خبرآنلاین خوزستان ـ فرزانه یحیی آبادی ـ آبادان یکی از شهرهای پر رمز و راز دوران ۸ سال دفاع مقدس کشورمان است که در طول این دوران به واسطه ی قرار داشتن در تیررس دشمن بعثی آن هم به درازای اروندرود، بارها و بارها به سخت ترین، دلهره آورترین، خونین بارترین، فجیع ترین و غریبانه ترین شکل ممکن مورد حمله ی ناجوانمردانه ی دشمن چه هوایی، چه زمینی و چه به صورت شلیک مستقیم از آن سوی اروند رود قرار گرفت اما هیچگاه نتوانست اراده ی آهنین این مردمان غیور را نشانه رود و چه بسا با هربار حمله ی دشمن دون، مردم مصمم تر و قوی تر از قبل به مقابله با آن پرداخته و حتی برای لحظه ای از راه خونین باری که در پیش گرفتند، عقب نشینی نکردند و سینه های پر درد و رنج شان شد مخزن اسراری که تنها آنان به چشم می دیدند.
با آغاز جنگ تحمیلی و بروز ناامنی در شهرهای مرزی از جمله آبادان، شهر شکل جدیدی به خود گرفته بود و مسئولان و نیروهای مردمی و رزمنده در تلاش برای پاسداری از آن بودند و انجام برخی اقدامات از جمله بازگشایی و یا عدم بازگشایی مدارس منوط به تصمیم گیری مسئولان مربوطه با توجه به شرایط موجود در آن زمان بود، لذا مسئولان آموزش و پرورش آبادان تصمیم گرفتند تا با برگزاری جلسه ای نسبت به تعیین تکلیف آغاز سال تحصیلی یا اعلام تعطیلی اقدام کنند و این جلسه در ساعت ۱۱ و ۳۴ دقیقه ی دوم مهرماه و با شرکت ۲۵ نفر از کارکنان در محل اداره آموزش و پرورش آبادان و به ریاست شهید صمد صالحی» رییس وقت آموزش و پرورش آبادان برگزار شد، چیزی نگذشت که غرش هواپیماهای جنگنده عراقی در فضای آبادان طنین انداز شد و لحظاتی بعد دود غلیظ ناشی از چندین انفجار مهیب بمب افکن های عراقی که نشان از تخریب ادامه دار شهر توسط حیوان صفتان بعثی داشت به آسمان بلند شد.
در آن لحظات تنها صدایی که به گوش می رسید صدای مردمی بود که فریاد می زدند آموزش و پرورش را زدند و همه تکبیر گویان برای کمک به سمت این اداره می دویدند. در حوالی اداره آموزش و پرورش که اکنون جز تلی از خاک، آهن های خمیده و در هم و پرونده های سوخته و پخش شده بر سر این تل های خاکی چیزی باقی نمانده بود به وضوح بوی باروت و خون را می شد احساس کرد، مردم در حالی که از یکدیگر می پرسیدند یعنی کسی زنده مانده است، گریان و اندوهبار و با استفاده از هر ابزاری که در اختیار داشتن شروع به کنار زدن دیوارهای آوار شده کردند اما دریغ و صد افسوس که از آن پیکرهای مطهر و پاک چیزی جز تکه های پراکنده به دست نیامد.
به گفته ی برخی شاهدان عینی در آن بحبوحه ی خون و آتش برخی از دانش آموزان و والدین شان هم که برای انجام امور خود به آموزش و پرورش آمده بودند در آن بمباران شهید شدند و چون پیکرهایشان قابل شناسایی نبود، گمنام دفن شدند.
نتیجه جلسه اضطراری آن روز کارکنان اداره آموزش و پرورش آبادان در پایان شهادت هر ۲۵ نفر حاضر در جلسه یعنی صمد صالحی (رئیس وقت اداره آموزش و پرورش آبادان)، صدیقه کاظمی اسفه، نصرالله ذبیحی سامانی، عبدالجلیل هرمزی نژاد، محمد خواستگار، غلامعلی باقرزاده، علی کرم صداقت، عبدالرسول سعیدی، علی صیادی، غلامعلی مسیبی، محمدحسن برمایون، عبدالحسن عوید ثامری، صالح عیدانی، محمدعلی صابری بهبهانی، علی بلخوارزاده، عبدالجبار جلالی، علی تنگستانی‌پور، یاسین انباء روحله، گودرز باورساد قربانی، حسن امیری، دیانا جم نشان، محمود رجب‌زاده دهاقانی، هرمز کلانتری، عبدالمحسن عسگری و حسین حسینی بود که تا امروز چراغ راه دیگر فرهنگیان است.
امروز ما آبادانی ها به عنوان جمعیتی ۳۰۰ هزار نفره از مملکت اسلامیان وارثان خون به ناحق ریخته شده ی شهدای بسیاری هستیم که داستانهای حقیقی و ارزشمندشان را سینه به سینه برای فرزندان و نسل هایمان نقل می کنیم تا همگان بدانند برای کسب افتخار و سربلندی برای این مرز و بوم، خون بی گناهان فراوانی حتی آنانی که جز راه علم، معرفت و دانش را نپوییدن بر خاک ریخته شد که شنیده شدن اسرار آنها، گوش شنوا می طلبد.
آخر چگونه می شود، شهدای فرهنگی آبادان که نخستین شهدای فرهنگی کشور به شمار می روند اینگونه غریب و فراموش شده باشند که مسئولان مملکت حتی از نامگذاری این روز (دوم مهرماه) به نام آنان در تقویم ملی خودداری می کنند؟ شاید شهدای آموزش و پرورش آبادان غربت را از مادرشان حضرت زهرا(س) به ارث برده اند و این غربت سندیست بر حقانیت شان.
نامگذاری دوم مهر بنام شهدای فرهنگی دوم مهر آبادان در تقویم ملی به عنوان نخستین شهدای فرهنگی کشور خواسته ای به حق و شدنی است، اگر شورایعالی فرهنگی قدری همت کند.
48
نظر شما