فراموش نکنیم؛خیلی زود، دیر می‌شود

مهری رنجبر:نهمی والیبال در المپیک توکیو، آن چیزی نبود که همه می خواستند. قرار بود آرمان فدراسیون در توکیو رقم بخورد.آن هم با ولادیمیر آلکنو و نسل طلایی والیبال اما نشد. معجزه ای که با حساب و کتابها جور در نیامد. جور در نیامد تا چشمان گریان جای لبخند را در شب  خداحافظی تیم ملی از المپیک بگیرد. گریه هایی که داغ  حسرت عدم صعود را هم سرد نکرد اما حالا همه چیز تمام شده است.المپیک با همه هیاهویش.

این روزها که طبق رسم همیشگی ستاره ها می روند تا جایشان را به جوانترها بدهند،شاید بهتر باشد فدراسیون از حالا به فکر تحقق آرمان در المپیک 2024 پاریس باشد. شاید تحقق آرمان صعود به جمع چهارتیم اول و حتی سکوی المپیک، برای تیمی که سه ماهه آماده شده بود و کمتر از یک ماه، تیم، کمی زیاده خواهی بود. اما دنیا به آخر نرسیده، می شود دوباره شروع کرد، این بار از حالا برای المپیک پاریس. سه سال فرصت خوبی است تا فدراسیون تکلیفش را روشن کند که چه می خواهد و باید از همین حالا دست بکار شود. اگر قرار است سوپر استارها نباشند، جوانها به جای آنها تجربه اندوزی کنند تا ستاره های جدید والیبال باشند،  اگر قرار است تیم با مربی خارجی ادامه دهد یا ایرانی، برای تحقق رویای رفتن روی سکو از حالا باید  دست به کار شد. شاید حضور تیم ملی با بهروز عطایی در جام ملتهای آسیا و تیمی جوان شده ، بهترین فرصت برای محک، تیم متحول شده  با شرایط  جدید است. آن هم حالا که فرصت هست، حتی برای آزمون و خطا، نه یکسال یا چند ماه مانده به المپیک و بعد هم توقع درخشش! حالا باید کار را شروع کرد، چرا که فراموش نکنیم خیلی زود، دیر می شود.

251256