در کشور ما هنوز بر سر بیماران مبتلا به بیماری ایدز سؤالات بسیاری در اذهان وجود دارد؛ اینکه این بیماران در چه جایگاهی قرار دارند و اصولاً چرا به این بیماری مبتلا شده‌اند. این مسئله هنوز در بین مردم کشور ما جا نیفتاده است و در این جامعه باید برای بیماران مبتلا به ایدز که از انظار خود را پنهان می‌کنند فکری کرد.
در این شرایط است که مشاور سرپرست وزارت رفاه اعلام می‌کند که می‌توانند برای تمام بیماران مبتلا به ایدز ایجاد اشتغال کنند مسئله‌ای که برای بسیاری تبدیل به سؤال شده است. اینکه چگونه می‌توان انتظار داشت که برای بیماران مبتلا به این بیماری ایجاد اشتغال شود در حالی که نه از این افراد آماری دقیق در دست است و نه این بیماران خود را معرفی می‌کنند چرا که در اذهان جامعه بر سر این افراد هنوز هم بحث است.
متأسفانه عده‌ای از افراد جامعه که البته تعداد آنها هم کم نیست. این بیماران را بیمار نمی‌دانند و می‌پندارند که این افراد به خاطر مسائلی از قبیل فساد اخلاقی یا اعتیاد به این بیماری مبتلا شده‌اند این در حالی است که این بیماری و ابتلا به آن می‌تواند دلایل دیگری هم داشته باشد که از جمله عواملی هستند که فردی را به این بیماری مبتلا می‌کنند.
اما بسیاری از بیماران مبتلا به ایدز خصوصاً در کشور ما به خاطر اعتیاد و تزریق گرفتار این بیماری می‌شوند در حال حاضر برای اینکه این بیماران از این نوع ابتلا در امان باشند، مسئولان چاره‌هایی اندیشیده‌اند مثل اعطا سرنگ به این بیماران به صورت رایگان و مسائلی از این قبیل. می‌توانیم به آحاد مردم جامعه در این رابطه فرهنگ‌سازی کنیم که مردم هم این بیماران را دریابند و نپندارند که آنها در حال حاضر به خاطر فساد اخلاقی به این بیماری مبتلا شده‌اند. این کمک می‌کند که این افراد بتوانند در جامعه به راحتی حضور یابند. این اظهارنظر فرای مسائل پزشکی است.
این موضوع می‌تواند مسئله‌ای اجتماعی نیز باشد بنابراین باید در یک جمله ادعا کرد و شعرگونه بیان کرد که بیماران مبتلا به ایدز معادل با بی‌بند و باری و مشکلات اخلاقی نیستند. مشکل آنها ویروس است و ویروسی که می‌توان در جامعه از آن در امان نبود. این بیماران هم در حال حاضر درجامعه پخش هستند و زندگی می‌کنند با این تفاوت که ما آنها را نمی‌شناسیم پس چه بهتر است که مسئولان برنامه‌هایی را در نظر بگیرند که همه این بیماران زیر چتری حمایتی جمع شوند و در یک مجموعه درمان شوند. درمان بیماران این به نوعی به معنی خوب شدن آنها به صورت کامل نیست بلکه به این معنا است که این بیماران می‌توانند طول عمر بیشتری داشته باشند ضمن آنکه از دچار شدن آنها به انواع بیماری‌های روانی هم جلوگیری می‌شود.
در نظر داشته باشید که این افراد در تنهایی و انزوا می‌توانند تبدیل به بیماران روانی گردند. پس نجات آنها می‌تواند نجات جامعه باشد. توصیه می‌شود این افراد نیز خود را به مراکز معرفی و کاری کنند تا تحت‌نظر پزشکان باشند. در این راستا هم به خود کمک کرده‌اند و هم به کل جامعه. این بیماری راه‌های پیشگیری بسیاری دارد که خود بیماران می‌توانند در این راه مسئولان را یاری کنند و از تجربیات خود در راستای پیشگیری برای همه مردم جامعه استفاده کنند.
بیماری ایدز در عین حالی که خیلی‌ها به اشتباه آن را معادل با بزه می‌دانند، یک بیماری است. بیمار مبتلا به ایدز را به زندان نمی‌برند و مجازات نمی‌کنند، بلکه برای درمان و طول عمر بیمار کمک و مساعدت باید کرد تا بیماران بتوانند عمر بیشتری داشته باشند و از باقی‌مانده عمر خود به صورت مفید استفاده کنند. همان‌طور که می‌دانید این ویروس ایمنی بدن را نسبت به بیماری‌های گوناگون کاهش می‌دهد بنابراین باید دریافت که این افراد در اکثر مواقع حتی از بیماری‌هایی مانند سرماخوردگی رنج می‌برند و نمی‌توانند چنین بیماری‌هایی را نیز تحمل کنند. پس به معنای واقعی بیمار هستند و از مسئولان انتظار می‌رود این بیماران را دریابند و آنان را حمایت کنند، باید این بیماران در جامعه هم پذیرفته شوند.
عضو کمیسیون بهداشت مجلس
نظر شما