آذرجزایری: می گوییم هند به دلیل آنکه نمی تواند پول نفت ایران را بدهد تقاضای تهاتر گندم به جای نفت دارد.رقم، معادل 12 میلیارد دلار در سال است.می نویسیم ترکیه تلاش دارد قیمت گازوارداتی ایران به کشورش را کاهش دهد.پاکستان به دنبال یافتن راهی برای گریز از قرارداد گازی با ایران است.باید بگوییم کره جنوبی،چین و ژاپن تصمیم گرفته اند واردات نفت از ایران را حالا به هر دلیلی کاهش دهند.علت هیچ کدام این مسایل در شرایط فعلی مهم نیست. مهم آن است که ایران با هر یک از این کشورها قرارداد دارد و می تواند در چنین شرایطی با اعمال سیاست هایی درست این کشورها را برای خود نگاه دارد.
اما بازهم به جای جمع کردن غول های صنعت نفت به دور هم و یافتن راهکاری برای حفظ این کشورها و تدوین قوانینی خاص برای شرایط فعلی می شنویم که مسوولان تاکید می کنند تحریم برصنعت نفت تاثیرگذار نیست.
دراینکه این تحریم ها طی چند سال گذشته باعث شده تکیه به بخش خصوصی ایرانی ما را به خودکفایی چشمگیری برساند، شکی نیست اما کافی نیست.باید به جای تاکید بر این مساله که تحریم تاثیرگذارنیست به این سوال پاسخ دهیم که طی این سالها برای جذب سرمایه خارجی ها چه کرده ایم؟ همچنان ایران برروی قراردادهای نفتی اصرار دارد که کشورهای نفتی دیگر تازه با شرایط سیاسی بهتر بر آن تکیه دارند.
شرکت هایی مثل توتال،شل و اکسون موبیل که شرکت های بزرگ نفتی دنیا محسوب می شوند و به دنبال سود هستند باید به این نتیجه برسند که در چنین فشار سیاسی به دلیل جذابیت قراردادهای نفتی ایران چاره ای جز حضور در ایران ندارند. مگر نه آنکه آمریکا در تمام بخش های تحریم ایران بندی آورده که در زمانیکه مصلحت این کشور ایجاب می کند می توان این قوانین را نقض کرد.اگر شرکتی مثل توتال حضور در قراردادهای نفتی ایران را به صرفه ببینند قطعا راهی برای متقاعد کردن آمریکا پیدا خواهند کرد.
به نظر می رسد ما در شرایط فعلی بیش از کشورهای خارجی خود را مورد تحریم قرارداده ایم.این سوال همواره مطرح است که چرا مسوولان کشوری ما به فکر جمع کردن بزرگان نفتی ایران به دور هم نیستند تا شاید بتوان راهکاری برای مقابله و جذب خارجی ها پیداکرد.
چرا ما از افرادی چون زنگنه،نعمت زاده،ترکان،نژادحسینیان و امثال این بزرگان بهره نمی بریم. در شرایط فعلی نگاه سیاسی به مسایل اولین ضربه به کشور محسوب می شود.به نظر نمی رسد هر مدیر قدیمی نفتی با هر نوع فرقه سیاسی این روزها منافع ملی را فراموش کند.صنعت نفت ما در چنین شرایطی نیاز به اتحاد دارد.اتحادی که در شرایط فعلی حتی کوچکترین نشانه ای از آن دیده نمی شود.
این امر در شرایطی است که این روزها مسوولان نفتی ما با فشارهایی از سوی کشورهای طرف قرارداد نفتی و گازی با ایران مواجهند. چراکه از سویی ترکیه تلاش می کند تا قیمت گاز صادراتی از ایران را کاهش دهد.پاکستان به دنبال راهی برای انصراف می گردد و هند هم تلاش دارد پول نفت وارداتی از ایران را با گندم معاوضه کند. رقمی که حدود 12 میلیارد دلار در سال اعلام می شود. دراین میان هنوز معلوم نیست مسوولان نفتی ما چه تصمیمی در این موارد خواهند گرفت.
اما آنچه مشخص است رخداد وضعیت خاص در امور بین الملل نفت ماست.شرایطی که متاسفانه تلاش می شود با قوانینی اداره شود که برای روزهای عادی نوشته شده است. در شرایط فعلی به نظر می رسد قانون باید کمی دست نفتی ها را باز بگذارد.موردی که تا کنون بارها از سوی کارشناسان مورد تاکید قرارگرفته است.
بنابراین به نظر می رسد باید هر چه زودتر به دنبال تدوین سندی در جهت برخورد با مشتریان بین المللی نفت و گاز خود باشیم به جای آنکه بازهم تاکید کنیم تحریم تاثیری بر صنعت نفت ما نداشته است.
شاید لازم باشد به عملکرد توتال در عراق اشاره شود.توتال در میادین نفتی عراق سرمایه گذاری کرده است اما در عین حال به دلیل وحود قراردادهای وسوسه انگیز به منطقه کردستان عراق کشیده شده و همین امر این روزها به یک اختلاف بزرگ میان توتال و مسوولان دولت عراق بدل شده اما این شرکت بزرگ نفتی همچنان بر سیاست خود پافشاری می کند.ما هم می توانیم جذابیتی ایجاد کنیم که همسال توتال ها ایران را بهترین نقطه سرمایه گذاری تلقی کنند.
/22131
نظر شما