در حال حاضر ایران برای حمایت از کودکان نهاد و یا شورای عالی وجود ندارد که بتوان با تکیه برآن برای رساندن کودکان به حقوقشان تلاش کرد. ضمن آنکه جامعه ما از دیگر جوامع دنیا در رابطه با مقوله کودک‌آزاری در وضعیت نا‌به‌سامان و یا شاید بحرانی قرار دارد. کودکان آزار می‌بینند اما از آنجایی که برای این واژه تعریف درستی ارائه نشده است، همواره بحران وجود دارد.
به راستی کودک‌آزاری به چه معناست؟ چه رفتارها واعمالی کودک آزاری به حساب می‌آیند.
این واکنش ناهنجار نسبت به کودکان برای هر‌کس می‌تواند معنایی خاص داشته باشد، اما آنچه مسلم است در ایران کودک‌آزاری به معنای واقعی کلمه برای بسیاری از افراد آزار کودک با تنبیه است. تنبیه که می‌تواند با یک پشت دست زدن تعریف شود و یا در برخی مواقع به کتک زدن وحتی داغ کردن هم بینجامد.
کارشناسان در امور آسیب‌شناسی کودک بر این باور هستند که باید برای این واژه تعریفی درست ارائه کرد. در بسیاری ازاوقات ما شاهد آزار کودک با روش‌های دیگری هستیم مثلاً اینکه کودکان را با هم سن و سال خودش مقایسه می‌کنیم و یا آنکه کودک را مورد توهین خود قرار می‌دهیم و یا به غیر از تحقیر و مقایسه بین کودکان تبعیض قائل می‌شویم.
در چنین حالتی است که می‌توان به راحتی اظهار کرد که کودکان ما دچار آزار شده‌اند. آزاری که هیچ کس نمی‌تواند به صورت محسوس آن را احساس کند و نمی‌تواند حدس بزند که کودک مورد‌نظر در شرایط روحی نا‌مناسب ناشی از همین آزار به سر می‌برد. آنچه آمار و ارقام درباره کودک‌آزاری نشان می‌دهد و انجمن حمایت از کودکان با این اطلاعات و آمار و ارقام مواجهه است آن است که این روند در حال‌حاضر روبه گسترش است و بخشی از آن پنهان باقی مانده است.
حال اگر بخواهیم این مسئله را آسیب‌شناسی کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که در کشور ما چند مورد به این مسئله دامن زده است و مهمترین آن عدم قانونی مبنی‌بر احقاق حقوق کودکان است. دیگر آنکه ما در این خصوص امکاناتی مناسب برای آموزش والدین نداریم. بسیاری از والدین به راستی نمی‌دانند که باید با کودکان خود چگونه رفتار کنند. آنها بسیاری از رفتارهای سوء و ناهنجار را تربیت برای کودکان خود تلقی می‌کنند.
تربیتی که گاه به تنبیه کودکان منجر می‌شود. در ادامه باید مطرح کنیم که برای این مسئله سیستم گزارش‌دهی درستی وجود ندارد. علاقه‌مندان به این مقوله نمی‌دانند که باید چگونه آن را پی‌گیری کنند و از کجا در این رابطه آماری به دست آورند که به نظر می‌رسد بهترین راه برای این رسیدن به این مهم داشتن یک نهاد عالی برای حمایت از کودکان است. نهادی که راه کارهای مناسب برای جلوگیری از آزار کودکان ارائه دهد.
بسیاری از جامعه‌شناسان و حقوقدانان، «نقض قوانین» را مهمترین عاملی می‌دانند که باعث افزایش و عدم مهار کودک‌آزاری در ایران است. گرچه در این خصوص نیز باز قوه‌قضاییه تمام سعی خود را به کار گرفته تا قوانین را به نفع کودکان تدوین نماید وچندی است که با سعی و تلاش حامیان کودک و مسئولان قوه‌قضاییه این قوانین هم سروسامان یافتند. اما باز به موضوع دیگری توجه را به خود جلب می‌کند که آنچه بیش از پیش می‌تواند تأثیر‌گذار باشد و در این خصوص کودکان را نجات بخشد آن است که مسئولان و دست‌اندر‌کاران در حوزه کودک تا جایی که می‌توانند این موضوع را از جنبه آموزشی آن جدی بگیرند باید والدین در این رابطه آموزش کافی پیدا کنند. هنوز بسیاری از والدین نمی‌دانند که کودک‌آزاری چیست و چه مواردی می‌تواند کودکان را آزار بخشد. بنابراین نگهداری از کودک مستلزم داشتن شرایط روحی و عاطفی مناسب برای پرورش وی و صرف وقت و هزینه لازم است. در صورت کوتاهی و ناتوانی والدین در نگهداری از فرزند، خود می‌تواند عدم توجه به کودک باشد که به نوعی همان آزار به کودک است. آزاری که والدین نمی‌دانند که از سوی آنها سر می‌زند.
عضو هیأت‌مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان - مددکار اجتماعی
نظر شما