اما این فیلم علیرغم اینکه ممکن است از سوی منتقدین و مردم عادی مورد استقبال قرار نگیرد ، امتیازاتی داشت که بسیاری از فیلمهای این دوره فاقد آنند وآن هدفمند بودن تک تک پلانها و دکوپاژ آن در یک کلیت منسجم و نگرش هوشمندانه به ریتم وعنصر اکت (act) بازیگر و چیدن و میزانسن همه عوامل تصویر است.
در یک کلام حمید امجد با سابقه تئاتری و تجربیاتی که گویا از کار با بهرام بیضایی آموخته است ، کارگردانی روشمند و عمل گراست.
فیلم نه از لحاظ مضمونی که از لحاظ فرم روایی و دکوپاژ یادآور فیلمهای بهرام بیضایی مخصوصا مسافران است که در آن خود امجد بازی داشت.
ریتم تند ،دیالوگهای فکر شده و در نهایت جزئی نگری روشمند امجد در رسیدن از جز به کل نمایانگر تسلط امجد بر عناصر تئاتری و سینمایی فیلمنامه است.
او به قدری در مورد جا و حرکت بازیگر و نحوه دیالوگ گفتن آنان و دکوپاژ ریز بینی و دقت کرده است که می توان دیگر او را کارگردانی دارای امضا دانست هرچند که کش و قوسهای امضایش شبیه استاد بیضایی باشد.
اما چنان که باید به همه حق داد ،امجد باید ببیند چه عاملی باعث خروج برخی تماشاگران در اواسط فیلم شده است.
در سکانسی که قهرمان بعد از مطلع شدن از سرطان دروغینش به هم میریزد و به خانه می رود ریتم افت می کند و افشین هاشمی انرژی چندانی برای تزریق عاطفه به تماشاگر ناشکیب ندارد.
لذا به نظر می رسد اندک غفلت امجد در ریتم میانه فیلم که بعد اصلاح می شود و حتی انتخاب نادرست افشین هاشمی(گرچه او بازیگر تواناییست) برای نقش قهرمان در افت رضایت مخاطب مخصوصا مخاطب عام که نیاز هر سینما گری در این وانفساست موثر باشد.
دیدن آزمایشگاه این نوید را می دهد که در آینده از امجد (اگر در مناسبات بی رحمانه سینمای ما تاب بیاورد) آثار بهتری ببینیم.
آزمایشگاه آخرین ساخته حمید امجد اثری اخلاق گراست آن قدر اخلاق گرا که برخی از تماشاگران سالن مطبوعات را که گویا از دیدن این فیلمها دیگر حوصله شان سر می رود را مجبور به ترک سالن کرد.
کد خبر 198195
نظر شما