به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، به نقل از پدال، ترکیب استاندارد برای صندلی خودروها، دو صندلی در جلو است اما استثناهای معدودی هم وجود دارد که صندلی راننده در وسط قرار می‌گیرد. این ترکیب تجربهٔ رانندگی جذاب‌تر و متفاوتی را فراهم می‌کند. در ادامه با هفت خودرویی خواهیم پرداخت که صندلی راننده را در وسط قرار داده‌اند.
LCC راکت
هرچند شاید نام این ماشین برایتان آشنا نباشد ولی طراحش را حتماً می‌شناسید. تا سال ۱۹۹۰، گوردون موری به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین طراحان خودروهای مسابقه‌ای شهرت داشت اما همیشه رؤیای ساخت یک خودروی جاده‌ای را در سر می‌پروراند. این رؤیا در سال ۱۹۹۱ از طریق همکاری با کریستوفر کرافت، راننده مسابقه و تأسیس شرکت لایت کار کمپانی یا LCC محقق شد. اولین و تنها محصول این شرکت راکت نام داشت. راکت با بهره‌گیری از تخصص فرمول یک موری، از شاسی فضایی و تعلیق دو جناقی جلو و عقب استفاده می‌کرد. بدنه آیرودینامیک آن شبیه خودروهای مسابقه‌ای دهه ۶۰ بود و دو صندلی پشت سرهم داشت که صندلی عقب با روکش مخفی می‌شد. راکت با پیشرانهٔ ۱ لیتری یاماها با ۱۴۳ اسب بخار قدرت و ۱۶۰ اسب بخار در برخی نمونه‌ها، به لطف وزن ۳۸۶ کیلوگرمی، سرعت بالای ۲۲۵ کیلومتر بر ساعت و شتاب فوق‌العاده داشت. از این شاهکار مهندسی تنها ۵۰ دستگاه ساخته شد.
مک‌لارن F۱
مک‌لارن F۱ نیازی به معرفی ندارد. یکی دیگر از خلاقیت‌های گوردون موری، این طراحی بود که مدیران مک‌لارن را متقاعد به تولید اولین خودروی جاده‌ای کرد. F۱ اولین خودروی تولیدی با شاسی مونوکوک فیبر کربن بود و از موتور ۶٫۱ لیتری V۱۲ تنفس طبیعی ب‌ام‌و با ۶۲۷ اسب بخار و گیربکس شش سرعته دستی استفاده می‌کرد. F۱ از ترکیب صندلی‌های منحصربه‌فرد سه‌نفره با صندلی راننده در وسط استفاده می‌کرد درحالی‌که دو صندلی دیگر کمی عقب‌تر در طرفین راننده نصب شده بودند.
ترامونتانا R
ترامونتانا شاید چندان شناخته‌شده نباشد اما سوپرکار بسیار جذابی است. این خودروی ساخت اسپانیا از پیشرانهٔ ۵٫۵ لیتری V۱۲ توئین توربوی مرسدس با ۵۵۰ اسب بخار و ۸۹۰ نیوتن متر گشتاور استفاده می‌کند. با فشردن یک دکمه ویژه، قدرت به ۷۲۰ اسب بخار و گشتاور به ۱۱۰۰ نیوتن متر می‌رسد و این خودروی زیر ۱۳۶۰ کیلوگرمی به سرعت ۳۲۵ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. ترامونتانا سالانه حدود ۱۲ دستگاه از این سوپرکار با قیمت نزدیک به نیم میلیون دلار فقط برای اروپا تولید می‌کرد.
BAC مونو
مونو انتخاب کسانی است که نهایت ارتباط با جاده را می‌خواهند. این خودروی تک‌نفره ساخت بریتانیا با ۳۱۵ اسب بخار و وزن ۵۷۰ کیلوگرمی، در ۲٫۷ ثانیه به صد کیلومتر بر ساعت می‌رسد. طراحی زیبا و مینیمال مونو توجه همه را جلب می‌کند و با توزیع وزن ۴۱:۵۹ جلو به عقب، لذتی وصف‌نشدنی فراهم می‌کند و لبخند رضایت را روی لبان راننده می‌نشاند. شاید همراه داشتن یک سرنشین خوب باشد اما رانندگی با مونو این‌قدر لذت‌بخش است که تنها بودن اهمیتی ندارد.
مک‌لارن اسپیدتیل
یکی از جذاب‌ترین هایپرکارهای سال‌های اخیر، مک‌لارن اسپیدتیل است. این خودرو تجربه یک گرند تورر را با عملکرد یک هایپرکار ترکیب می‌کند. بدنه قطره‌ای اسپیدتیل برای سرعت مستقیم طراحی شده و با پیشرانه هیبریدی باورنکردنی، به سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. اسپیدتیل هم از ترکیب سه‌نفره مشابه F۱ استفاده می‌کند اما برخلاف F۱ آنالوگ، اسپیدتیل فناوری‌های پیشرفته‌ای دارد تا همه اطلاعات در دسترس راننده باشد. اسپیدتیل مک‌لارن را به ریشه‌هایش بازگرداند.
زینگر ۲۱C
زینگر ۲۱C هایپرکار رادیکال آمریکایی است که در لس‌آنجلس طراحی و ساخته شده و از تکنیک‌های چاپ سه‌بعدی پیشرفته برای تولید قطعات با هزینه کمتر استفاده می‌کند. طراحی این خودرو از هواپیمای جاسوسی SR-۷۱ الهام گرفته و چیدمان دو صندلی پشت سرهم دارد. پیشرانه ۲٫۹ لیتری V۸ توئین توربوی هیبریدی زینگر ۱۲۵۰ اسب بخار و ۱۲۸۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند که ۹۵۰ اسب بخار آن از پیشرانهٔ بنزینی است و قوی‌ترین موتور تولیدی جهان از نظر نسبت قدرت به حجم است. قدرت این قوای محرکه همچنین می‌تواند به ۱۳۵۰ اسب بخار افزایش یابد و با سیستم چهارچرخ محرک، تجربه‌ای نفس‌گیر ارائه می‌دهد.
گوردون موری T.۵۰
T.۵۰ هرچند مک‌لارن را ندارد اما به لطف گوردون موری که دوباره سکان را در دست گرفت، واقعی‌ترین جانشین F۱ محسوب می‌شود. این خودرو بدون پیشرانه هیبریدی، بدون گیربکس اتوماتیک و حداقل سیستم‌های کمک‌راننده، برای لذت رانندگی خالص طراحی شده است. موتور V۱۲ تنفس طبیعی کاسورث با ۶۵۴ اسب بخار تا ۱۲,۱۰۰ rpm دور می‌گیرد و فن عقب داون‌فورس ایجاد می‌کند. برای اینکه T.۵۰ هرچه بیشتر به مک‌لارن F۱ نزدیک باشد، موری در اینجا هم از ترکیب سه‌نفره مشابه F۱ استفاده کرده است.
لانزانته ۵۹-۹۵
یکی دیگر از خودروهای راننده میانی این لیست هم به مک‌لارن F۱ ارتباط دارد. این خودرو ساخت شرکت بریتانیایی لانزانته است که در زمینهٔ تبدیل خودروهای مسابقه‌ای و مخصوص پیست به نمونه‌های جاده‌ای تخصص دارد. سوپرکار ۵۹-۹۵ این شرکت که به‌تازگی در فستیوال سرعت گودوود ۲۰۲۵ رونمایی شد، ادای احترامی به مک‌لارن F۱ است که در مسابقه لمان سال ۱۹۹۵ پیروز شد. این ماشین هرچند بر پایهٔ شاسی مک‌لارن ۷۵۰S ساخته شده اما بدنه‌ای جدید و اختصاصی دارد و در داخل هم از ترکیب سه‌نفره مشابه F۱ استفاده می‌کند. ۵۹-۹۵ به پیشرانهٔ ۴ لیتری V۸ توئین توربوی مک‌لارن مجهز است که لانزانته خروجی آن را به بیش از ۸۵۰ اسب بخار رسانده است.
۵۸۳۲۲
نظر شما