عبدالله بن عبدالعزیز درحالی قصد دارد پای در بحرین بگذارد که نیروهای نظامی کشورش پیشتر این کشور مستقل را به اشغال خود در آورده اند و متاسفانه مجامع جهانی درکمال ناباوری مهر سکوت بر دهان زده اند.
اتحاد بی سابقه ای که در ماه های اخیر در میان شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس بر سر بحرین پدید آمد و منجر به تایید لشگرکشی و اشغال یک کشور مستقل در منطقه شد در کنار سکوت معنا دار آمریکایی ها که همیشه خود را مدعی العموم حقوق بشر و ازادی و دموکراسی خواهی در دنیا معرفی می کنند، موید این حقیقت است که قطب تازه ای در معادلات منطقه ای با برنامه ریزی محافل صهیونیستی درحال شکل گیری است.
سفر عبدالله به بحرین می تواند معانی مختلفی داشته باشد که تنها یکی از آنها تایید جنایات آل خلیفه در کشتار مردم بیگناه این کشور و تخریب اماکن مذهبی آنها و تحقیر و توهین به شعور اکثریتی است که عنان و زمام اختیارشان را سالها و بلکه قرن هاست اقلیتی ناشایست، ربوده اند و به بندشان کشیده اند.
یکی دیگر از معانی این سفر وقیحانه به بحرین کلید زدن به پروژه سیاست خارجه واحد عربی در برابر ایران است که می توان از آن به طرح جدید آمریکا برای رویارویی با ایران ترقی خواه یاد کرد. چه کسی است که نداند بحرین تا همین سال های گذشته تکه ای از ایران زمین بوده است؟ چه کسی است که نداند دل های عمده مردم این کشور در گرو ایران است و چه کسی است که نداند با وجود اعطای استقلال به این کشور از سوی ایران در رژیم گذشته، بحرین همواره از نظر سیاسی به حیاط خلوت ایران در شبه جزیره عربستان تعبیر می شده است.
اگر سفر عبدالله به بحرین را نتوان موید این باور دانست که ریاض در فکر انضمام خاک بحرین به خاک عربستان است باید مراقب بود که این سفر دست کم اعلام رسمی دولت سعودی مبنی بر فتح خاک این کشور است. آمدن عبدالله به بحرین مانند ورود شاهان فاتح به کشورهای فتح شده در گذشته می ماند. مگر نه این است که برخی از تحلیلگران به صراحت اعلام کرده اند که لشگرکشی عربستان به بحرین با نیت تبدیل کردن این کشور به استان سیزدهم عربستان صورت گرفته است؟ واقعاً چه کسی است که نداند قراردادی که دست کم یک ماه پیش بین بحرین و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس امضا شد، این کشور را عملا اگر نه منضم به خاک عربستان بلکه به استان سیزدهم سعودی تبدیل کرده است. مگر نه این است که عربستان با استفاده از موقعیت برتر نفتی و جغرافیایی خود سایر کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس را مجاب کرده است تا دربرابر این اشغالگری و کشتار مردم بی دفاع بحرین سکوت اختیار کنند و آمریکایی ها را واداشته است تا به خاطر منافع نفتی خود چشم بر این ترکتازی و جنایات آنها ببندند.
اکنون، سکوت شرم آور محافل بین المللی درقبال این اشغالگری و تاییدی که مستقیم یا غیر مستقیم از سوی آمریکا نسبت به این اقدام صورت گرفته است به همراه ضعف دیپلماسی کشورما سبب شده است تا عبدالله اینگونه وقیحانه به خود اجازه دهد تا مانند پادشاهی فاتح گام در بحرینی بگذارد که هنوز هم می تواند آتشی به دامن خاندان او در ریاض بیندازد.
آل سعود به خوبی می دانند که بهار دموکراسی خواهی و بیداری جهان عرب به کشورهای خلیج فارس رسیده است و یمن و بحرین اولین پذیرندگان آن بوده اند و هر آینه محتمل است که این بهار یخ های استبداد و دیکتاتوری حاکم بر ریاض را نیز آب کند. از این رو عربستان به خوبی می داند که بحرین به همه کوچکی اش می تواند پاشنه آشیل هیکل بی ثبات شبه جزیره باشد. در عین حال ریاض و واشنگتن به توافقی نانوشته مبنی بر قدرت گرفتن سیاست خارجه واحد عربی در منطقه با محوریت شورای همکاری خلیج فارس رسیده اند که تثبیت و استقرار و اعلام آن به جهانیان نیازمند مانورهایی از این دست است.
با این همه مکانیزم های بین المللی برای برخورد با عربستان اگرچه ناکافی هستند اما هنوز از همه ظرفیت های آنها بهره برداری نشده است. اگر مکانیزم های بین المللی را کاملا کنار بگذاریم به زودی اعراب برای دهن کجی به ایران به روش های تازه تری متوسل خواهند شد. 46
نظر شما