خاطره ای از حاج آقا مجتبی تهرانی و یادی از رجایی و باهنر

روزی مرحوم حاج آقا مجتبی تهرانی نقل می کردند که در یکی از روزها در راه تشرف به حرم رضوی، با مرحوم حاج حسین آقای الهی قمشه ای مواجه شدم. ایشان تا مرا دید آغوش خود را باز کرد و در بغلم گرفت و فرمود: خدا رحمت کند مرحوم آقا میرزا عبدالعلی - پدر مرحوم حاج آقا مجتبی تهرانی- را. ایشان از اولیای الهی بود. یکی از ویژگی‌های اولیای الهی این است که زمان وفات خود را درک می کنند و از همین رو قبل از وفات مقدمات سفر خود را فراهم می کنند؛ از جمله ایشان حدود ده روز قبل از وفاتشان مرا دیدند و در آغوش کشیدند و از من حلالیت طلبیدند. 
حاج آقا مجتبی در ادامه فرمودند: اتفاقا مدتی نگذشت که ایشان هم به رحمت خدا رفتند و من به یاد حرف آن روزشان افتادم. 

خدا رحمت کند شهیدان رجایی و باهنر را. آن دو نیز از همین سلسله بودند. یک روز غروب به اتفاق دونفر از دوستان خدمت شهید رجایی رسیدیم. در خلال صحبت من به ضعف حفاظت ساختمان نخست ریاست جمهوری اشاره کردم و از ایشان خواستم چاره ای بیندیشند.
ایشان فرمودند: ای بابا! ما که تا دوهفته دیگر بیشتر زنده نیستیم. البته ما در آن زمان سخن ایشان را جدی نگرفتیم اما دقیقا دو هفته بعد آن حادثه دلخراش رخ داد. همچنین در دوران کوتاه نخست وزیری شهید باهنر نیز عموما ظهرها درخدمت ایشان بودم.

شهید باهنر همچون یار همسفرشان، شهید رجایی بسیار پرکار بودند، روزی به ایشان عرض کردم شاید بد نباشد شما در کنار اینهمه مشغله، یک برنامه کوه نوردی هم برای خودتان درنظر بگیرید... فرمودند انشاءالله (به زودی) در آن دنیا... و چنین بود که هر دو در هشتم شهریور ماه آسمانی شدند. خوشا به حال آنها که حقیقت را دریافتند و به چنان یقینی رسیدند.