱۴۰۴ در سطح محله )
۲- محله و اقتصاد مقاومتی ( شهروند ایثارگر و تحقق برنامه های اقتصاد مقاومتی در سطح محله )
۳- محله ولایتمدار ( شهروند ایثارگر و تحقق شعارهای سال رهبری معظم در سطح محله )
اما میبینیم در سطوح مدیریتی شهرداری علاقه ای برای شنیدن نیست. ضمن اینکه پس از گذشت دوسال از ابلاغ این مصوبه کاربردی درباره فرهنگ ایثار و با تمام تلاش هایی که برای اجرای آن کرده ایم اما نه این نوع طرح ها نتیجه ای داشته و در ضمن شاهدیم که خودسرانه نام شهدا از خیابان ها و کوچه ها حذف می شود.
متاسفانه شاهد خواب عمیق شورای شهر تهران هستیم که باید چشم و گوش مردم باشد و بی مسئولیتی ها در کلان شهر تهران را دنبال کند. شهری که با صرف و هزینه صدها میلیارد تومان بودجه اداره می شود و به وقت امور فرهنگی برای ترویج ارزش های این سرزمین، شاهدیم که مدیران در ظاهر و پیش رو یک حرف میزنند اما در عمل آن کار دیگر میکنند ؟ کمی به بیرون از کشور نگاه کنیم و ببینیم دشمنان ما با ایثار و فرهنگ ایثار شان چه می کنند و به ظاهر دوستان ما با ایثار و فرهنگ ایثار چه میکنند ؟ فذکر ان الذکر تنفع المومنین
* خلبان سال‌های دفاع مقدس
نظر شما