«مهدی قدیانی» در گفت و گوی اختصاصی با خبرنگار خبرگزاری خبرآنلاین در آبادان؛ با اشاره به کتاب «نقدنامه هنر و ادبیات» نوشته احمد امیری، اظهار کرد: در دورانی که نقد، یا گرفتار ژست‌های روشنفکرانه و واژگان پرطمطراق شده یا به حاشیه‌ی بی‌اثر روزنامه‌نگاری فرهنگی سقوط کرده، کتاب «نقدنامه هنر و ادبیات» از احمد امیری، با جسارت و دقتی تحسین‌برانگیز پا به میدان گذاشته است.
استاد دانشگاه و مدرس حوزه هنر و فلسفه، افزود: این کتاب نه مجموعه‌ای از یادداشت‌های پراکنده است و نه گزارشی از وضعیت موجود، بلکه تلاشی است ساختارمند برای بازتعریف جایگاه نقد در زیست فرهنگی امروز.
وی تصریح کرد: آنچه «نقدنامه» را متفاوت می‌کند، تلفیق سه ساحت کلیدی‌ست: نگاه فلسفی، درک زیبایی‌شناسانه و تحلیل مبتنی بر تجربه‌ی زیسته‌ی هنرمند و نویسنده. احمد امیری نه‌فقط منتقدی پشت میز، بلکه کنشگری در میدان نوشتار و تولید اندیشه است. او نقد را نه سلاحی علیه اثر، بلکه ابزاری برای روشن‌سازی نسبت‌های پنهان میان خالق، مخاطب، جامعه و متن می‌داند.
قدیانی، با بیان اینکه زبان کتاب، برخلاف بسیاری از متون نظری، نه مغلق است و نه ساده‌انگارانه، گفت: امیری از آن‌دست نویسندگانی‌ست که به‌خوبی می‌داند چگونه مفاهیم عمیق را در قالب زبانی روشن، اما جدی و اندیشمندانه بیان کند. سبک نگارش او موجز، دقیق و بی‌حاشیه است؛ خواننده را با خود همراه می‌کند، بی‌آن‌که اسیر اطناب یا ساده‌سازی مفرط شود. او می‌نویسد تا برانگیزد، نه تا فقط اطلاعات بدهد.
وی این کتاب را از حیث ساختار چشم‌گیر خواند و بیان کرد: فصل‌ها با نظمی تأمل‌برانگیز طراحی شده‌اند؛ از بنیادهای نظری نقد، تا نسبت میان نقد و اخلاق، نقد و رسانه، نقد و ادبیات متعهد، و حتی خوانش پدیدارشناسانه از برخی آثار معاصر. این انسجام محتوایی، «نقدنامه» را از سطح یک کتاب مقالات فراتر می‌برد و آن را به یک متن مرجع بدل می‌کند.
این استاد هنر و فلسفه، تاکید کرد: در باب محتوای نظری، احمد امیری تلاش دارد به جای تکرار سنت‌های غربی، نظریه‌ها را در زمینه‌ی فرهنگی ایران بازبینی کند. این رویکرد «ترجمه‌زدایی» و «بازآرایی بومی» مفاهیم، نقطه قوتی است که باعث می‌شود کتاب نه صرفاً در فضای دانشگاهی، بلکه در محافل ادبی، هنری و رسانه‌ای نیز جایگاه پیدا کند.
وی ادامه داد: یکی از فصل‌های قابل‌توجه کتاب، تأمل بر نسبت نقد و مخاطب است. امیری با پرهیز از دوگانه‌سازی‌های معمول (نقد برای نخبگان یا برای توده)، تلاش می‌کند تا مخاطب را به‌عنوان عاملی فعال در فرآیند معناشناسی بازتعریف کند. به‌زعم او، نقد نه برای آن است که اثری را تایید یا طرد کند، بلکه باید به خواننده امکان مواجهه‌ی عمیق‌تر با اثر را بدهد.
قدیانی، گفت؛ در مجموع، «نقدنامه هنر و ادبیات» احمد امیری اثریست جدی، خواندنی و ضرورتی برای امروز ما. کتابی که می‌کوشد شعله تفکر انتقادی را در دل بی‌ثباتی‌ها و سطحی‌نگری‌های عصر حاضر، زنده نگه دارد. این کتاب نه‌تنها برای منتقدان و نظریه‌پردازان، بلکه برای هنرمندان، نویسندگان و حتی مخاطبان دغدغه‌مند هنر، منبعی الهام‌بخش و درگیرکننده خواهد بود.
نظر شما