حسین عیدی‌زاده: دیگر لازم نیست به بازار بزرگ تهران یا پاساژ علاءالدین بروید تا با محصولات چینی روبرو شوید، جشنواره فیلم فجر نیز در سی و یکمین دوره خود چینی شد.
در اولین روز برگزاری جشنواره فیلم فجر در برج میلاد حضور چشمگیر چشم‌بادامی‌ها به شدت جلب توجه می‌کرد تا اینکه پس از پخش اولین فیلم («هیچ کجا، هیچ کس» ساخته ابراهیم شیبانی) و شروع فیلم دوم، مشخص شد حضور این چشم بادامی‌ها برای تماشای فیلم نیست.
سن کوچکی که در نزدیکی در ورودی سالن همهایش‌ها برپا شده بود، با نصب بنری پذیرای چشم‌بادامی‌ها شد تا مراسم «چشم‌انداز سینمای چین» شروع شود، بله، چینی‌ها برای معرفی سینمای خود به سالن همایش‌ها آمده بودند. اما نکته عجیب اینجاست که میانگین سنی گروه چینی زیر بیست سال بود. حضور بچه‌های قدونیم‌قد چینی چنان چشمگیر بود که اگر بنر روی سن را نمی‌دیدی فکر می‌کردی به بازاری در چین رفته‌ای. بزرگسالان چینی هم انگار دست کمی از بچه‌های خود نداشتند و همگی درحالیکه بلند بلند به زبان غریب خود صحبت می‌کردند گوشی‌های تلفن‌های همراه خود را در آورده بودند و از هر شخصی که روی سن می‌رفت عکس می‌گرفتند و گاهی بچه خود را رو سن می‌گذاشتند تا از او عکس بگیرند.
با این همه بد نیست در جشنواره چشم‌انداز سینمای چین را با حضور پرشور چینی‌ها داشته باشیم، اما در این چشم‌انداز حداقل باید یکی دو چهره مطرح از سینمای چین به جز سفیر این کشور در ایران حضور داشته باشند. مجری برنامه روی سن نام چند کارگردان سرشناس چینی را برد که در جشنواره حضور دارند، اما نام هیچ کدام از این چهره‌های سرشناس برای ما ایرانی‌ها آشنا نبود. اگر این کارگردان‌ها سرشناس هستند، باید فکری کرد و صفتی مناسب برای معرفی کارگردان‌هایی چون ژانگ ییمو پیدا کرد!
جذابیت‌های بین‌المللی جشنواره فیلم فجر به همین جا ختم نمی‌شود. در زمان نمایش فیلم «او خوب سنگ می‌زند» که به زبان لری و با زیرنویس فارسی ساخته شده، شاهد حضور داوران بخش بین‌الملل در سالن اصلی بودیم، این داوران در دو ردیف گنجانده شدند که با پخش فیلم کم کم از سالن خارج شدند. هیچ کدام از داوران را مترجمی دنبال نمی‌کرد و هیچ کدام هم گوشی به گوش نداشتند تا احتمال دهیم صحبت‌های فیلم برای آنها ترجمه می‌شود. این احتمال که همگی آنها نیز به زبان فارسی صحبت می‌کنند، بیش از حد و یا بهتر بگوییم به شکلی خنده‌دار دور از ذهن است.
باری، شاید حضور این داوران در سالن تنها برای آشنایی با جو تماشای فیلم از سوی منتقدان ایرانی بوده. اما در زمان پخش «گناهکاران» ساخته فرامرز قریبیان باز هم داوران بین‌الملل در همان محل قبلی حاضر شدند. عنوان‌بندی فیلم به دو زبان انگلیسی و فارسی بود و نفس راحتی کشیدیم که داوران متوجه داستان فیلم می‌شوند. اما باز هم فیلم بدون زیرنویس بود و یکی دو تن از داوران سالن را ترک کردند.
هنوز به پایان جشنواره چند روز باقی مانده است و واقعا اگر داوران بین‌الملل به زبان فارسی فیلم‌ها را تماشا می‌کنند، باید فکری به حالشان کرد. اگر آنها از سالن خارج نمی‌شوند به دلیل جذابیت‌های خارق‌العاده فیلم‌های ما نیست؛ آنها صرفا دارند حرمت میزبان را نگه می‌دارند.
57241
نظر شما