دنیامالی و مرادی درکافه خبر تشریح کردند: کرسی های بین المللی ورزش ایران چطور یک به یک می پرند؟

فرهاد عشوندی - سروش امینی : چرا کرسی های بین المللی ورزشی مان این قدر ساده از دست ورزش ایران می روند؟ این سئوالی بود که برای یافتن پاسخش مهمان علی مرادی دبیرکل کنفدراسیون وزنه برداری آسیا و احمد دنیامالی ، عضو هیات رئیسه فئراسیون قایقرانی جهانی بودیم. دو نفری که می گویند این کرسی ها چطور ایجاد می شوند ، چه اهمیتی برای ورزش کشورمان دارد و چه ساده از کف ورزش ایران می پرند. 

*می خواهیم در مورد کرسی های بین المللی در ورزش ایران بحث کنیم. این کرسی ها چه مقدار برای ما اهمیت دارد؟

مرادی: خب اهمیت کرسی های بین المللی بر کسی پوشیده نیست. به هر حال مسئولیت های بین المللی را یک روزه به کشور یا فردی واگذار نمی کنند. شما مطمئن باشید ارزیابی هایی در درون مجموعه انجام می گیرد و براساس پتانسیل و توانمندی های افراد آن مسئولیت ها به آنها تعلق می گیرد. به نظر من افرادی که صاحب کرسی هستند نماینده یک مملکت و آرمان های آن هستند. اهمیت آن هم در پست هایی دیده می شود که تاثیرگزار هستند. حتی بسیاری از اتفاقاتی که ممکن است در کوران یک  رشته ورزشی امکاناتی را از کشورمان محروم کند، می تواند این توانمندی ها را ایجاد کند. یا حتی به نوعی تا آنجا که مقدور است چشم پوشی کند. برای شما مثالی را عرض می کنم. در حال حاضر فدراسیون وزنه برداری ایران از نظر یک کارشناس به کل مشروعیت ندارد، چرا که نه دبیر کل دارد و نه نایب رئیس و هیئت رئیسه قانونمند. طبق قاعده و چارچوب های بین المللی اسامی تمام کسانی که تغییر می یابند باید به فدراسیون جهانی ارائه شود و این اسامی طبق ضوابط کشور مربوطه خودش مورد قبول قرار بگیرد. در حال حاضر در فدراسیون وزنه برداری افرادی که به عنوان دبیر و نایب رئیس فعالیت می کنند نباید به اسم باشند. اینها باید احکام رسمی از طرف مجمع داشته باشند. اینها روال کار است. پس در حقیقت ما در اینجا از محرومیت چشم پوشی می کنیم. در هر صورت امیدواریم که ورزش وزنه برداری راه خود را به شفافیت ادامه دهد. این خودش بزرگترین کمک و پتانسیل است که کسی که به عنوان دبیر کل در آنجا قرار گرفته به عنوان یک ایرانی از این مسائل چشم پوشی می کند. اما آیا برای کشورهای دیگر هم می تواند چنین چیزی وجود داشته باشد؟ بنده در همین حد موضوع را باز می کنم تا شما اهمیت کرسی های بین المللی به خوبی درک کنید.

دنیامالی: من فکر می کنم که  لزوم کرسی های جهانی را می توان در یک جمله خلاصه کرد. به هر حال ورزش دنیا نیاز به اداره خودشان دارند، بنابراین از تمام کشورها افرادی در مجامع جهانی کاندیدا می شوند که اینها برای کشورشان یک فرصت به شمار می روند. فرصت از این جهت که کشورها معمولا سعی می کنند در مورد ورزش، رشته هایی که در آن برتری دارند را برجسته تر کنند. این امکان ندارد مگر توسط نمایندگان کشورها در مجامع جهانی، چه در فضای فدراسیون های جهانی و چه در کنفدراسیون های قاره ای. به نظر من کنفدراسیون های قاره ای برای ما بسیار حساس است و ما اگر بتوانیم افراد زیادی را در سطح قاره داشته باشیم، طبیعتا در شورای المپیک آسیا دارای حوزه نفوذ خواهیم بود. متاسفانه چیزی که اتفاق افتاده این است که عموم رشته های ما به صورت مجرد برای کسب کرسی های جهانی وارد گود شده اند. خب این از یک جهت خوب است که تمامی رشته های تلاش خود را کرده اند، اما اگر درقالب یک مجوعه تعریف شده باشد که در آن رشته های مختلف پشتیبانی شوند به نظر می رسد که ما می توانیم موقعیت های خوبی را بدست آوریم. در حال حاضر ما در سطوح پایین نفرات بسیاری را داریم. در واقع موقعیت هایی اهمیت دارند که تصمیم گیرنده باشند. این موقعیت های تصمیم گیرنده بسیار اندک اند و ما باید تلاش کنیم که اهالی ورزش به سمت توسعه این موقعیت ها بروند تا بتوانیم بیش از این به کشورمان خدمت کنیم.

*این کرسی ها به چه صورت به دست می آید؟

دنیامالی: ببینید بنده به یاد دارم زمانی که رئیس فدراسیون بودم، در اولین جلسات فدراسیون جهانی ما به آن صورت در مرکز توجه نبودیم. رشته هایی که می توانند موقعیت های مهمی را بدیت آوردند در ابتدا باید از داخل شروع کنند. به عبارتی اگر این رشته ها در سطح قاره ای و یا جهانی به خوبی مطرح شوند، فضایی برای مدیران آن رشته باز می شود و بیشتر به عملکرد افراد نگاه می کنند. البته افرادی هم هستند که بدون آنکه عملکرد قابل توجهی داشته باشند در راس کار هستند. مانند کشورهای عربی که به واسطه مسائل سیاسی کرسی های مختلفی را در اختیار دارند نه به خاطر ورزش‌شان. البته آنها هم تلاش می کنند اما به این شکل نیست که حتما حرف اول را در آن رشته ها بزنند. بنابراین من فکر می کنم یکی از وظایف اصلی وزیر ورزش آینده این است که اینها را ساماندهی کند. ما در سطح قاره و جهان افراد باتجربه و با صلاحیتی داریم، اما اشکالی که در مورد این افراد وجود دارد این است که آنها وظیفه دارند که تعدادی جوان را در رشته های خودشان همراه با خود به داخل مجموعه ها ببرند و آنها را با فضای بین المللی آشنا کنند. چرا که در فضای بین المللی با زبان محلی نمی توان حرف زد. یعنی زمانی که شما در مجامع جهانی حضور دارید حتما باید با زبان جهانی صحبت کنید. بنابراین بنده اعتقاد دارم افرادی که در سطح قاره و جهان دارای موقعیت هستند باید از نسل های دوم و سوم ورزش حمایت کنند و شرایطی را ایجاد کنند که آنها هم در فضای بین الملل وارد شوند. ما به هر دلیلی یا نتوانستیم این فضا را ایجاد کنیم و یا بعضا خواستار آن نبودیم. من اعتقاد دارم که ما می توانیم مدافع ورزش مان باشیم و جایگاه های خوبی را هم بدست آوریم. به هر حال ورزش ایران در دنیا جایگاه خودش را دارد، البته بزرگترین مشکل ما این است که در دنیا تنها به چند رشته خاص معروف شده ایم و فاصله با رشته های دیگر بسیار زیاد است. به نطر من اگر می خواهیم موفق باشیم باید از رشته های ضعیف مان هم پشتیبانی کنیم. خوشبختانه در حال حاضر برخی از رشته های ما نظیر والیبال پیشرفت قابل توجهی را داشته اند و امیدوارم که این فضا بنیادی باشد نه مقطعی. یعنی چند برابر بازیکنانی که الان در تیم ملی حضور دارند را در سطح امید، جوانان و نوجوانان داشته باشیم. اگر اینها را به خوبی پشت سر هم ایجاد کنیم، مطمئنا  تا چند سال دیگر نیروهای جوان تر جایگزین آنها خواهند شد. در دولت های نهم و دهم که سازمان تربیت بدنی تبدیل به وزارت ورزش شد، متاسفانه نه تنها حمایتی از کرسی های بین المللی ما نشد بلکه ما رفتارهایی را از خود بروز دادیم که جایگاه ورزش ایران را خدشه دار کرد. به عنوان مثال دو عزیزی که از المپین های ما بودند و قرار بود این موقعیت ها را به دست آورند. هم امیر خادم را عرض می کنم و هم هادی ساعی را. خب ما باید این دو نفر را با برنامه رو به جلو می بردیم اما متاسفانه شاهد این بودیم که این بچه ها پشتیبانی لازم را نداشتند. واقعیت این است که شما برای در دست داشتن موقعیت های جهانی نیازی به ضرب و زور ندارید. بلکه بخشی از آن جایگاه آن فرد است که تعیین کننده است، بخشی دیگر هم لابی گری است. اما این لابی مهم تر از جایگاه آن فرد نیست. مثلا آقای مرادی در حال حاضر به واسطه شایستگی های خودشان در وزنه برداری دنیا دارای جایگاه هستند. به نظر من این تلاش افراد است که اهمیت بالایی دارد. البته مدیریت، پشتیبانی، تدارک و لابی هم تاثیرگزار است.

*آقای مرادی از آنجایی که خودتان دارای کرسی اجرایی هستید، به نظر شما چه اتفاقی باید رخ دهد که این افراد رای بیاورند؟ آیا ما باید هزینه کنیم و یا نامزد مورد حمایت ما باید ویژگی های خاصی داشته باشد؟

مرادی: قبل از اینکه به سوال شما پاسخ بدهم پیرو صحبت های آقای دنیامالی این را عرض کنم که امیدوارم وزیر ورزش و جوانان دولت جدید بتواند شورای عالی ورزش کشور را ساماندهی کند. زمانی من عضور شورای عالی ورزش کشور بودم. در آن شورا چیزهای زیادی مطرح می شد و برنامه ریزی های بسیاری به میان می آمد. متاسفانه می بینیم که در دو دولت اخیر به این بخش ورزش کم لطفی شد. سیاستگذاری های کلان و همچنین صیانت از کرسی های بین المللی از مسائلی است که می تواند در این شورا مطرح شود. کرسی های بین المللی در حال حاضر بر اساس سلایق های شخصی پیش می رود اما باید به عنوان یک سرفصل قراربگیرد و بعد از آن در مجلس به عنوان یک لایحه به قانون تبدیل شود. ما الان خلا قانونی داریم. می خواهم این را بگویم که اگر بخواهیم زیربنایی تر راجع به این موضوع صحبت کنیم و اگر واقعا برای سیستم اهمیت دارد، باید شورای عالی ورزش کشور روی این مسئله برنامه ریزی کند. دولت باید این را به عنوان یک لایحه وارد مجلس کند و آن را به قانون تبدیل کند. در این چند سال اخیر یک ریال هم از سوی کمیته ملی المپیک به ما کمک نشده است، در صورتی که شما می بینید کمیته ملی المپیک برای جایگاه های بین المللی بودجه دریافت می کند. کمیته ملی المپیک باید از کرسی ها حمایت کند اما تا زمانی که خلا قانونی وجود داشته باشد این برخورد های شخصی هم هست. متاسفانه به برنامه ریزی های ورزش ما به شکل سطحی نگاه می شود. در این 8 سال ما یک بار هم شاهد این نبودیم که شورای عالی ورزش کشور جلسه ای با افراد عالی رتبه داشته باشد. این موضوع هم با توجه به اهمیت خود می تواند در آنجا مورد تصویب قرار بگیرد. بحث زیربنایی تر بعدی هم پشتیبانی از آن اهداف است. اعراب چگونه وارد گود می شود، بالاخره یک حداقل هایی وجود دارد که باید از آن پشتیبانی شود. شخصیت های ورزشی به پتانسیل خودشان هم نگاه می کنند اما آن پشتیبانی ها می تواند کار را بهتر پیش ببرد. چرا ما باید در برخی رشته های خلا داشته باشیم؟ واقعیت این است که ما در ارتباط با کارهای خود مقداری کج سلیقگی می کنیم. اگر قانون وجود داشته باشد اجاره هر کاری را به افراد نمی دهد.

*چرا ما برای حذف کرسی های خود تا این حد انرژی می گذاریم و این موضوع چه مقدار به ورزش ما صدمه زده است؟ بسیاری از این کرسی ها هم در دولتی واحد حذف می شوند...

دنیامالی: خدمت شما عرض کنم که برای حذف کرسی ها نیازی به انرژی نیست. من اعتقاد دارم آنهایی که ورزشی هستند به بحث موقعیت های بین المللی عنایتی ویژه دارند و آن را درک می کنند. به نظر من بیشتر بی تدبیری، ناآگاهی و جهالت دخیل بوده تا اینکه تاملی در کار باشد. اشکال کار در اینجاست که کلا ورزشی ها برای گرفتن این جایگاه ها انفرادی حرکت می کنند، درحالی که باید وزارت ورزش و وزارت امور خارجه تعامل ویژه ای بر سر این موضوع داشته باشند. به هر حال من فکر می کنم که آن تعامل ویژه وجود ندارد. وزارت امور خارجه در مورد گرفتن کرسی های سیاسی در مجامع جهانی تلاش بسیاری می کند. معمولا براساس پروتکل هایی که وجود دارد در کنوانسیون های مختلف باید برای کشور کرسی گرفته شود. دستگاه مربوطه معمولا با وزارت خارجه هماهنگی های لازم را انجام می دهد. وزرات خارجه دپارتمانی برای این کار دارد و کار حرفه ای انجام می دهد. حداقل کار برای گرفتن موقعیت های جهانی، لابی کردن با سفارت های مختلف در داخل کشور است. به هر صورت اگر با قوانین آشنا نباشیم عدم حمایت ما یک کارکرد واقع گرایانه بوده. اما اعتقاد بنده این است که مثلا اگر علی مرادی 10 سال است که در این جایگاه قرار دارد، بخشی از آن توانایی های خودش است. اما موردهای دیگر هم وجود دارد، خیلی صریح و رک بگویم، اگر من از فردی چون علی قلم سیاه حمایت نمی کردم او پیش از این در یک چشم به هم زدن افتاده بود. من اعتقاد دارم ما با تمام تنش هایی که در داخل داریم باید حرمت خود را در عرصه های جهانی حفط کنیم. بارها به من پیشنهاد شد که با وجود موقعیت های فعلی، دبیر کلی را هم در دست داشته باشم. اما من با رد کردن این پیشنهاد گفتم ما باید در آسیا دو نفر را داشته باشیم. به هر حال این حمایت ها تاثیر بسزایی دارد. با وجود تمام مشکلات داخلی، زمانی که پای خود را از کشور بیرون می گذاریم باید واحد باشیم. آنجا باید یکدیگر را پوشش دهیم چرا که این کار علاوه بر کشورمان به نفع خودمان هم هست.

مرادی: اگر فارغ از خودخواهی ها و منیت ها، تعامل از درون برقرار شود و تنگ نظری ها کنار گذاشته شود، ورزش کشور در بحث بین المللی مسیر بسیار خوبی را طی خواهد کرد. پیرو صحبت های آقای دنیامالی نمایندگانی که از ایران خودشان را به انتخابات فدراسیون جهانی معرفی کردند، رای نیاوردند. ما هم بلافاصله کشورهای غرب آسیا را دور هم جمع کردیم و از حسین رضازاده به عنوان نایب رئیس غرب آسیا حمایت کردیم. این خودش یک توانمندی به شمار می رود، چنانچه ما این کارها را انجام نمی دادیم این توانمندی ها هم از بین می رفت. این موضوع می تواند در تعاملات بسیار زیباتر و با بینش بهتر انجام شود. تنگ نظری ها کنار گذاشته شود و بر اساس منافع ملی اهداف مان را دنبال کنیم.

*از آنجایی که شما این مسئله را تجربه کردید، چه حسی دارد وقتی کشورهای دیگر می بینند که ما علنا خود را می زنیم...

مرادی: طبیعتا این مسائل تاثیر منفی دارد. شما ببینید در همین انتخاباتی که در سال 2010 در تاشکند ازبکستان برای وزنه برداری برگزار شد، ما تمام تلاش خود را کردیم که دفتر کنفدراسیون وزنه برداری که یک محوریت به شمار می رود، در کشور خودمان باقی بماند. بعد از اینکه چنین کم لطفی ای در حق ما شد، دفتر سریعا به قطر منتقل شد. این مسائل خوب نیست چرا که اینها جزیی از منافع ملی کشور است و می تواند در بخش ورزش یک ارزش و وجه بین المللی باشد. متاسفانه وقتی چنین کم لطفی اتفاق می افتد، مطمئنا  دیگر کشورها از این شرایط استفاده می کنند. ما بازهم سعی کردم که محوریت ورزش ایران در این رشته حفظ شود و به آرامی آن را به داخل کشور منتقل کردیم. درحال حاضر مسائل فنی در ایران صورت می گیرد و مسائل مالی در دوحه قطر انجام می شود. می خواهم این را بگویم که به هر حال تعاملاتی که بین افراد برقرار می شود، می تواند سرآغاز کارهای زیباتری برای ورزش کشور باشد.

*ما چطور می توانیم کرسی های اثرگزاری را بدست آوریم؟ مثلا عضویت در IOC، شورای المپیک آسیا و کرسی های فوتبال...

دنیامالی: ببینید من فکر می کنم که این کار، کار ساده ای نیست. به نوعی هم خیلی سخت نیست. اگر ما اساسا جایگاه را بشناسیم و برای آن برنامه داشته باشیم، مطمئنا می توانیم بسیاری از این موقعیت ها را بدست آوریم. زمانی که ما برای این جور مسائل هیچ نوع برنامه ای نداریم، طبیعی است که کمتر به آن چیزهایی که فکر می کنیم، دست پیدا کنیم. امیدوارم دولتی که بر سر کار می آید، مسائل کمیسیون عالی بین المللی را در اولویت خود قرار دهد و مجموعه ای را برای آن انتخاب کند. اگر روی این موضوع کار شود، به نظر من با توجه به توانایی هایی که بچه های ما دارند، در یک دوره 4 ساله می توانیم بخشی از چیزهای از دست رفته را مجددا بدست آوریم. ضمن اینکه چیزهای جدیدی هم بدست آوریم. من اعتقاد دارم که این مسئله امکان پذیر است.

مرادی: به نظر من ما هر چه از درون مجامع خود را قوی تر کنیم و استقلال آنها را حفظ کنیم، مطمئنا افراد توانمند با بازدهی بسیار بالا از درون این مجامع به صورت مستقل بالا می آیند و در نتیجه آن کمیته ملی المپیک ما هم به صورت مستقل حرکت می کند. متاسفانه ما چنین چیزهایی را نداریم. این حرف ها هم مسائل آرمانی نیست و قابل اجرا خواهد بود. زمانی مجامع کشور در ورزش در حال حفظ شخصیت کاری خود بود. وقتی آقای سعیدلو خودش در یک مجمع رای می دهد و به صورتی گزینشی برخورد می کند، استقلال رای آن مجمع زیر سوال می رود. این پسندیده نیست که ورزش بوسیله مجمعی از خارج خود اداره شود. زمانی که شما از درون یک توانمندی ایجاد کردید و برای اعضای خود شخصیت قائل شدید و آنها هم با توانمندی فنی بالای خود در مجمع رای آوردند، مطمئنا با صیانت از کرسی های بین المللی مرتبط خواهد بود. اگر چنانچه بدون این برنامه ها و با یک مجمع بی رمق و منفعل پیش برویم، ورزش ما به همین حالت باقی خواهد ماند. ما در حال حاضر به اندازه کافی بودجه در اختیار داریم. پول در ورزش کشور ما کم نیست، این مجامع هستند که نمی توانند به خوبی آن را خرج کنند. اگر بازرسی باشد که کارهای مربوط به مسائل مالی را کنترل کند و آنها را گزارش دهد، این مشکلات پیش نمی آید. در حال حاضر مجامع ما استقلالی ندارند. الان که در سال 2013 هستیم، این چیزها برای ورزش کشور خوب نیست. احساس بنده این است که انشاالله در دور جدید این بازنگری ها و اصلاحات انجام شود و براساس آن هر تعریفی برای خود هدف خاصی داشته باشد. به نظر من دسترسی به مسئولیت های موثر قابل اجرا است اما باید زیرساختی وجود داشته باشد.

دنیامالی: به نظر من ما باید در مسابقات آسیایی و جهانی و همچنین برگزاری مجامع جهانی قبول میزبانی کنیم. معمولا یکی از برنامه های عملیاتی کشورهایی که می خواهند کرسی بدست آورند، کاندیدا شدن برای میزبانی ها هست. بنابراین از لحاظ اجرایی این یکی از راهکارهای موثر است.

252 41