ناسا هفته گذشته ماه را بمباران کرد. در واقع این سازمان، ماهواره حسگر و کاوشگر حفره‌های قمری را به قطب جنوب ماه کوبید تا ذخایر آب و دیگر منابع را کشف کند.
این جدیدترین ماموریت در جریان ماموریت‌های ماه بود: بین سال‌های 2007 تا 2011، هشت ماموریت انجام شده یا خواهد گرفت: یکی از ژاپن، دو ماموریت از چین، یک ماموریت از سوی هند، یکی از روسیه و سه ماموریت از طرف آمریکا.
این تلاش‌ها به این خاطر انجام شد که تصور می‌شود بهره برداری از منابع ماه به‌زودی در دسترس خواهد بود، و این سوال مطرح است: چه کسی قرار است از منابع قابل تجدید ماه چون آب و اکسیژن استفاده کند؟
این مسئله از طریق مذاکرات قابل حل است. اما پیمان‌نامه ماه که توسط سازمان ملل در دهه 1990 ارائه شد، هنوز توسط سران قدرت‌های فضایی امضا نشده و از آنجا که این موضوع ماه را خارج از حیطه قانون قرار می‌دهد، به احتمال زیاد شاهد تلاش‌ها و مبارزات برای بدست آوردن قلمرو خواهیم بود.
تاریخ نشان می‌دهد که نخستین اقدام، مهاجرت خواهد بود. به لطف دو جهانگرد به نام‌های آموندسن و اسکات و شکارچیان پیشین، اکنون انگلیس و نروژ هر کدام خود را صاحب یک ششم از اراضی قطب جنوب می‌دانند. بنابراین به احتمال زیاد ما شاهد تکرار ماجرای قطب جنوب در مورد خاک ماه خواهیم بود.
در حال حاضر ما شاهد ترکیبی از مبارزه، خودستایی، جستجو و اشتیاق ملی هستیم که با رویای امپراطوری و ثروت در بر گرفته شده است. به‌علاوه این‌که در این میان ترس نیز وجود دارد. اویانگ زیووان، دانشمند ارشد برنامه‌های قمری چین معتقد است:« نخستین کسی که ماه را فتح کند، اول از همه از آن سود می‌برد.»
این فرضیه احتمالا از سوی دانشمندان برای کسب حمایت‌ها و برنامه‌های وسیع تر مورد استفاده قرار خواهد گرفت. این بازی، طولانی و پر هزینه خواهد بود, اما هرگز باعث نشد در مدت یک قرن در رقابت قطب جنوب کسی کنار بکشد و جوایزی هم برای این مسابقه وجود خواهند داشت.
نیوساینتیست، ترجمه: فاطمه محمدی‌نژاد
نظر شما