وقت عذرخواهی یا زمان دلجویی!

در خبرها از قول کسی که چهار سال از عمر سیاسی خود را با کسی گذراند که بعدها مجبور شد در نماز جمعه قم او را با خاک یکسان کند، آمده بود: کسانی که محرک فتنه 88 بودند الزاما باید عذرخواهی کنند. اگر کسی به این عزیز بگوید شما هم برای حمایت و خدمت چهار ساله از جریانی که انحرافیش نامیدید باید عذرخواهی کنید، بویژه که امروز شاهد هستید که تا چه اندازه به سرمایه های کشور خسارت وارد کرده، در آن صورت چه خواهید گفت؟ اما ادامه بحث در این باره بیهوده است. اکنون بحث بر سر مسأله دیگری است و آن این است که تمامی کسانی که از دور و نزدیک دستی بر آتش تحولات دارند، می دانند که در چه شرایط خطیری هستیم. در شرایط تازه ای که ایران و تشیع، در یکی از سختترین دوره‌های خود قرار دارد. اصراری بر این که نبردی یا حمله‌ای صورت خواهد گرفت یا نه نیست، مهم آن است که حتی بدون حمله هم در شرایط بسیار سختی‌ هستیم و جنگ را از نوع دیگری شاید بدتر از نبرد نظامی تجربه می‌کنیم. این که دشمن در پی ناراضی کردن مردم است، بارها از سوی مقامات بالای نظام گوشزد شده است و این که دولت تلاش اندکی برای اصلاح این اوضاع دارد و البته گرفتاری ها هم چندان زیاد شده که گاه راه به جایی نمی برد، بر همه آشکار و روشن است. در شرایطی که عربستان و قطر چند تریلیون دلار برای نابودی شما سرمایه گذاری کردند، حالا در این اوضاع و احوال، بحث از عذرخواهی است یا نگه داشتن نسلی از جوانان و مردم و رهبران و همراهان پیرو با تجربه این نظام که از گذشته تا حال اگر نقدی هم داشته‌اند، پای این نظام ایستاده‌اند. مگر خطاها برابر این ملت کم بوده و مگر برای آنها چه قدرعذرخواهی کرده و کرده‌ایم؟ مگر قرار شما تا حال این بوده است هر کسی مانند شما یا دیگری که اشتباه سیاسی داشته یا دیگران تصور می کرده اند دارد، باید عذرخواهی کند. به نظرم به جای آن، از شما که مشاور نزدیک مراکز نظامی هم هستید برازنده است که از مردم بخواهید، حالا نباید به گذشته نگاه کرد، باید متوجه خطر آینده بود. باید از گذشته عفو کرد، باید از همه دلجویی کرد، باید فرهنگ آشتی را ترویج داد، باید مردم را در کنار هم نگاه داشت، باید به آنها یادآور شد که برای نگهداری آنچه بیش از سی سال برایش تلاش کرده‌اند پایدار بمانند، باید به آنها قول داد که اشتباهات جبران خواهد شد، باید به آنان اطمینان داد که حکومت با شما هست و خواهد بود، شما هم با او باشید و با همدلی و همراهی، در مقابل خطرات بالقوه ای که همه ما را تهدید می کند، بایستید. ای کاش این دلجویی آغاز شود و افاقه کند و فضای محبت پیش از 88 را به کشور باز گرداند.