شاید گره خوردگی احساس ملت ایران با عشق به علی(ع) و آل او در طول قرن ها ، باعث شده است ما شاهد گره خوردگی شعر فارسی با شعر علوی باشیم. این که در نخستین نمونه ها و سرآغاز های شعر فارسی و در زمانه ای که هنوز توانمندی های زبانی و تجربه های فرمی این شعر در منازل نخستین بوده است ، شاهد تولد نخستین مدیحه های علوی هستیم، معنای شگفتی دارد که کمتر نویسنده و پژوهنده ای به آن توجه کرده است .
شعر کسایی مروزی تنها به دلیل اهمیت نام شاعر در نخستین طلیعه های شعر این سرزمین مهم نیست ، اهمیت اصلی او و شعرش بیشتر از این که جایی اندک در کتاب های تاریخ زبان و شعر فارسی اشغال کند در این است که او و شعرش از رازی سخن می گویند که در طول قرن ها یا کتمان شده است ویا فراموش.
شعر او که از مدحت علی (ع) و فضایل او سخن می گوید در حقیقت خوشه ای درخشان و طلایی است از خرمنی که دست تطاول روزگاران به یغمایش برده است. سوکمندانه باید گفت از آثار دوران زندگی و شاعری شاعرانی چون کسایی مروزی آن چه به دست ما رسیده است بخش و سهم کوچکی است از جریانی فرهنگی و شاید حتی مبارزه ای هنری برای استوار کردن پایه های هویت ملی ملتی که استقلال از شیوه و حکومتداری خلفا و بازگشت به اسلام راستین و مبارز را انتخاب کرده بودند.
شاید اگر از آثار نظم و نثر آن دوران نمونه های بیشتری به دست ما می رسید ، می شد نشانه ها و ابعاد این مبارزه ی پوشیده ی فرهنگی را که در بطن جامعه جربان داشته است دید . می شد بهتر فهمید که عشق به علی و آل او تا چه اندازه در دورانی که هویت ملی و فرهنگی ایرانیان شکل نوینی به خود می گرفته است به عنوان یک مولفه و عنصر مبارزاتی و تکیه گاهی استوار مورد توجه شعرا و نویسندگان و در یک کلام اهل فرهنگ بوده است .
پرچم این هویت سازی فرهنگی که بر پایه های استقلال زبانی و مرامی از خلفا و تاکید بر مولفه های فرهنگی ایران باستان و اسلام شیعی استوار بوده است در آن دوران و پس از کش و قوس هایی که تاریخ در برابرشان سکوت کرده است به دست توانمند حکیمی فرهیخته و بزرگ مردی چون فردوسی توسی رسید و آن شهسوار عرصه ی دین و ملک ، توانست مولفه های پراکنده ی این هویت ملی را گرد اثری ملت ساز چون شاهنامه فراهم آورد که ستایش و تایید راه علی ( ع) و فرزندان امامش یکی از بنیادهای این هویت بوده است و خواهد بود.
نظر شما