مقصر کیست، کارمند یا میز؟

این کارشناس روابط بین‌الملل در مطلب خود نوشته است:
«نمی دانم میز کارمندی چه سحر و جادویی دارد، وقتی آن سوی میزی، عادی هستی، مثل همه ی انسان های معمولی، ولی وقتی این سوی میز یعنی پشت میز می نشینی، شرایط یکباره تغییر می کند، خلق و خویت جور دیگری می شود(البته خودم را عرض می کنم ،کارمندان شریف که همگی با جدیت به خدمت مشغولند)شبیه وقتی پیاده ای و سواره،فرهنگ سواره ها چقدر در کشور ما خشن و بی رحمانه است. میز و ماشین هم شبیه هم است، خیلی باید سعی کنیم فرهنگ احترام را ایجاد کنیم، با مراجعه کننده با احترام گفت وگو کنیم، به او لبخند بزنیم و حتی اگر اشتباهی کردیم از او عذرخواهی کنیم، حتی حالا باب شده در هرجایی نوشته اند با لبخند وارد شوید، وقتی با لبخند وارد می شوی کسی به تو لبخند نمی زند و لبخند که یک طرفه نمی شود!»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش می‌نویسد: «گاهی فکر می کنم چقدر احترامی که مردم شرق آسیا به هم می گذارند، خوب است. حتما تواضع و کمک فکری به یکدیگر، راز توسعه‌ی آن هاست. چند روز پیش در بیمارستان که خدا نصیب شما هرگز نکند، خانم کارمند بایگانی مدارک پزشکی به من گفت که مدارک شما نیامده و طبقه ی چهارم است، با سابقه ی بیماری و عرق ریزان –با وجود استفاده از آسانسور-بعداز دوبار پاس کاری –دوباره برگشتم نزد همان خانم متصدی و او با لحن سرد خود گفت بله ،مدارک پزشکی شما اینجاست!کار که تمام شد دیدم حرفی نزد.با لحنی آرام گفتم که من از شما عذرخواهی می کنم که پرونده ام چند لحظه ای گم شده بود! او بلافاصله گفت خواهش می کنم،اما بعد که دید با طعنه ای مودبانه حرفم را زده ام،جا خورد و با ناراحتی نگاهم کرد.
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.