به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، اجرای این برنامه که برعهده نیما رئیسی بود در ابتدا با معرفی اعضای شورا سیاستگذاری نهمین دوره عکس سینمای ایران همراه بود و سیف الله صمدیان، علیرضا فوقانی، رضا داد، فاطمه محمدی، بهناز شیربانی و نیک رفتار به روی صحنه آمدند و نیک رفتار به نمایندگی از سوی اعضا در سخنان کوتاهی گفت: عکاسان محجوبی در سینما داریم که در کنار ما هستند و کار آنها جای تقدیر دارد و این مراسم در جهت تقدیر از این دوستان برگزار شده است.
به نقل از ایسنا، علیرضا رضاداد نیز در سخنان کوتاهی افزود: امروز را به همه عکاسان سینمای ایران و کسانی که لحظات ناب را در فیلم‌ها ثبت می‌کنند تبریک عرض می‌کنم و براتون آرزوی موفقیت دارم.
در بخشی از این مراسم با حضور احترام برومند، رسول صدرعاملی و علی اعلایی از علیرضا داودنژاد به عنوان یک پیشکسوت سینما تجلیل شد.
پس از آن احترام برومند در سخنانی گفت: برای من باعث افتخار است که امشب در این صحنه از یکی از شریف‌ترین هنرمندان کشورمان تقدیر کردیم. ایشان فیلمساز، نویسنده و بازیگر خوبی است و این دومین باری است که روی صحنه برای تقدیر ایشان حضور دارم.
سپس احترام برومند متن لوح تقدیر علیرضا داوودنژاد را قرائت کرد.
در ادامه رسول صدرعاملی کارگردان با اشاره به فیلم «پاییزان»گفت: چقدر خوشحالم در جمع شما هستم، بیش از سی‌سال پیش در جاده اسالم به خلخال فیلم «پاییزان» را کار می‌کردم و دو عکاس خوب داشتیم که اهمیت تاثیر عکس در فیلم را به من نشان دادند.
علی اعلایی نیز در سخنانی بیان کرد: من در نسلی زندگی کردم که با پوستر و عکس؛ فیلم و عشق به سینما در ما به وجود آمد. من در دهه ۵۰ عکس‌های فیلم‌ها را برش می‌زدم و جمع می‌کردم. واقعا عکس در سینما آن زمان اهمیت داشت و چقدر من با عکس‌های سینما ارتباط برقرار کردم. یکبار با عکس فیلم در ذهنم تصویرسازی از فیلم داشتم و رفتم فیلم را دیدم.
سپس علیرضا داوودنژاد با بیان خاطره‌ای از زنده یاد کیومرث پوراحمد ، سخنرانی تأمل‌برانگیزی را ارائه کرد.
داودنژاد با اشاره به خاطره همکاریش با پوراحمد گفت: پوراحمد یکبار برای نگارش یک فیلم‌نامه به خانه ما در شمال آمد و همان ابتدا گفت‌وگو به من گفت یک عکس دو نفره با هم نداریم. این بهانه‌ای شد برای گرفتن آخرین عکس یادگاری بین ما دونفر.
این کارگردان سپس با اشاره به یکی از ویژگی‌های انسان، به ماهیت هنر عکاسی و سینما پرداخت.
وی گفت: لنز و دوربین یک آرمان کهن بوده است و عکاسی و سینما از قدیمی ترین آرمان های بشر هستند.
داودنژاد یادآور شد: این مراسم ها اصولا برای ترغیب ما به بازنشستگی است ولی من این قصد را ندارم.
این کارگردان مطرح کرد: یکی از قدیمی‌ترین دوستان من حسین ملکی بود که در عصر طلایی با او آشنا شدم و اولین کسی بود که داستان‌های من را گوش می‌داد و برای من بازی می‌کرد. او در عکاسی جزو نخبگان بود و نمی‌دانم سر صحنه چگونه عکس می‌گرفت و چاپ می‌کرد و کارهایش حیرت‌انگیز بود ، امشب یادش را گرامی می‌دارم.
پس از آن نیما رئیسی از محمدرضا داوودنژاد خواست در صحنه حضور پیدا کند و او در سخنان کوتاهی گفت: در وهله اول می‌گویم در تمام مدتی که در سینما بودم شاگردی برادرم را کردم و افتخار این را داشتم تا در کنار بزرگانی چون ابوالفضل پورعرب کار کنم و از برگزاری این مراسم خوشحالم.
پس از آن واله داوودنژاد (دختر علیرضا داودنژاد ) نیز به روی صحنه آمد و در سخنانی افزود: خیلی هیجان زده و خوشحالم هستم که در این برنامه حضور پیدا کردم و در طول سال‌ها کم پیش می‌آید، خانواده داوودنژاد همه یک جا جمع شوند. از اینکه در بستر سینما بزرگ شدم و با آن زندگی کردم خوشحالم و در همین بستر هم خواهم مرد.
سپس کلیپی از میترا محاسنی و دست نوشته او در ۴شهریورماه ۱۴۰۴ با صدای رخشان بنی‌اعتماد پخش شد.
در ادامه با حضور پرویز پرستویی، آزیتا حاجیان و هارون یشایایی از میترا محاسنی و عزیز ساعتی به عنوان پیشکسوتان عرصه عکاسی سینما تجلیل به عمل آمد.
عزیز ساعتی در سخنان کوتاهی خاطرنشان کرد: خیلی ممنون و سپاسگذارم از انجمن عکاسان سینما که من را لایق تجلیل دانستند.
میترا محاسنی نیز در سخنانی بیان کرد: برای من حرف زدن و ایستادن بر روی صحنه سخت است چون همیشه از پایین به صحنه نگاه کردم. از انجمن عکاسان و موزه سینما بی‌نهایت سپاس دارم و از دوست و رفیقم رخشان بنی اعتماد ممنونم که امشب جایش در این مراسم خالی است.
در بخشی از این مراسم، پرویز پرستویی -بازیگر پیشکسوت سینما- با ادای احترام به حاضران، سخنان خود را با خواندن بیتی عارفانه آغاز کرد:
«نروم که بیراه باشد / خطی ننویسم که آزار کسی را / یادم باشد که روز و روزگار خوش است / همه چیز رو به راه و مراد است و خوب / تنها دل ما دل نیست.»
پرستویی در بخشی از سخنانش به دغدغه‌های اجتماعی خود پرداخت و به سوءتفاهم پیش‌آمده از اظهارات قبلی خود درباره استان سیستان و بلوچستان در جشن روزملی سینما اشاره کرد.
او با بیان اینکه «دلم به درد آمد و حرفی زدم که متأسفانه به یک سری از دوستان سیستانی برخورد کرد» به سابقه طولانی ارتباطش با این استان از سال ۱۳۵۳ اشاره کرد و افزود: شش سال است که تنگاتنگ با آنها رفاقت دارم.
این بازیگر توضیح داد که سخنش درباره فقر در «مناطق محروم بسیار دورافتاده» این استان بوده، نه کل آن.
او با توصیف شرایط سخت زندگی در آن مناطق گفت: برخی از این مناطق نه برق دارند، نه آب، نه زندگی خوب، و مهم‌تر از همه، هویت رسمی ندارند.
پرستویی با ادای احترام به مردم شریف و مقاوم سیستان و بلوچستان که «امنیت مرزها مدیون آنهاست»، از کسانی که از سخنانش رنجیده‌اند عذرخواهی کرد وگفت: دست یکایک مردم شریف سیستان و بلوچستان می‌بوسم، اگر آنها را با سخنانم اذیت کرده‌ام، پوزش می‌خواهم.
پرستویی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به ۴۲ سال فعالیت در سینما، بر نقش بی‌بدیل عکاسان تأکید کرد و گفت: همیشه فکر می‌کنم عکاسان یکی از ستون‌های مهم سینما هستند.
او با اشاره به اهمیت تجاری عکس‌ها در گذشته افزود: قدیمی‌ها می‌دانند حتی قبل از انقلاب، پخش‌ها روی عکس‌ها قرارداد می‌بستند، قبل از اینکه فیلم را ببینند.
این بازیگر، احترام به عکاسان در سر صحنه را یک وظیفه دانست و اظهار کرد: همیشه با احترام جلو دوربین آنها می‌ایستم، زیرا می‌دانم اگر عکس نباشد، یک پای کارمان می‌لنگد.
وی در پایان، این جشن را گردهمایی برای گرامی‌داشت نگاه تیز و دل حساس کسانی که لحظه‌ها را شکار می‌کنند تا فراموش نشود، خواند و از عکاسان به عنوان «حافظان تاریخ احساسات و خاطرات ما» یاد کرد.
سپس آزیتا حاجیان نیز در سخنانی کوتاه گفت: خیلی باعث افتخار من است که پس از ۳۸ سال در کنار خانم میترا محاسنی هستم و از انجمن عکاسان باید بابت چنین جشنی تقدیر می کنم.
هارون یشایایی هم در سخنانی گفت: ما نسلی هستیم که در سینما ایران بزرگ شدیم و امروز هنرمندان و ملت ایران می‌توانند به سینما ایران افتخار کنند.
سپس کلیپی از ایرج طهماسب پخش شد که در مورد عزیز ساعتی نکاتی را بیان کرد.
پس از آن دو اثر از مجید انتظامی توسط گروه موسیقی حاضر در مراسم به صورت زنده اجرا شد.
سپس کلیپی در مورد حسن توکلیان پخش شد و پس از آن ابوالفضل پورعرب و حبیب اسماعیلی به روی صحنه آمدند و از وی تجلیل کردند.
ابوالفضل پورعرب قبل از تجلیل در ستایش عکاسان نکاتی را بیان کرد و گفت: برای نهمین جشن عکاسان که ما را به تاریخ سینما ربط می‌دهند خوشحالم. عکاسان در طول سال‌های کاری من ، به من خیلی لطف داشتند و کسانی هستند که در سکوت کار حرفه‌ای می‌کنند.
در ادامه حبیب اسماعیلی هم مطرح کرد: از انجمن عکاسان ممنون هستم زیرا نقش عکاسان در سینمای ایران بسیار مهم است و ما قبلا در سینما پیش از بازیگران به عکاسان فکر می‌کردیم. متاسفانه این روزها برخی، از عکاسان حرفه‌ای استفاده نمی‌کنند و این جای افسوس دارد.
حسن توکلیان هم در سخنانی در مورد چگونگی آغاز کار حرفه‌ای خود نکاتی را بیان کرد.
در ادامه میترا محاسنی و ساعد نیکزاد به عنوان اعضای هیات داوران به روی صحنه آمدند که ابتدا میترا محاسنی در سخنانی در مورد داوری آثار گفت: آثار بسیار خوب بود و از دیدنش لذت بردیم.
نیکزاد نیز توضیحاتی در مورد آثار ارائه داد و گفت: پس از تماشای عکس‌ها به این نتیجه رسیدیم که باتوجه به نیاز روز جامعه یک تغییراتی در عکس‌ها باید اتفاق بیافتد که در بیانیه هیات داوران هم به آن اشاره کردیم و امیدواریم در دیدارهای خصوصی تر بتوانیم این ناگفته‌ها را ارائه بدهیم.
سپس بیانیه هیات داوران توسط نیکزاد قرائت شد.
در ادامه با حضور دیبا زاهدی، سام قریبیان، نوید پورفرج جوایز نهمین دوره مسابقه عکس سینمای ایران به برگزیدگان اهدا شد.
دیپلم افتخار بخش شبکه نمایش خانگی در سال ۱۴۰۲ به فتاح ذی‌نوری برای سریال «زخم‌کاری ۲» و دیپلم افتخار نمایش خانگی سال ۱۴۰۲ برای سریال «آبان» و سال ۱۴۰۳ برای سریال «در انتهای شب» به امید صالحی اهدا شد.
سپس تندیس فیلم سینمایی سال ۱۴۰۳ به مهرداد امینی برای فیلم «خدای جنگ» تقدیم شد.
در ادامه دیپلم افتخار در بخش شبکه نمایش خانگی برای سال ۱۴۰۲ به احمدشجاعی برای سریال «خائن‌کشی» اهدا شد.
دیپلم افتخار در بخش فیلم سینمایی در سال ۱۴۰۲ به امیرحسین غضنفری برای فیلم «احمد» تقدیم شد.
دیپلم افتخار در بخش فیلم سینمایی در سال ۱۴۰۲ به فیلم «پالایشگاه» و سال ۱۴۰۳ برای فیلم «پیشمرگ» به پویا شاه‌جهانی اهدا شد.
دیپلم افتخار در بخش فیلم سینمایی سال ۱۴۰۳ به مجید طالبی برای فیلم «زیبا صدایم کن» تقدیم شد.
پس از آن دیپلم‌افتخار برای شبکه نمایش خانگی در سال ۱۴۰۳ به سمیرا بختیاری برای سریال «گردن زنی» اهدا شد.
در پایان از بهروز صادقی و رضا مهاجر به عنوان پیشکسوتان عکاسی سینما دعوت شد تا به روی صحنه بیایند.
5959
نظر شما