گویا او مدعی شده است که خبرنگاران شورای شهر تهران سخنان او را ناقص برای بی‌بی‌سی ارسال کرده‌اند و او از قطع درختان در کاخ سعدآباد دفاع نکرده است.
احتمالا آقای چمران نمی‌داند پشت چنین اظهار نظری چه خطری برای خبرنگاران در کمین است، کمااینکه همکارانی با چنین عناوینی متهم و محکوم و بازداشت شده‌اند.اگر صحبت او را کنایه و دلخوری از نحوه اطلاع رسانی در نظر بگیریم و از موضوع رد شویم، از یک چیز نمی‌توان گذشت کرد. مدت‌هاست مسئولان حوزه‌های مختلف، حساسیت‌شان به مسائل را منوط به خبررسانی یا باز انتشار اخبار در شبکه‌های فارسی زبان کرده‌اند.
مشکلی بوجود آمده،، دارویی نایاب شده، محیط‌زیست تخریب شده، در آزمونی تخلف و تقلب شده، آماری از مهاجرت‌ها اعلام شده، جایی کارگرانی برای حق و حقوق‌شان تجمع کرده‌اند و ... بازتاب این مسائل در رسانه‌های داخلی تا لحظه بازنشر آن در رسانه‌های فارسی‌زبان سکوت است.
بعد از آنکه آن رسانه‌ها به اصطلاح موضوع را در بوق و کرنا کردند، واکنش‌ها شروع می‌شود، اغلب هم یا به کل موضوع تکذیب می‌شود و یا ماجرا با تخریب رسانه و حتی تهدید خبرنگار مسکوت می‌ماند.
تجربه چنین برخوردی تا پیش از این، محدود بود، دست‌کم در حافظه نگارنده با سابقه خبرنگاری طی دهه‌های ٨٠ و ٩٠، معمولا تعاملی بین خبرنگاران و حوزه‌های خبری برقرار بود، جوابیه و پیگیری و اصرار بر درج خبر مبنی بر اصلاح معضل، در اولویت قرار می‌گرفت.
سیاه‌نمایی واژه غریبی بود و سماجت و بازتاب کاستی‌ها و مشکلات وظیفه رسانه تعریف می‌شد و پیگیری و پاسخگویی کم‌ترین کار نهادها و سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها بود، حالا اما همه چیز وارونه شده، خصوصا اگر پای بی‌بی‌سی و اینترنشنال و امثالهم در میان باشد.
این نگاه قطعا مطلوب نیست و اتفاقا همان هشدار بی‌اهمیت شدن مرجعیت رسانه‌های داخلی را دوچندان می‌کند.کاش مسئولان محترم برای مدتی هم که شده، پیگیر اخبار رسانه‌های «معاند» نشوند، فارغ از اینکه آنها چطور و چگونه موضوعات و اخبار را بازتاب می‌دهند، پیگیری و بررسی کنند، مثلا شاید در همین مورد اخیر متخلفان قطع درختان معرفی شدند یا دست‌کم درآمد شهرداری تهران طی این دو سال، از قطع درختان ٩۵ درصد رشد نداشته باشد و قس علی هذا.
*روزنامه‌نگار
نظر شما