این سفر او را به اعماق بردگی از نیروی کار در صنایع آرژانتین می برد، امری رایج که در چند قاره دیگر در این کره خاکی به چشم می خورد.
ماریا می گوید برای کار دوزندگی، شغلی که انتخاب نموده؛ باید ماهی 200 دلار دریافت کند. زن 31 ساله می افزاید وعده دریافت 200 دلار هم دروغ از آب در آمد و دیدم مانند بسیاری از قربانیان بردگی در جهان در دام بدی افتادم که نه راه پس دارم و نه راه پیش!
این وعده های پوچ، دستاویز شبکه های قاچاق نیروی کار بداخل کشورهایی مانند آرژانتین است که از بولیوی گرفته تا سایر کشورهای دور و نزدیک در امریکای لاتین گسترش یافته و باعث افزایش بردگی مدرن در این کشورها شده است.
واقعیت اینکه موقعیت بد جویندگان کار به حدی تاثر آور است که آنها حاضرند در برابر پیشنهادات بی سرنوشت، هم جواب مثبت دهند. تحمل مشقتهای سفر طولانی با بردگی در کارخانه های مخفی دوخت لباس همراه می شود و اوضاع خفقان آوری را برای کارگران یا همان بردگان مدرن ایجاد می کند.
در مورد ماریا داستان کمی دردناکتر است. وی و شوهرش همراه پسر یک ساله شان در سال 2006 با مدارک جعلی که برایشان درست شده و پول زیادی همه بابتش پرداخته بودند، در امتداد مرز از بولیوی وارد آرژانتین شدند. هنگام جعل قاچاقچیان نتوانسته بودند پاسپورت جعلی برای پسر بچه درست کنند و به همین خاطر ماریا مجبور شده بود با پوشاندن لباس صورتی وی را دختر جا زده تا بتوانند از مرز عبور کنند. در بوئنوس آیرس ماریا متوجه می شود که همه اتفاقات کلاهبرداری بوده است. او را به کارخانه ای شلوغ و گرم برده و وی مجبور شد تا 7 روز هفته را کار کرده و روزی 18 ساعت کار انجام دهد.
وی به ندرت اجازه می سافت تا برای استراحت به بیرون رفته و یا در راهروی محل کار همراه سایر بردگان استراحت کند. در نهایت اینکه وی برای این مدت کار طاقت فرسا تنها مااهی 25 دلار دریافت کرد. ماریا می گوید تمام روز کودکم باید زیر میز دوزندگی بنشیند و دائما رییس هم غرولند کند.
در آمد بسیار کم، و عدم داشتن ارتباط با کسی راه دیگری را برای ماریا باقی نگذاشت جز اینکه کارش را رها کرده و در مغازه شیرینی فروشی کار کند. انجا نیز بدرفتاریها ادامه یافت تا اینکه عزمش را جزم کرد تا با شوهر و پسرش از آنجا فرار کند.
به طور اتفاقی آنها وارد لا.آلامدا شده و با جامعه بولیویایی های مقیم آرژانتین روبرو شدندو در انجا متوجه شد که حرفه دوزندگی اش اینجا کارآمد بوده و می تواند مفید باشد. شهر مذکور در همسایگی بوئنوس آیرس بوده و ساختمانی که ماریا در آنجا مشغول شد در طبقه ساختمانی در همین شهر است که بعنوان شهری کارگری نزدیک پایتخت معروف است.
در اینجا ماریا و دهها زن و نرد قربانی بردگی مشغول کار دوخت و دوز هستند. آنها بدون اینکه از جانب کارفرما تهدید شوند، و یا مورد مواخذه و یا بدرفتاری قرار گیرند، مشغول کار خود هستند. آنها می توانند شب را بدون استرس خوابیده و برای شرکتهای بزرگ و کوچک، لباس و پیراهن و یونیفورم بدوزند. شیفتها 8 ساعت در روز است و به ازای هر ساعت 4 دلار پول دریافت می کنند. مقررات سازمانی ساده است. رییس ندارند که بالای سرشان آمده و غر بزند. و سود ناشی از دوخت و دوز نیز بین آنها تقسیم می شود و موضوعات مطرح شده میانشان، به صورت رای دهی، حل و فصل می شود. اینجا تقریبا برای ماریا و سایرین نسبت به محل کار قبلی، بهشت محسوب می شود. ماریا میگوید من و قرزندم آزاد هستیم و احساس راحتی می کنیم.
ماریا و بقیه کارگران اینجا حقوق یکسان دارند. و نوع زندگی و سبک زندگی کاملا با محیط وحشتناک قبلی متفاوت است. در سال 2009 اجناس تولیدی ماریا و شرکتی که در ان کار می کرد جنبه جهانی پیدا کرده و جنسشان معروف شد. آنها شریکان هم سنخی در تایلند پیدا کرده و تی شرت مشترکی دوختند و روی آن نوشتند: No Chains. (بدون زنجیر یا رهایی).
تی شرتها توسط خنرمندان از اقصی نقاط جهان طراحی می شودو چه به صورت آنلاین و یا در فروشگاه در بوئنوس آیرس یا بانکوک به قیمت 15 دلار فروخته می شود.
مفهوم بدون قید و بند یا زنجیر اشاره به بردگی در آرژانتین و تایلند و ... دارد که به صورت سمبلیک مفاهیم عمیقی را در مورد بردگی مدرن نمایش می دهد؛ هر چند مطابق قوانین این کشورها بردگی ممنوع است اما عملا انجام می شود. بدنبال بحران اقتصادی سال 2001 بردگی در آرژانتین غوغا کرد و حالت انفجاری به خود گرفت. شرایط وخیم شد و به همان اندازه شرایط کار و کاریابی سخت تر شده و بعد که صنایع آرژانتین حالت انفجاری به خود گرفت، صنعت دوزندگی رشد زیادی پیدا کرد و بدلیل نبود قوانین و عدم پیگیری های سیاسی به گفته گوستاو ورا مدیر موسسه دفاع از حقوق کارگران، وضعیت دشوارتر گردید.
در حال حاضر به گفته گوستاو بیش از 3 هزار کارخانه دوخت لباس با 25 هزار کارگر وجود دارد و متاسفانه بیش از 80 درصد از تولیدات در کارخانه های مخفی با کار توسط بردگان انجام می شود. در سال 2010 بیش از 1200 مکان در آرژانتین کشف شد که در آن بردگان در حال کار بودند. آنها نمی دانند به طور دقیق تعداد این کارخانه های مخفی چقدر است و چه تعدادی در آنجا کار می کنند. اکنون بستن این مراکز و کارخانه ها در دستور کار است اما نمی دانند کجا و چگونه می توان آنرا انجام داد.
دایزی چاهواپازای 34 ساله با 4 بچه سرنوشت مشابهی داشته و حالا با کار بعنوان همکار ماریا می تواند زندگی خود را بچرخاند. اما دامی که قاچاقچبان انسان برای بردگی انجام می دهند، هنوز ادامه دارد و این دام برای سایر قربانیان پهن است. دایزی می گوید اخیرا چندین اتوبوس حامل زنان جویای کار نزدیک مرز دیده و آنها نیز ممکن است به سرنوشت آنها دچار شوند.
هر روز تعداد بیشتری از زنان از بولیوی به آرژانتین آورده می شوند و همین تعداد نیز به برزیل برای کارهای پست تر فرستاده می شوند. نقطه مشترکشان نیار آنها به کار است، چیزی که در کشور خودشان بدلیل فقر اقتصادی و فرهنگی دیده نمی شود و آنها مجبور می شوند دردهای ناشی از بردگی را متحمل شوند.
/56
نظر شما