«در درونم تناقض دارم؟ باشد! انقدر بزرگ هستم که جای کافی برای تناقضات خود داشته باشم» «والت ویتمن . شاعر آمریکایی»
سال‌هاست که جریان‌های سیاسی داخل کشور از ترس اینکه مبادا در درون خودشان دچار تناقض بشوند و هویت حزبی/جناحی/سیاسی‌شان زیر سوال برود، به تدریج در اطراف خود «حباب»ی ساخته‌اند که هم دیده‌های‌شان را از مشاهده «واقعیت»های جامعه مخدوش کرده و هم انعطاف‌پذیری و قدرت مانور سیاسی‌شان را به کٍش و قوس‌ها و پیچ و تاب‌های دیواره حباب محدود ساخته.
دیواره این حباب از جنس نوستالژی‌های گذشته، رقابت‌های دیرینه، معیارهای قدیمی، شعارهای به روز نشده، آرزوهای بر دل مانده، و چهره‌های امن و آشنا برای خودشان، تشکیل شده است.این حباب به آنها اجازه نمی‌دهد تا وارد فضای بزرگتر جامعه بشوند، قدرت اثرگذاری خود را بسط بدهند و جایگاه واقعی خودشان را بیابند و دریابند.
انتخابات پیش‌رو فرصتی است برای جریان اصلاح‌طلب - که شاید این روزها نام «اصلاح‌گر» را به عنوان قدمی در راستای شکستن این حباب برای خود برگزیده - فراهم ساخته تا در جهت منافع ملی، با حمایت تمام قد از نامزدی که چه بسا روزی یکی از «رقبای دیرینه» محسوب می‌شده یا با «معیار»های اصلاح‌طلبی سازگار نبوده و یا چهره‌ای آشنا و امن برایشان نیست، دیواره‌های این حصار را فرو بریزد و «خود» را بزرگتر از تناقضات درونی‌اش ادراک کند.
216216
نظر شما