انتشارات «سقراط» الجزایر کتابی را با عنوان «ساعت 6 به وقت میدان التحریر» منتشر کرده است که در آن «محمود ابوبکر» فعال رسانه‌ای و خبرنگار روزنامه الجزایر نیوز در قاهره به بیان روزانه‌های قیام مردم مصر می‌پردازد.
به نقل از الجزیره، نویسنده این کتاب تلاش کرده است تا حوادثی را فراتر از آنچه تاکنون از تجمع 18 روزه مردم مصر در میدان التحریر قاهره نقل شده، بیان کند. او تظاهرات و حرکت‌های اعتراض‌آمیز مردم مصر در دهه گذشته را به خاطر آورده و آن را عامل اصلی شعله‌ور شدن انقلاب مردم مصر می‌داند و به دین ترتیب این نظریه را که انقلاب تونس به طور خودکار بر انقلاب مردم مصر تأثیر گذار بود نفی می‌کند.
نویسنده در گفتگویش با الجزیره تأکید کرد که تصور موضوعی درباره انقلاب مصر باید از این حقیقت برخیزد که در طول دهه‌ها، نخبگان و جنبش‌های مصری برای ریشه‌کن کردن نظام تلاش کرده‌اند. انقلاب مردم تونس که موفق به سقوط زین العابدین بن علی از قدرت شد فقط تأکیدی بر این حقیقت بود و برای مصری‌ها انگیزه لازم برای مقاومت در راه رسیدن به وضع مطلوب را فراهم کرد.
او می‌گوید این کتاب در فصل‌های خود به بررسی حرکت‌های اجتماعی و تظاهرات کوبنده مردم مصر قبل از انقلاب 25 ژانویه می‌پردازد. همچنین در بخشی از کتاب عوامل، رویدادها و حتی کتاب‌ها و مقاله های سیاسی و ادبی منتشر شده و همچنین آثار نمایشی و هنری تولید شده که به وضعیت جامعه مصر در طول این دوران پرداخته‌اند، ذکر می‌شود.
نویسنده کتاب خود را از مهم‌ترین لحظه در تاریخ مصر یعنی لحظه کناره‌گیری مبارک آغاز می‌کند و از همین رو عنوان «ساعت 6 به وقت میدان التحریر» را برای آن انتخاب می‌کند. وی در ادامه تلاش می‌کند تا با عقب‌گردی به گذشته، حوادث میدان التحریر و شعارهایی را که مردم در آن سر می‌دادند را روایت کند.
نویسنده می‌گوید خود مردم شعارهایشان را می‌ساختند و این‌ها جملاتی نبود که از بیرون وارد شود. این شعارها را حتی روشنفکران هم تنظیم نمی‌کردند. شعارهای زیادی در این انقلاب سر داده شد که مصری‌ها روح مملو از آزادی‌خواهی‌شان را در آن‌ها جاری کردند.
«ابوبکر» که کتاب «گلچین ادبیات جدید اریتره» را نیز در کارنامه ادبی خود دارد معتقد است همان طور که نظام‌های دیکتاتوری ادبیات و هنری را در اختیار دارند که آنان را مدح می‌کند، انقلاب نیز ادیبان و سبک‌های ادبی خاص و جدیدی را خواهد ساخت؛ خصوصاً اگر موفق به استقرار دموکراسی شود.
او می‌گوید اگر ادبیات تعبیری از زندگی یا بخشی از آن است پس ادبیات انقلاب بدون شک تعبیری از مرحله بعد از نظام استبدادی است؛ خصوصاً آن که این نظام استبدادی با خواست و اراده جمعی ساقط شد. پس برای نخستین بار ادبیات در مصر و اطراف آن تعبیری از ضمیر جمعی مردم است.
291/60
نظر شما