شاعری که زبانش را از حلقومش بیرون کشیدند

ابویوسف یعقوب بن اسحاق خوزی معروف به ابن‏سکّیت اهوازی، عالم، شاعر، لغوی، راوی و ادیب مشهور ایرانی و شیعی مذهب، در سال 186 ق در قریه‏ای در خوزستان به دنیا آمد. وی هیچ‏گاه از دانش‏اندوزی باز نایستاد و در رشته‏های مختلف علوم تدریس می‏کرد.

ابن‏سکّیت از خواص اصحاب امام جواد و حضرت امام هادی(علیهما السَّلام) بود. وی عشق و علاقه‏ی وافری به آل‏علی(علیه السلام) داشت و در اظهار عقایدش بی‏پروا بود. ابن سکّیت، معلّم فرزندان متوکل، خلیفه‏ی ستمکار عباسی بود و در ابراز شیعی‏گری خود، زبانی بی‏باک داشت، چندان که جانِ خود را نیز به خاطر آن از دست داد.

روزی متوکل که با اهل بیت(علیهم السلام) ، دشمنیِ سرسختی داشت از او پرسید که آیا فرزندان من بهترند یا پسران امام علی(علیه السلام) ؟ ابن سکّیت در جواب گفت: من، تو و فرزندان تو را با قنبر، خادم علی(علیه السلام) برابر ندارم. متوکل برآشفت و فرمان داد زبانِ وی را از قَفا بیرون کشند. غلامان او را به بدترین صورت شکنجه کرده و کشتند. ابن‏سکّیت متخصص لغت و شعرِ عرب بود و بیش از بیست اثر ازخود بر جای گذاشته است که اصلاحُ المنطق و الالفاظ و الاضداد از آن جمله‏اند.

/6262