او صرف نظر از ویژگی های ارزشمند فردی، یک مدیر با سابقه و رسانه شناس است و نبود او سازمان صدا و سیما را که اصلی ترین اتکایش باید برمنابع انسانی (و نه تکنولوژی) باشد با مخاطره روبرو می کند، علاوه براین، کناره گیری معنادار وی، نشانه توفیق سیاست منفعل کردن رسانه هاست؛ سیاستی که حتی منفعت کوتاه مدت ندارد چه رسد به آن که گمان کنیم فرجامی در پی خواهد داشت.
با همه احترامی که برای مدیران سازمان صدا و سیما قائلم و با بسیاری از آنان رفاقت دارم اما باید صادقانه تصریح کنم که دکتر خجسته، رسانه ای ترین مدیر سازمان بود و دربین معاونین سازمان، قدیمی تر از همه. البته اگرچه طول مدت معاونت آقای سرافراز (معاون برون مرزی) از آقای خجسته کمی بیشتر است ولی باید توجه داشت خجسته تنها معاون سازمان بود که حدود بیست سال سابقه کار در سازمان داشت و البته از تهیه کنندگی رادیو تا مدیریت شبکه رادیویی و پس از آن معاونت صدا را تجربه کرده است.
تا جایی که من میدانم، و بازضمن احترام به سایرمدیران ، خجسته محبوب ترین معاون سازمان بویژه در معاونت تحت تصدی خود بود. او اگرچه نسبتی نزدیک با رهبر انقلاب دارد (برادر همسرایشان است) اما هیچگاه از این مناسبات استفاده نکرده است و در زمانه ای که بسیاری ازمدیران مملکت، حضور در نماز جماعت رهبری را به ملاقات و یا حتی جلسه خصوصی با ایشان تاویل می کنند! و از همین فضا سازی برای ارتقای خود مدد می گیرند، او از چنین رفتاری مبراست.
این یادداشت کوتاه سودای رمزگشایی از این کناره گیری را ندارد ولی آیا فکر کرده ایم در زمانه ای که منابع انسانی، حرف اول را در سازمان ها بویژه عرصه های تولیدی می زند از دست دادن این سرمایه ها چه تاوانی دارد؟
نظر شما