پاسداشت هادی خانیکی؛ اهتزاز یک رخساره‌

هر آنچه در عرصه بازاندیشی "نسبت ارتباطات با مسایٔل دیروز و امروز ایران" در "ذهن و دل ناظر ارتباط‌گر سرطانی" می‌گذرد، علیرغم "پایین آمدن ایمنی و توان بدن" به غایت شگفت‌آور است:

‌تا یکی قطره چشیدم منش از چشمه قاف
‌کوه در چشمه و دریا به سبو می‌بینم‌

‌به گردن من در ارتباطات و درک زندگی از منظر ارتباط حق بسیاری دارد و تردیدی ندارم که برای همه رفقای نزدیکش همین است. شاید ازدیروزها و دیرها؛ از روزگارانی به درازای چهار دهه، لبخند، پایداری و دگریاری از رخساره‌های ثابت او برای من و ماها بوده است، اما حالا رخساره‌ای تازه از او دارد طلوع می کند و به اهتزاز در می‌آید:

‌گر به‌ خود محکم شوی سیل بلا انگیز چیست
مثل گوهر در دل دریا نشستن می‌توان

‌درس‌های بزرگ او در این روزهای سخت بیماری به ارتباطی‌های این دیار؛ بسیار ژرف است. او دارد با یادداشت‌هایی که در کوره درد شکل می‌گیرد، بدلی بودن دستمایه‌های ارتباطی را نزد بسیاری از ما به تماشا می‌گذارد و به ما اثبات می‌کند که نحوه گفتگوی ما، تفکر ما است و هر تغییری در شیوه گفتگو می‌تواند به تغییر دیدگاه منجر شود و به همین سبب است که گفتگوهای او با سرطان به بازتاب تفکرات ارتباطی ژرف او منجر شده است. ‌

هادی دارد اثبات می‌کند که ارتباطات موثر؛ فراتر از دادن اطلاعات به دیگران است، او دارد به ما یاد می‌دهد که ارتباطات موثر به شراکت گذاشتن اطلاعات با دیگران است، چتری برای روزهای بارانی، قدرت شنیدن و شکوه حرف زدن با یکدیگر و نه حرف زدن درباره یکدیگر.

هادی حالا در هیبت یک خردمند به ما گوشزد می‌کند که چقدر تغییر در الویت‌های زندگی می‌تواند حیات‌بخش باشد. او در این هنگامه بحرانی، شاکر و شادمان است و دارد به ما نشان می‌دهد که چگونه می‌توان به آنچه پایان خوانده می‌شود درس آغاز داد، زندگی را منتظر نگذاشت و هیچ چیزی را که به زندگی معنی می‌بخشد؛ رها نکرد.

پاسداشت دکتر هادی خانیکی در گروه نخبگان خبرآنلاین