عجیب و باورنکردنی؛ تبدیل پاها به کفش!

امیرحسین فوقانی_ این رسم بیش از هزار سال از قرن دهم تا اوایل قرن بیستم انجام می شد و نماد زیبایی و موقعیت اجتماعی به شمار می رفت.

بیشتر بخوانید:

عکس | هجوم مارهای آدم‌خوار به این منطقه!

«آقای وزیر کندی اینترنت به خاطر فیلترشکن‌ها نیست»، « اینترنت با کیفیت پراید »

عمل بستن پا در سلسله سونگ (۹۶۰-۱۲۷۹) آغاز شد و در طول سلسله مینگ (۱۳۶۸-۱۶۴۴) در میان خانواده های طبقه بالا رواج یافت. این رسم به ویژه در میان خانواده های ثروتمندی که می خواستند موقعیت و اعتبار خود را به نمایش بگذارند، محبوب بود، زیرا آن را نشانه ای از ثروت می دانستند. همچنین اعتقاد بر این بود که این عمل زنان را خواستنی تر می کند زیرا به عنوان نماد زیبایی و زنانگی در نظر گرفته می شد.

فرآیند بستن پا بسیار دردناک بود و اغلب منجر به مشکلات جدی سلامتی می شد. پاهای دختران جوان با بانداژ محکم بسته شده بود، انگشتان پا خم شده بودند و پاشنه پا به زور به سمت کف پا کشیده شده بود. با بزرگ شدن دختر، پابندها سفت شدند و باعث شکستن استخوان‌های پا و قوس آن شدند. این شکستگی منجر به تغییر شکل پاها و به طور قابل توجهی کوچکتر شدن آن‌ها می‌شد، به طوری که کف پا اغلب فقط ۷ تا ۸ سانتی‌متر طول دارد.

عمل بستن پا عواقب شدیدی برای سلامت زنان داشت. پاهای بد شکل راه رفتن را برای آنها دشوار می کرد و اغلب منجر به درد مزمن، عفونت و مشکل در ایستادن طولانی مدت می شد. این عمل همچنین تحرک زنان را محدود می کرد و کار یا شرکت در فعالیت های روزانه را برای آنها دشوار می کرد.

پای دختران بین چهار تا ده سالگی بسته بود. برای نرم شدن پاها از معجون گرم گیاهی و خونی استفاده می کردند. کندن ناخن های پا به توقف رشد کمک می‌کرد. به جز شست پا، انگشتان پا در کف پا فشرده شدند، جایی که در زیر پا پیچ خوردند و شکستند. سپس قوس پا به شدت شکسته شد تا پا با ساق هم تراز شود.

باندهایی که سه متر طول داشتند، محکم دور پای شکسته پیچیده می شدند. برای اینکه دخترها نتوانند باندها را باز کنند، آنها را به هم می‌دوختند.

پیشنهاد شد که بستن پا توسط یک کلاسور واجد شرایط انجام شود. از آنجا که آنها بیش از حد برای بچه های رنج کشیده خود احساس همدردی می کردند و پای دختران را به اندازه کافی محکم نمی بستند، مادران بهترین نامزدها نبودند.

برای جلوگیری از عفونت پاهای آسیب دیده، پاها را هر چند روز یکبار باز می کردند و تمیز می کردند. گوشت پوسیده نیز بریده می‌شد. از ۱۰ دختر، یک دختر در اثر این عمل جان خود را از دست داد. برای تغییر بیشتر اندازه پاها، ممکن است در صورت لزوم، استخوان ها یک بار دیگر خرد شوند. دختران برای شکستن بیشتر استخوان های پا و افزایش گردش خون، باید مسافت قابل توجهی را طی می کردند.

با وجود خطرات سلامتی، سنت بستن پا برای قرن ها ادامه داشت. این یک آیین برای دختران جوان در نظر گرفته می شد و کسانی که این روش را انجام نمی دادند اغلب توسط جامعه تحقیر می‌شدند. همچنین اعتقاد بر این بود که هر چه پاها کوچکتر باشد، زن مطلوب تر به حساب می آید.

در اواخر قرن نوزدهم، عمل بستن پا شروع به کاهش کرد، زیرا به طور فزاینده ای به عنوان یک سنت عقب مانده و وحشیانه تلقی می شد. دولت چین به همراه غربی ها شروع به صحبت علیه این عمل کردند و در سال ۱۹۱۱ جمهوری تازه تاسیس چین بستن پا را غیرقانونی اعلام کرد.

علیرغم ممنوعیت، این سنت در برخی مناطق ادامه یافت و تا زمانی که حزب کمونیست در سال ۱۹۴۹ به قدرت رسید، این عمل ریشه کن نشد. امروزه پابندی را نمادی از ستم و آزار زنان می دانند و به طور گسترده آن را سنتی وحشیانه و منسوخ می دانند. با وجود ریشه کن شدن، این سنت هنوز در برخی از نقاط دورافتاده چین انجام می شود.

منبع: هیستوری‌آف‌یستردی

۲۲۷۲۲۷