خشونت همیشه چشم کبود و صورت خونین نیست

امروز که این یادداشت را می نویسم هنوز یک هفته بیشتر از روز جهانی خشونت علیه زنان نگذشته است روزی که تعداد قابل توجهی از زنان و مردان از سلبریتی ها گرفته تا افراد عادی جامعه هشتک های نه به خشونت علیه زنان راه می اندازند و خشونت علیه زنان را محکوم می کنند.

خشونت همیشه چشم کبود و صورت خونین نیست ، خشونت و تحقیر گاهی یک نگاه است.گاهی صدای ممتد بوق خودروهای عبوری است که آرامش پیاده روی و صدای خش خش برگ درختان در روزهای پاییزی یک زن را به ترس از بیرون رفتن های تنهایی تبدیل می کند.

خشونت صرفا خشونت فیزیکی نیست خشونت همین آزارهای کلامی و رفتاری است که سلامت روح و روان زنان را نشانه گرفته است.خشونت ورود مردان به حریم خصوصی زنان است با ارسال پیام های گاه و بیگاه.

کاش از این به بعد به جای هشتک های «نه به مزاحمت خیابانی علیه زنان»، «نه به ورود به حریم خصوصی زنان» و از این قبیل «نه» ها  خارج از چنین شعارهایی به وجود و شخصیت آنها احترام بگذاریم؛در محیط کار، در خیابان، در کوچه و بازار و…

به قول فروغ:
“زن که باشی”
ترس های کوچکی داری!
از کوچه های بلند ، از غروب های خلوت
و از خیابان های بدون عابر می ترسی!
از صدای موتورسیکلت ها و دوچرخه هایی که بی هدف
در کوچه پس کوچه ها می چرخند ، می ترسی!
از بوق ماشین هایی که ظهرهای گرم تابستان جلوی پاهایت ترمز می کنند،
و تو فقط چهره ی آدم هایی را می بینی،
که در چشم هایشان حس نوع دوستی موج می زند…!
“زن که باشی”
ترس های کوچکی داری…
“زن که باشی”
مهربانی ات دست خودت نیست !
خوب می شوی حتی با آنان که چندان با تو خوب نبوده اند؛
دلرحم می شوی حتی در مقابل آنهایی که چندان رحمی به تو نداشته اند
“زن که باشی”
درباره‌ات قضاوت می‌کنند؛
درباره‌ی زیبایی‌ات… که دست خودت نبوده و نیست!
درباره‌ی روحت، جسمت، درباره‌ی تو و زن بودنت،
عشقت، قضاوت می کنند!

1717