حماسه ایران

 چو جـوئی حمـــــاسه، به ایــران نـــگر        حمــــاسی بسی مــــــردم با هــــنر

 نگــویم مـن از عهـــــد کاووس کی           نگیـــــرم ز مــــردان با اصـــــل پی

 ز فــــــــردوسی نامــــــدار وطــــــن             که سی ســال زحمت کشیــد و مِحَن 

  بگفتـــــا که من رنج دیـــــدم بســــی         که تا زنـــده ســــازم بدان فـــــارسی

 نه از سربــــــداران سخـن می کنــــم         نه از پهــــــلوانـــــان دم می زنــــــم!

 نه از کوچک جنگـــــلی(1) گفت و گو       نمــــایم، نه دلـــــواری(2) نیــــــکخـــو

  نه از جنــــگ تحمیلی گویم سخـــن         نـــه از افســــــران جـــــوانِ وطـــــن

  نه آنان که در هشت ســــالی به­جنـــگ     نترسیــده از  توپ، تانــک و تفنــگ

 نـه دزفـــول و سوسنـــگر و  بهبهــــان        نـه اهواز، خرمشهــــر و  لاهــــــجان 

 دلیــــــران آب و هــــــوا و زمیــــــن(3)         ز ســـــرباز و افســـــر همــه برتــرین

  رشــــــادت ز مردان حــــق بی شمــار         زنان را رشـــادت تـو اندک مــــــدار

  همـه مـــرد و زن در تلاشـــی مــــدام        کنــــند بهر خــدمت قعــــود و قیـام

  کســـانی که با دست  خالی به جنــگ      گرفتند ز دشمن همـــه دنگ و فنگ

  ببیــــن چون به تــــاریخ کردند ثبــت        حمـاسی و مـــردانگی، لطف و بخت

  پس از جنـــــگ تحمیلی هولنــــاک           ببیـن شور و حالی ز این نســـل پاک

  بــــه هر حــــــادثه، اتفــــاقی مهـیب          همــــه متحــــد، اتحــــادی عجیب

  گشــــــودند درِ علـــــم و فنـــاوری              نجستنــــد ز بیگـــــانگان یــــــاوری

 چنـــــان اقتــــداری نمودنـد کسب            که صیت و صلاشان به­عین گشت نصب(4)

 عــدو چون در این عرصه شد نا امیـد       بیــاورد یک جنــــگ دیگر پـــدید

  که این جنــــگ نامش بُوَد جنگ نرم      تو را می­کنــــد بی صــــدا گرمِ گرم

   ببــــارند سرت از زمیــــن و زمــــان          که مشغول گردی به وهم و گمـــــان

    فــــراوان بگفت امـــــریکا روی میـز        نبـــــاشد براتان ز جنـــــــگی گـریز

   دو بــــــاره ایران دو ســــر مبتـــــلا            یکی داخـــــــلی وان دگر امـــــریکا

 همـــــه فتنـــه ها را بکرد تجــــــربه           ز صــــدام، و داعش، به هر مرحـــــله

 در این معرکه دشمن است نا به کـار       ز داخـــل گروهی است آتش بیــــــار

   همـانان که فرصت به چنــگ آورند       ز تــــوبره خورند و زآخــــور بــــرند

   بزرگتر ز جنگ در طی هشت ســـال      بشد جنـــگ با صـــاحب جــاه و مال

 به نامــــــردمی مــــردمان پلیــــــــد            بخوردند و گفتــــند «هل من مـــزید(5)»

 بـه اسم رفـــــاه و به نــام صعـــــــود          به بــــردند ز مال وطـــن هر چــه بود

 نه رحـــمی به ملت نه عِرقی(6)به دوست    بری نام آنهــــا به زشتی،  نـــکوست!

   در این معـــــرکه جمعی امیـــــــدوار         نـدارند جز عـــــــزّ ایـــــران شعــار

  همه ســر به ســر خاک ایران زمیـــن        وطن خـــــانه دانند، یســــار و یمین(7)

  به دشمن بغـــــرّند همچـــون پلنــگ         برآنکس که دارد به ما قصــد جنـگ

   نگر فتنـــــة داعــــشِ روسیــــــــــاه            عدو گفت بمـــــاند بسی سـال و ماه

    هزینــــــه نمـــود ملیــــــاردهـا دلار(8)       برای حضــــــــور، دشمــــــن نابکار

   که در منطقـــــه فتنـــــه باشد مـــدام       عـــرب مرتجع(9)، پشت او هر کـــــدام

    ولی قهـــــرمانی ز ایـــــــران زمیــن          به دقت برایــــش نهـــادی کمیـــــــن

     ز کــــرمان  یکی بود مردی چو شـــیر     که  فکرش دو صـــد برتر از شیــرگیر

    سلیمـــــانی آن رادمــــرد بــــــزرگ            بپـا خاست و جنگیــــد با خیل گرگ

    به ظـــرف سه سال فتنـــه اش جمع شد    چو پـــروانه ای کشــــتة شمــع شـد

    شـد او مـــرد میــــدان به رزم عـــدو        که گر مرد جنــگ است بیــــا رو به رو

    که مـــردی بود در مصـــــاف و نبرد          تو گر اهل جنـــــگی بیا همچـــــو مرد

    چو او را عــــدو مرد میــــدان بدیـد            به خــــــدعه نمــودند کاری پلیـــــــد

     به نیـــــمه شبی در مطــــــار(10) عــراق      گرفتــــند ز ما جــــان او، الفــــــراق

    زدند از هــــوا راد مــــرد عـــــــزیز                بجز دست نامانده بهـــــــرش تمــــــیز(11)

   تروریســــم(12) حدش به آخــــر رسید     کسی این چنیــــن را به عـــــالم ندیـــد!

    چنـــــان ولوله قتـــل او کرد به پـــا            ز ایــــران و لبنـــان، عـــراق، هر کجا

  همـــه هم صـــــدا انتقــام انتقــــــام            نبـــــاید شود دشمــــنش شــــادکـام

هنــــوز زین وَقَع(13) هفتــه نگذشته بود     که عیــن الاسد(14) رشتـــــه شد تار و پـود

کــه بُد پایگـــــاهی بسی مستــــــند(15)          از این رو است نامــــش چشـــــم اسد

 چنــــــان ســــیلی محکم  و آبـدار                 بخـــــورد از سپـــــاه فـــــاتح کـارزار

«رضا» محشــــــر دیگــری باز شــد               خـــــروشی فراگیــــــــر آغـــــاز شد