رسانه ها در همه جای دنیا پیاده نظام سیاست اند . جنگ های قدیمی را که در سینما و تلویزیون دیده اید . پیاده نظام ، کم ارزش تر ، فله ای تر و لذا آسیب پذیرتر است و اگرچه نقش مهمی در پیروزی دارد اما به حساب نمی آید و لابد قرار است پیشمرگ سواره نظام باشد . در مغرب زمین ، این نقش رسانه ها کمتر به چشم می آید ، شاید مهمترین دلایل آن به شرح زیر باشد :
1- به دلیل وجود احزاب ریشه دار و کار آمد و همچنین سنت فرهنگی رقابت سیاسی ، رسانه ها نقش احزاب را بازی نمی کنند . هر یک از این حوزه ها ، موضوع ، هدف ، کارکرد و قواعد خاص خودش را دارد و لذا اگر اختلاط نقش پدید آید ممکن است هر پدیده علاوه بر ضربه پذیری ذاتی حوزه خود مجبور شود ضربه های حوزه دیگر را که دارد به جای آن بازی می کند ، بپذیرد .
2- کار ویژه ها یا تجلیات یا تبعات یا ویژگی های حوزه سیاست نظیر رقابت ، تسویه حساب ، روا داوری و منافع ملی در قوانینی نانوشته (و البته ، معمولا نوشته) در تفکیک از یکدیگر واقع اند .
3- اخلاق حرفه ای ( چه در سیاست و چه در رسانه و بویژه در رسانه) جا افتاده و ملکه شده است .
4- باور عمیق غربی ها به نظام رشد تدریجی و شایسته سالاری (رنکینگ) معمولا مانع می شود که کارهای بزرگ به دست آدم های کوچک و تازه وارد بیفتد . لذا نمی گذارند حیثیت یک رسانه ( و به تبع آن ، حیثیت تمام عالم رسانه ) به تاراج کم تجربگی یا معامله یا ماجراجویی یا دست نشاندگی یک خبرنگار برود .
به جمله اول این یادداشت بر می گردم : رسانه ها در همه جای دنیا پیاده نظام سیاست اند ، حتی در مغرب زمین با این همه اوصاف رشک برانگیزی که بر آن رفت ! منتها آنها به دلیل قدمت هر دو پدیده (رقابت سیاسی و رسانه) و به دلیل نهادینه شدن و سنت شدن قواعد هر دو بازی ، بخوبی بلدند رسانه های مستقل داشته باشند و یا آنها را مستقل نشان دهند ، حتی می توانند رسانه ها را نه تنها مستقل بلکه «متغیر مستقل» نشان دهند ( یادمان باشد متغیرهای دیگر ، تابع متغیر مستقل اند)
نظر شما