رابرت فیسک
همه دولتمردان به خوبی می دانند که هر بار بازی امتیاز دهی را آغاز کنند ، خود را در معرض خطر بیشتر و احتمال سقوط افزون تر قرار داده اند. با آغاز این امتیازدهی ها دولت شکنجه تدریجی را تجربه خواهد کرد. هر حرکت و ژستی که دولت اتخاذ کند از آزاد کردن زندانیان سیاسی تا صدور مجوز برای تجمع های اعتراض آمیز فایده نخواهد داشت. هر چه این قبیل دولت ها بیشتر کوتاه بیایند، مردم مطالبات بیشتری را مطرح خواهند کرد. در چند روز گذشته ما شاهد شکنجه تدریجی بشار اسد بودیم. آیا این بشار اسد نبود که حالت فوق العاده را لغو کرد؟ آیا این بشار اسد نبود که مجوز برگزاری تجمع های قانونی را صادر کرد؟ آیا این همین آقا نبود که تعدادی از زندانیان سیاسی را آزاد کرد؟ با تمام این تفاسیر آقای رئیس جمهور چندان خوش شانس نبود.
در دمشق و در حما در همان شهر قدیمی که ساکنان آن یک بار تلاش کردند در فوریه 1982 به حکومت حافظ اسد هم پایان دهند و در بسیاری دیگر از شهرهای سوریه ، هزاران نفر به خیابان ها آمدند و شعارهای ضددولتی سر دادند. معترضان خواهان آزادی بیش از 6 هزار زندانی سیاسی هستند و البته پایان دادن به شکنجه در زندان های دولتی . البته مطالبه دیگری هم در میان شعارهای آنها به چشم می خورد که از سایر مطالبه ها سنگین وزن تر است : بشار باید برود.
سوریه کشوری با شان خاص است، همین دولتمردان به تونس و مصر به چشم اشتباهی بزرگ نگاه می کردند. اما مردم عادی در سوریه از خود این سوال را می کنند که اگر اعراب در شمال آفریقا می توانند مطالبه های خود را از دولت بگیرند، چرا ما نتوانیم؟ خاندان سعود به دنبال همان آزادی هایی هستند که یازده سال پیش گمان می کردند با مرگ حافظ اسد و روی کار آمدن بشار جوان محقق خواهد شد. آزادی مطبوعات یا آزادی بیان. در آن روزها همه گمان می کردند که سوریه روزهای جدیدی را تحت حاکمیت بشار اسد تجربه خواهد کرد. با این همه تغییرات با حضور بشار هم از راه نرسید. بشار اسد پس از روی کار آمدن متوجه شد که نمی تواند اصول بنا گذاشته شده توسط پدر را به یکباره زیر سوال ببرد. خانواده و حزب برای وی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار بودند. او در برآوردن خواست مردم موفق عمل نکرد.
اکنون این شکست عیان شده است: در گازهای اشک آوری که به سمت مردم شلیک می شود و در شلیک مستقیم به معترضان. در شهرهایی این هیاهو به راه افتاده که به سختی می توانید زن یا مرد بالای سی سال را بیابید که 29 سال پیش دوست یا قوم و خویشی را در سرکوب های زمان حافظ از دست نداده است. بشار اسد مرد سختی ها است. او در برابر اسرائیل و امریکا ایستاد. با ایران و حزب الله همکاری داشت. با این همه سوری ها هم نیازهای خاص خود را دارند. آنها بیشتر به آزادی خود در داخل بها می دهند تا رابطه با حزب الله لبنان یا دوستی با حماس. اکنون سوری ها با تمام قوا آمده اند و یکصدا یک چیز را فریاد می زنند: سقوط نظام.
نمی دانم که آیا سوری ها واقعا به آنچه که می خواهند می رسند یا خیر؟ آیا بشار اسد متوقف خواهد شد یا خیر؟ سرویس های اطلاعاتی سوریه ادعا می کنند که ریشه ناآرامی ها در درگیری های قومی و قبیله ای است . شاید بخشی از این ادعا درست باشد اما همه حقیقت نیست.مردم در کوچه و خیابان های سوریه تغییر را فریاد می زنند. این جمعیت آنقدر نیست که در میدان تحریر قاهره بود و یا در تونس. اما موج اعتراض ها آغاز شده است.
ایندیپندنت 23 آوریل / ترجمه: سارا معصومی
48
نظر شما