مقام ابراهیم:
اکنون به آن من راستینت رسیده‌ای….. در مقام ابراهیم می‌ایستی، پا جای پای ابراهیم می‌نهی؟ رویاروی خدا قرار می‌گیری، او را نماز می‌بری.
ابراهیم‌وار زندگی کن، معمار کعبه‌ی ایمان باش سرزمین خویش را منطقه حرم کن، که در منطقه حرمی! سعی: نماز طواف را، در مقام ابراهیم پایان می‌دهی و آهنگ”سعی”می‌کنی، میان دو کوه صفا و مروه، به فاصله سیصد و اند متر.
سعی، تلاش است، حرکتی جستجوگر، دارای هدف، شتافتن، دویدن در طوف، در نقش هاجر بودن، و در مقام، در نقش ابراهیم و اسماعیل، هر دو. و اکنون سعی را آغاز می‌کنی، و باز به نقش هاجر برمی‌گردی. هاجر تنها، دوان بر سر کوههای بلند بی‌فریاد! در جستجوی آب! آری آب، آب خوردن! نه آنچه از عرش می‌بارد، آنچه از زمین می‌جوشد! مادی مادی! همین ماده‌ی سیالی که بر زمین جاری است و زندگی مادی تشنه‌ی آن است، بدن نیازمند آن است، که در تن تو خون می‌شود، که در پستان مادر شیر می‌شود، و در دهان طفل آب است!
منبع:حج دکتر علی شریعتی
www.mousavichalak.ir
نظر شما