بازیگر زن بریتانیایی پس از 40 سال در کشور خود مقابل دوربین رفت

به گزارش خبرآنلاین، نام این سریال «رقص روی لبه» است و استفن پولیاکوف، کارگردان و نویسنده تحسین‌شده آن را ساخته است.

سریال ماه آینده از شبکه بی‌بی‌سی2 روی آنتن می‌رود و ماجرایش در دهه 1930 رخ می‌دهد.

 

«رقص روی لبه» داستان یک گروه نوازنده جاز سیاه‌پوست است که برای طبقه اجتماعی اشراف لندن نوازندگی می‌کنند و در این بین باید با نژادپرستی، تعصب طبقاتی و وطن‌پرستی دست و پنجه نرم کنند.

 

ژاکلین بیسِت 68 ساله گفته سریال «رقص روی لبه» با وقایع دنیای معاصر همنشینی دارد، او دلیل بازی در این سریال را حضور بیشتر در درام‌های بریتانیایی (این سریال اولین مجموعه تلویزیونی است که بیسه در آن بازی می‌کند) و همچنین بازی در نقشی متفاوت اعلام کرده است.

 

این بازیگر که از تبار بریتانیایی-فرانسوی است و بر هر دو زبان تسلط دارد، معتقد است کارگردان‌های آمریکایی موفق نمی‌شوند تمام داشته‌های یک بازیگر زن را به نمایش بگذارند چون کمتر از همتایان اروپایی خود به شخصیت‌های زن فکر می‌کنند.

 

«بسیاری از کارگردان‌های آمریکایی به احساسات، حالت چهره و زنانگی که بازیگران زن می‌توانند ارائه دهند دقت نمی‌کنند.»

 

این بازیگر ساکن آمریکا ادامه داد: «اغلب حس می‌کنم آن‌ها اصلا نگاه نمی‌کنند. شما باید به بازیگر نگاه کنید، ببینید نور با چهره او چه می‌کند و ببینید می‌توانید از پتانسیل‌های او بهره کامل ببرید یا خیر. این همان کاری است که اینگمار برگمان در آن استاد بود. بازیگران شگفت‌انگیزی مثل هریت اندرسون (بازیگر چند فیلم برگمان) و چهره آن‌ها به نقشه‌ای انسانی بدل می‌شدند.»

 

به عقیده بیست در هالیوود از بسیاری از بازیگران زن اروپایی که پس از مطرح شدن در کشور خود به آمریکا می‌روند، درست و بجا استفاده نمی‌شود؛ «مشاهده تفاوت میان بازی آن‌ها در اروپا و آمریکا تکان‌دهنده است.»

 

او با اشاره به ماریون کوتیار فرانسوی که با بازی در نقش ادیت پیاف در فیلم «زندگی صورتی» به شهرت جهانی رسید، گفت: «اخیرا او را در فیلم آمریکایی دیدم، یکی از این بتمن‌ها (اشاره به «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد») آنها اصلا از او درست استفاده نکردند.»

 

آخرین فیلمی که بیست در بریتانیا بازی کرد «قتل در قطار سریع‌السیر شرق» محصول سال 1974 بود. او که سال 1977 با بازی در «اعماق» به شهرت رسید و پیشترش در سال 1967 در «کازینو رویال» که نقیضه‌ای بر فیلم‌های جیمز باند بود، بازی کرده بود با نقش‌آفرینی در فیلم‌های مطرحی مثل «دو نفر در جاده» در کنار آلبرت فینی و آدری هپبرن، «کارآگاه» در کنار فرانک سیناترا و «بولیت» در کار استیو مکویین خود را به عنوان بازیگری جدی معرفی کرد.

 

او با کارگردان‌های مطرحی مثل جان هیوستن، جرج کیوکر، فرانسوا تروفو و کلود شابرول نیز همکاری کرده است.

 

بیست در انگلستان به دنیا آمد و بزرگ شد، اما بیشتر عمرش را در آمریکا سپری کرده است. با این حال می‌گوید «هیچ میلی ندارم که بخشی از سینمای آمریکا باشم... من شخصیتی اروپایی بودم و فیلم‌های اروپایی منبع الهام من بودند. به آمریکا آمدم و عاشق (مایکل سارازین بازیگر) شدم، بازی‌هایم مورد توجه قرار گرفت و همین. اما طنابی احساسی مرا به سمت اروپا می‌کشد.»

 

بیست می‌گوید دوست دارد در نقش زنان طبقه کارگر بازی کند نه اشراف‌زادگان، شاید دلیل اینکه به سمت فیلم‌های فرانسوی و سوئدی کشیده می‌شود این است که آن‌ها «اغلب درمورد آدم‌های ساده، زندگی روستایی و امور انسانی هستند، فیلم‌هایی شخصی و روانشناختی هستند.» یکی از این فیلم‌ها که بیست بسیار دوست دارد فیلم کلاسیک فرانسوی «ژان دو فلورت» است.

 

او افزود: «نواری انسانی همه افراد را به هم ربط می‌دهد، ماجرا وقتی جالب‌تر می‌شود که تلاش یک شخصیت هم به آن افزوده شود، نه اینکه سراغ اشراف برویم.»

 

بیست همچنین درمورد «ترس بزرگ» در میان بازیگران خوش‌چهره مرد صحبت کرد، بازیگرانی که دوست ندارند به عنوان «خوشگل» در خاطره‌ها بماند و برای نشان دادن توانایی‌های خود نقش‌های نامناسب را انتخاب می‌کنند؛ «جانی دپ تمام این نقش‌های عجیب را بازی می‌کند... براد پیت هم همینطور... فقط برای اینکه می‌ترسند در یک نقش بمانند.»

 

این بازیگر در آخر اشاره کرد بازیگران نباید در فیلم‌های زیادی بازی کنند چراکه حضور زیاد به تداوم عمر بازیگر آسیب می‌رساند. «بازیگران زیادی هستند که هیچ پیشنهادی را رد نمی‌کنند. بعدش زمانی می‌رسد که دیگر نمی‌توانید تفاوت ایجاد کنید. مثل یک رابطه می‌ماند، اگر همیشه حاضر باشید دیگر کسی دلش برایتان تنگ نمی‌شود.»

 

58241