بی گمان همه ایرانیان از محکومیت فدراسیون فوتبال و باختشان به ویلموتس و در نهایت پرداخت این همه پول بی زبان به یک مربی که جمع روزهای حضورش در تیم ملی به عدد 60 نرسیده ناراحتند که چه عرض کنم عصبانی اند.
اما دو شنبه شب یا بامداد سه شنبه در برنامه فوتبال برتر به راحتی می شد خوشحالی ناشی از این ماجرا و محکومیت را در چهره میثاقی دید.
البته تاکید کنم منظورم این نیست که این بنده خدا واقعا از محکومیت ایران خوشحال شده، منظورم چهره و رفتارش است که به سبب درگیری اش با مهدی تاج-متهم اصلی پرونده ویلموتس- حالا از این که رییس سابق فدراسیون فوتبال را عاجز و ناتوان و محکوم می بینید خوشحال است وگرنه میثاقی هم مانند هر ایرانی دیگری حتما قلبا از این محکومیت خشمگین است.
نقطه ضعف اجرای شب گذشته میثاقی خشمش از این ماجرا بود که همین خشم بر روی کارش و بیانش تاثیر بدی می گذاشت و باعث می شد از مقام یک مجری به یک قاضی عجول تبدیل شود.
محمدحسین میثاقی انگار که با شمشیری در دست بالای سر مهدی تاج ایستاده بود و جلادانه قصد داشت گردن او را قطع کند و نفس راحتی بکشد.
خارج از این بحث که هنوز این رای قطعی نشده و ممکن است بهتر یا حتی بدتر شود اما رفتار مجری برنامه فوتبال برتر نشانی از حرفه ای گری نداشت.
اگر او ناراحت نمی شود من هم می خواهم به سیاق بعضی ها میثاقی را دعوت کنم به دیدن فیلم استادش عادل فردوسی پور در چنین مواقعی که چگونه با خونسردی و خنده و نیش و کنایه و زبان بدن بدون توهین به کسی حرف حق را می زد و بیشترین تاثیر را بر روی مخاطبان می گذاشت.
جناب میثاقی! برادر عزیز خشمت را کنترل کن. به قول سقراط:« خشم و غضب را به درگاه مردان با اراده راهی نیست.»
نظر شما