این پیش‌بینی صرفاً از روی خوش‌خیالی و اعتماد به نفس کاذب نبود. آنها همه شواهد را به نفع خود می‌دیدند اما غافل از این بودند که دو رقیب بزرگ آنها را تهدید می‌کند:
1- سازمان رأی جبهه پایداری 2- برگ رأی‌هایی که حداکثر 10 اسم نامزد در آنها ثبت شد.
الف- در یکی دو هفته منتهی به جمعه 12 اسفند، شواهد آشکاری از راه افتادن یک "سازمان رأی" برای یک لیست (ترکیبی از دو فهرست جبهه متحد و جبهه پایداری و البته با تأکید بر اولویت جبهه پایداری) دست به دست در محافل سیاسی می‌چرخید.
راه‌اندازی" سازمان رأی" نه کار بی‌سابقه‌ای است و نه کاری غیرقانونی. در دوم خرداد 76 و نیز 22خرداد80(دو دوره انتخابات ریاست جمهوری سیدمحمدخاتمی) و همچنین مجلس ششم چنین اتفاقی رخ داد و بعداً در جریان مجلس هفتم توسط آبادگران تکرار شد و نتیجه‌بخش بود.
شخصیت‌ها و رسانه‌هایی که طی دو، سه هفته اخیر از وجود کاندیداهای مشترک در فهرست جبهه متحد و حبهه پایداری حمایت می‌کردند، به خوبی از بازی سیاسی طراحی شده خبر داشتند و نتیجه این حمایت را هنگامی مشاهده کردند که نامشان در فهرست منتخبان مرحله اول یا راه‌یافتگان به مرحله دوم انتخابات بود.
تفرقه‌ای که در جبهه متحد-از اوایل کار - به وجود آمد، برخی از کاندیداهای آنها را به سوی لابی‌گری به منظور قرار گرفتن در فهرست «سازمان رأی» غیررسمی هدایت کرد. شناسایی هدایت‌کنندگان این "سازمان رأی"(که شاید در موقع مناسب بتوان در باره آنها سخن گفت)هوشمندی بالایی نمی‌خواهد. آنچه مهم است اینکه این "سازمان رأی" با سازماندهی حداکثر 250 هزار نفر در شهری که 4 میلیون و چندصدهزار واجد شرایط رأی دارد، می‌تواند نتیجه انتخابات را به سود خود رقم بزند.
دست بر قضا سازمان رأیی که صحبتش در میان است، این‌بار با دولت نیز همراه است. کسانی که از طریق "سازمان رأی" توانسته‌اند در میان 55 نفر برتر تهران حضور داشته باشند، چهره‌هایی را در خود دارد که شدیداً مدافع دولت بوده‌اند و یا در مقام انتقاد از دولت، همیشه دوپهلو حرف زده‌اند و بیشتر به سمت دولت غش کرده‌اند.
ب- رقیب دوم، برگ رأی‌هایی است که به طور متوسط نام 10 کاندیدای شناخته شده در آنها نوشته شده است.
مجموع آرای نفرات یک تا 55 لیست انتخاباتی تهران 000/18/360 نفر است و تعداد شرکت‌کنندگان 000/200/2 نفر. با یک حساب سرانگشتی می‌توان دریافت که هر رأی‌دهنده تهرانی به طور متوسط به 9 چهره شاخص رأی داده است.
طبیعتاً در چنین فضایی، رأی‌دهندگانی که به تعداد بیشتری رأی می‌دهند، شانس نامزدهای خود را افزایش می‌دهند. جبهه متحد اصولگرایان، با معرفی نامزدهای نه‌چندان معروف، عملاً راه را برای برگه‌های کم‌رأی باز کرد و در واقع میدان را به دست جریانی داد که به صورت «سازمان رأی» وارد بازی شده بودند و به 30 نفر رای دادند.
مرحله دوم انتخابات
به نظر می‌رسد در مرحله دوم انتخابات تهران نیز همان گروهی که در مرحله اول با «سازمان رأی» وارد شد، به راحتی در انتخابات پیروز شود. این پیروزی وقتی قطعی‌تر می‌شود که اکثر رأی‌دهندگان باز هم حوصله رأی‌دادن به تعداد زیاد (25 نامزد) را ندارند و میدان به دست رأی‌های سازمان‌یافته می‌افتد.
به عبارت دیگر همان جریانی که برگزیده‌ای از لیست جبهه متحد و جبهه پایداری را به صورت فهرست اصلی توزیع کرد، باز هم قدرتمندانه وارد میدان می‌شود و انتخابات را به نفع جبهه پایداری و نزدیکانش رقم می‌زند.
به این ترتیب ، با رعایت کامل قانون و مقررات و حتی اصول اخلاقی، نتیجه ای شگفت انگیز رقم می خورد. نتیجه ای که در یک فضای کاملا دمکراتیک می توان با کسب حتی 10درصد آرای شرکت کنندگان در انتخابات، بر کرسی های سبز مجلس تکیه زد.
به این ترتیب با قاطعیت می توان گفت. حتی اگر این پیروزی فقط با 2 تا 3 درصد رأی واجدان شرکت در انتخابات به دست آید.
نظر شما