در ماه‌هایی که پشت سر گذاشتیم، هر گاه میزان ابتلا به کووید ۱۹ بالا رفت، محدودیت‌های اجتماعی بیشتر شد، اما آهسته آهسته حساسیت و ترس ما از این ویروس رنگ باخت. قرنطینه را شکستیم، اغلب به سر کار برگشتیم و بعضی دیگر حتی در مراسم عقد و عروسی شرکت کردند، سفر رفتند و بی‌خیال پروتکل‌های بهداشتی، همه باید و نبایدها را زیر پا گذاشتند.
این طور که به نظر می‌رسد، کووید ۱۹ تا پایان سال ۹۹ با ماست، خبرهای خوش از تولید واکسن می‌تواند امیدوارکننده باشد، اما بعید است آزمایش‌ها به سرعت پایان یابد و واکسن در دسترس قرار بگیرد. تا آن روز و تا ریشه کن شدن این ویروس، همه ما باید به زندگی ادامه بدهیم. برگزاری جشنواره فیلم فجر بخشی از این زندگی است، شاید برای دیگرانی که حرفه‌شان این نیست، برگزاری گردهمایی به بهانه سینما، در این روزهای سخت و پربلا، اتفاقی لوکس و بیهوده به نظر برسد. همان‌طور که برای عده‌ای دیگر، برگزاری مسابقات فوتبال حتی بدون تماشاگر، عبث و غیربهداشتی است. اما تجربه موفق برگزاری هفتاد و هفتمین جشنواره ونیز نشان داد می‌توان حتی رویدادهایی از این دست را مدیریت کرد، همان طور که سی و سومین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان برگزار شد و نهمین جشنواره جهانی فیلم پارسی به زودی در سیدنی با همین شیوه و با ترکیبی از نمایش‌های آنلاین و اکران در سینما بر پا خواهد شد.
کووید ۱۹، ویروسی خطرناک است، در کشوری با مشکلات اقتصادی و مردمی که بعضی از آنها حتی هنوز برای استفاده از ماسک و رعایت فاصله اجتماعی، متقاعد نشده‌اند، برگزاری جشنواره قطعا خطر بالایی دارد و ساده نیست. اما برای بخشی از سینماگران و اهالی رسانه، جشنواره ملی و جهانی فیلم فجر اهمیت بالایی دارند و تعطیل شدنشان امید و انگیزه را از آنها می‌گیرد. برگزاری جشنواره در چنین شرایطی نمی‌تواند مثل ادوار قبل باشد، ظرفیت مهمانان و مدعوین حتما باید پایین آورده شود و این چالشی اصلی برای برگزار کنندگان جشنواره است. همه خوب می‌دانیم که داشتن کارت و بلیت جشنواره، چگونه است و چطور در دقیقه نود همه آن‌هایی که ربطی به رسانه و سینما ندارند در سالن رسانه پیدایشان می‌شود. تلاش‌ها برای محدود کردن مهمانان، به شکل واقعی و عینی نمودی نداشته و اغلب، هر شیفته جشنواره و دورهمی‌های حاشیه‌ای آن خودش را به سینمای رسانه‌ها رسانده است.
از میان دو هزار نفری که چند سال قبل در برج میلاد فیلم می‌دیدند، عده زیادی باید هرس شوند. دبیرخانه جشنواره این اهتمام را دارد؟ نکته بعد حذف مراسم فرش قرمز یا جلسه‌های نقد و بررسی و ضیافت‌هایی از این دست است، همان‌طور که در ونیز اتفاق افتاد یا حتی در بخش اول شانزدهمین جشنواره فیلم مقاومت شاهد آن بودیم. مراسم افتتاحیه و اختتامیه را می‌شود محدود یا آنلاین برگزار کرد و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و فاصله گذاری اجتماعی. در ونیز، در فضای جشنواره و پیش از ورود به سالن، تب‌سنجی انجام می‌شد و مهمانان خارجی برای ورود به ونیز، تست کرونا دادند. رعایت بعضی نکات مثل تب‌سنجی و فاصله‌گذاری در سالن‌ها و پایین آوردن ظرفیت سالن نمایش هر فیلم، در ایران هم قابل اجراست، اما مهم‌ترین نکته این است که بلیت فروشی و صدور کارت، به شکل واقعی و مشهود کاهش یابد.
کنترل جمعیتی که هر سال در جشنواره ملی فیلم فجر در سینمای رسانه و سینماهای مردمی فیلم می‌بیند، مشکل‌ساز است. کاهش ظرفیت، اولین قدم برای برگزاری این رویداد است. در این شرایط، ایده ترکیب شدن جشنواره ملی و جهانی که احتمالا برای کاهش هزینه‌ها یا رسیدن به شیوه‌ای مطمئن مطرح شده، اشتباه و نشدنی است چرا که دامن زدن به ازدحام و فراموش کردن فاصله گذاری اجتماعی حتی در فضای باز، خطاست.
۵۷۵۷
نظر شما