دماسنج اجتماعی
برای برنامه ریزی در هر حوزه ای در اختیار داشتن آمار و اطلاعات امری اجتناب ناپذیر است.حوزه اجتماعی نیز از این قاعده مستثنی نیست. گرچه در حوزه های اجتماعی بویژه آسیب های اجتماعی و جرایم در اختیار داشتن این آمار ها حتی برای مدیران و مسئولین مرتبط هم سخت و دشوار است تا چه رسد به کارشناسان و محققین و اصحاب رسانه.این در حالی است که در حوزه های اقتصادی در کشور بانک مرکزی یا مرکز آمار ایران هر چند ماه یک بار آمار شاخص های اقتصادی را اعلام می کنند.گرچه ممکن است نقدی هم بر این آمار ها توسط سازمان های مرتبط دیگر یا کارشناسان ذیربط صورت گیرد ولی به عنوان یک اولویت و ضرورت شناخته شده است و مسئولین مرتبط خود را موظف به ارایه این آمارها به مسئولین دیگر و مردم می دانند. یا در حوزه های بهداشتی و درمانی نیز این گونه است و معمولا آمار هایی اعلام می شود . شاخص های مرتبط با این حوزه مشخص و آمار ها نیز اعلام می شود.بدون شک این آمار ها همه واقعیت مرتبط با این حوزه ها نیستند و طبقه بندی خاص خود را دارند. اما در حوزه های مرتبط با امور اجتماعی دسترسی به آمار ها بسیار سخت و شاید در برخی حوزه ها غیر ممکن باشد.شاید یکی از دلایل پیچیدگی موضوعات مرتبط با بخش اجتماعی باشد ولی این دلیل نمی شود که به سمت شناسایی و داشتن آمار نزدیک به واقعیت حرکت نکنیم.به نظرمن یکی از مهمترین دلایل این شرایط به نگاهی است که در حوزه اجتماعی و از جمله آسیب های اجتماعی است . آن هم نگاه سیاسی و امنیتی است.گرچه من هم معتقدم که در ارایه آمار ها لازم است تدبیر شود تا هم سیاهی نمایی نشود و هم جلوی هر گونه بهره برداری غیر اصولی از این آمار ها گرفته شود.ولی هیچ نگفتن و آمار ندادن هم ظلمی است که در ارتباط با این حوزه صورت می گیرد.نداشتن یا ندادن آمار ها حساسیت ها را در برخورد مناسب با مسایل اجتماعی به حداقل خواهند رساند و این یعنی رشد زیرمینی این مسایل. شاید زمانی متوجه شویم که هر گونه اقدامی بی تاثیر یا کم تاثیر باشد.به همین دلیل ما در حوزه اجتماعی نیاز به یک «دماسنج اجتماعی» داریم که شدت مسایل اجتماعی را آنگونه که هست نشان دهد همانگونه که دماسنج شدت دمای بدن(تب) رانشان می دهد یا درجه حرارت هوا را نشان می دهد. معمولا واکنش ها و اقدام های ما بستگی به شدت تب در بدن یا درجه هوا دارد.ارایه صادقانه و واقعی آمار ها حتی با رعایت طبقه بندی به مسئولین ومردم فرصت استفاده از پیشنهادات کارشناسان را در برنامه ریزی فراهم می کند، مشارکت مردم را در کنترل شرایط بیشتر می کند، فرصت استفاده بهینه تر از منابع را ایجاد می کند، شاخص های سلامت اجتماعی را ارتقاء می بخشد، اعتماد مردم رابیشتر می کند و... . با این امید که شاهد این باشیم که دولت ها هر سال خود را موظف بدانند که گزارشی از وضعیت اجتماعی کشور تهیه کنند و در اختیار مسئولین مرتبط و مردم قرار دهند.این را بپذیریم که کتمان واقعیت، لزوما حذف واقعیت را به دنبال نخواهد داشت.
نظر شما