یک ماه پیش که زباله های پردیسان را گزارش کردم می گفتند که این یک استثنا است. تصویر شماره اول در زمین دانشگاه تهران و فضای سبز در اختیار شهرداری است. این تصویر در دل خود خیلی حرفها دارد. این کیسه های پلاستیکی در واقع چمن هایی هستند که با صرف هزینه های سنگین زده می شوند، داخل پلاستیک ریخته می شوند و سپس با ماشین حمل می شوند و پیمانکاران آنها را در جاهایی که از چشم مردم پنهان‌است حتی در قلب شهر تهران بدین شکل رها می کنند.
واقعیت آن است کسانی که در خودرو نشسته اند هرگز این صحنه های پنهان در شهر را نمی بینند. اصلا این اتوبانها را ساخته اند که شما نتوانی پیاده بروی تا ببینی در شهر چه خبر است. من تقصیر را فقط متوجه مدیریت شهری نمی دانم.
بسیاری از پروژه های شهری و عمرانی اتفاقا توسط دانشگاهیانی شاید از جنس من پیشنهاد و یا مورد مشاوره قرار می گیرند. متاسفانه بیماری ماشینیسم و بتونیسم زمانی که وارد ایران شد در این نیم قرن اخیر هیچ واکسنی برای آن نه ساخته شده و نه نیاز به ساخت آن طرح شد. مردمی بی دفاع در مقابل امیال معماران بتن گرا و مهندسان خودرو گرا و پیمانکاران سود جو و مدیران روبان گرا رها شدند و از همه تلختر خودشان هم به شدت آلوده و مبتلا به این بیماری شدند.
نتیجه این بی توجهی جامعه علمی همانی است که در تصویرهای بعدی این پست و در آسمان بالای سرمان می بینیم. درد آن است که دانشگران و دانشگاهیان برای این به علم مجهز شدند که بتوانند دردهای جامعه را حل کنند. آنها دکتر شدند نه برای آنکه دکتر خطابشان کنند که درمانگر دردهای جامعه باشند. اما زمانی که همین خود ما حامل و عامل بیماری می شویم مصداق "آنچه بگنددد نمکش می زنند، وای به روزی که بگندد نمک" است.
* استاد گیاه شناسی دانشگاه تهران
* منتشر شده در کانال شخصی
نظر شما