به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، مرحوم علامه مصباح یزدی درباره باران می فرماید: آن هایی که مرتبه توحیدشان مثل حضرت ابراهیم است می گویند: «وَالَّذِی هُوَ یُطْعِمُنِی وَیَسْقِینِ» (شعراء، ۷۹)؛ معنای سقایت این است که سقا آب را به دست انسانی بدهد یا در کام او بریزد. حضرت ابراهیم می گوید خدای من آن کسی است که آب را به لب های من می رساند، به من غذا می دهد. نمی گوید غذا می آفریند، بلکه می گوید خدای من کسی است که به من غذا می خوراند. وقتی مریض می شوم او شفا می دهد. نه گاهی که توسل می کنم، بلکه هر زمان که مریض می شوم، اوست که شفا می دهد.
بنابر روایت جهان نیوز،این درک خاصی است که با درک عادی ما خیلی منطبق نیست. این ها را غالبا بر تعارف حمل می کنیم. چون خدا منشأ آن را خلق کرده، این ها را به او نسبت می دهیم. اما خود این ها را مستقیما مرتبط به خدا نمی دانیم.
هنگامی که باران می بارد، می گوییم ابرها از دریا بلند می شود، بخار آب خنک شده و تبدیل به آب می شود و نهایتا جاذبه زمین آن را پایین می کشد و به باران تبدیل می شود. قرآن می خواهد برای انسان ها و مسلمان ها یک چنین درکی ایجاد شود که خدا است که روزی می دهد؛ خدا است که باران می فرستد.
قدیمی ترها و کشاورزان از این جهات بر ما تقدم دارند، یعنی وقتی زراعت می کنند واقعاً ته دلشان این است که خداست که باران می فرستد، چشمشان به دست خداست.
همیشه باران با بارور کردن ابرها و این قبیل امور درست نمی شود. گاهی ابرها را بارور می کنند، باران هم می آید، اما محصولات بیشتر آفت زده می شوند. گاهی هم جای خشکی که سال ها باران نیامده، یک مرتبه برف می آید.
با دیدن بعضی [از این] قضایا انسان مطمئن می شود که حساب دیگری غیر از این اسبابی که ما می شناسیم، در کار است. جا دارد که ما این ایمان صاف و ناب را تقویت کنیم.
نظر شما