دیلی استار در مقاله ای به قلم زیاد اصالی نوشت:یک وجه مشترک در میان شعارها و مطالبه های معترضان در تونس، مصر، یمن ، بحرین و امروزه روز لیبی وجود دارد. وجهی که نه ایدئولوژی است نه مذهب. نه انتقاد از سیاست خارجی است و نه حتی اوضاع نابسامان اقتصادی. در حقیقت اصلی ترین مطالبه آنها پایان دادن به حکومت حاکمان ضعیف و بی اراده است.
وی در ادامه با بیان اینکه داستان سرکوب و محرومیت سیاسی روایت امروز و دیروز نیست،توضیح داد چند دهه است که شهروندان عادی شان سیاسی و مدنی خود را بر باد رفته دیده اند و البته همزمان دیکتاتورها و حلقه کوچک دورتادور آنها هم در کلام و هم در کردار دست بالا را در اختیار داشته اند.
اصالی در این یاددشت متذکر شد میزان فساد اداری رایج در این کشورها از دخالت در معامله های کلان اقتصادی بود تا حذف مالکیت های خصوصی عامه مردم. در این فضا بود که معترضان برای حق طلبی راهی نیافتند جز قربانی کردن خود در راه هدفی بزرگ تر.
او اظهار داشت این خیزش ها در حقیقت قیام مردم بود علیه حاکمانی که عدالت نمی شناسند و با خودبزرگ بینی و خود مصون کردن از قانون ، مردمان خود را به بدترین شکل سرکوب می کنند. این بی عدالتی و توهین به شان شهروندی بود که کار دست دیکتاتورهای امروز تاریخ داد و خواهد داد.16146
متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید.
.
نظر شما