انتخابات اسراییل؛ صندوق هایی پر از خشونت

عبد الله آل بوغبیش: پس از آنکه ایهود اولمرت به اتهام دست داشتن در فساد اداری و مالی، قدرت را به کناری نهاد، حزب کادیما که وی رهبری آن را به دست داشت طی انتخاباتی درون حزبی تزیپی لیونی را به رهبری خود برگزید، اما لیونی نتوانست در مهلت مقرر دولت جدید را تشکیل دهد و از این رو، برگزاری انتخابات زودهنگام ضروری شد.

قرار است هجدهمین دوره انتخابات پارلمانی اسراییل در دهم فوریه جاری یعنی دقیقا یک هفته دیگر برگزار شود. البته به دلیل نزدیک بودن زمان این انتخابات با یکی از اعیاد اسراییلی ها (طو بشباط)، این موعد تعیین شده غیر نهایی است و چه بسا زمان برگزاری آن به تأخیر افتد.

از زمان ضروری شدن برگزاری انتخابات تاکنون رقابت شدیدی میان لیونی، بنیامین نتانیاهو رئیس حزب لیکود (راست گرایان اپوزیسیون) و ایهود باراک وزیر جنگ و رهبر حزب کار درگرفت و هرکدام کوشیدند تا در خلال این مدت، اقداماتی برای جلب نظر رای دهندگان صورت دهند.

 حمله به نوار غزه با ادعای برقراری امنیت برای شهرک های یهودی نشین واقع در جنوب اراضی اشغالی یکی از مهم ترین گزینه هایی بود که دوگانه رقیب لیونی و باراک به همراه اولمرت به آن دست یازیدند. اما پس از 22 روز جنگ بی وقفه و شبانه روز، لیونی و باراک نتوانستند شلیک موشک های فلسطینی را متوقف سازند و آرامش و امنیت موعود را برای شهرک نشینان به ارمغان آورند و اهداف انتخاباتی خود را محقق سازند.

در پی این شکست، بنیامین نتانیاهو که مترصد آن بود، برای آنکه آرای طرفداران لیونی و باراک و موافقان جنگ را با خود همراه سازد، دلیل شکست در جنگ را تصمیم گیری نادرست باراک و لیونی در متوقف کردن حملات علیه حماس دانست و اعلام کرد ادامه حملات تا لحظه از میان برداشتن حماس ضروری بود.  

البته نتانیاهو بر تبعات ادامه جنگ واقف بود و می دانست ادامه جنگ در نوار غزه نیاز به مدت زمان بیشتر و استفاده از نیروهای بیشتری داشت که فرسایش ارتش این رژیم را در جنگ خیابانی و پارتیزانی باعث می شد؛ با این حال و برای سانتاژ تبلیغاتی و غوغای انتخاباتی اکنون بر این نکته اصرار می ورزد و آن را در برابر دوگانه لیونی و باراک علم کرده است.

باراک و لیونی نیز در واکنش به مواضع نتانیاهو، تصمیم گیری خود را اقدامی مسئولانه می دانند و نیز معتقدند نتانیاهو در جریان زمامداری خود در دهه نود نتوانست خالد مشعل را از سر راه بردارد و ترور وی در اردن نافرجام ماند و حتی شیخ احمد یاسین را نیز از زندان های خود آزاد کرد.

با تمام این تفاصیل، هر سه رقیب اساسی این انتخابات با چالش های مهم تر و استراتژیک تری مواجه اند که می توان آنها را در مذاکره با فلسطینیان، سرنوشت قدس، حذف یا تعامل با حماس، مسئله گلعاد شالیت نظامی اسیر در دست جنبش های مبارز فلسطینی و بلندی های جولان خلاصه کرد.

هر کدام از این احزاب به تناسب رادیکالیست یا میانه رو بودن خود طرح ها و برنامه هایی را در این زمینه ارایه داده اند.

با این حال و به رغم اختلاف آنها در رویکردها، همگی بر این نکته اتفاق نظر دارند که پیش از هر چیز می باید امنیت اسراییل را در نظر گرفت و اگر تعامل یا مذاکره یا کوتاه آمدنی در تعامل با همسایگان عرب خود صورت می دهند، امنیت اسراییل در رأس پارامترهای مورد نظر می باید باشد. 

به نظر می رسد به دلیل شکست باراک و لیونی در "جنگ انتخاباتی" خود علیه نوار غزه و نیز مواضع سرسختانه نتانیاهو درباره این جنگ، سرنوشت قدس و بلندی های جولان که هرگز حاضر به بازپس دادن آنها - در صورت رسیدن به مقام نخست وزیری- نیست، می توان پیش بینی کرد کفه انتخابات بیشتر به نفع وی پایین آید.

این را می توان از رادیکال شدن مواضع اسراییلی ها به دنبال شکست های پیاپی آنها در چند سال اخیر از گروه های مبارز نظیر حزب الله و حماس و نه از دولت ها درک کرد. اسراییلی ها اکنون بیش از هر چیز به دولتی نیاز دارند که بتواند در برابر گروه ها و جنبش های مبارز دوام آورد، امنیت آنان را برقرار سازد، برای بازگرداندن تصور "ارتش شکست ناپذیر" منطقه تمام تلاش خود را به کار گیرد، بلندی های جولان را همچنان در اشغال نگه دارد و علاوه بر آن، بتواند دولت جدید ایالات متحده را درباره پرونده های مهم منطقه نظیر پرونده هسته ای ایران، انزوای سوریه، حذف یا تضعیف شدید جنبش های مقاوم فلسطینی و لبنانی و روند صلح با فلسطینیان همراه و موافق خود سازد و تمام اینها تنها در یک دولت خشونت گرا نمود می یابد که چه بسا نتانیاهو یا باراک با مواضع افراطی خود یهودیان را به سوی پر کردن صندوق ها از خشونت گرایی سوق دهند واین دولت را شکل دهند.

در این میان، نظرسنجی های اخیر نشان از بالا رفتن محبوبیت ایهود باراک به عنوان وزیر جنگ و نه به عنوان نخست وزیر آینده دارد و این نیز از آن روست که پوشش اخبار جنگ علیه نوار غزه بر خلاف جنگ علیه لبنان در 2006 چنان محدود و سانسور شده بود که اسراییلی ها نمی توانند مقایسه ای میان این دو جنگ برقرار کرده و بر اساس آن آرای خود را به صندوق انتخابات بریزند. این نکته ای است که حزب راست گرای نتانیاهو از آن رنج می برد و در همراه کردن موافقان جنگ با خود به نوعی چالش برای آن بدل شده است.

با این حال باید منتظر هفت روز آینده بود تا دید این سه رقیب اصلی به علاوه احزاب دیگر نظیر "اسراییل بیتنا"ی راست گرای نژاد پرست به رهبری افیگدور لیبرمان، حزب دینی شاس، حزب چپ گرای میرتس و احزاب عربی موجود در اراضی اشغالی چه راهکارهایی را برای جلب آرا به کار خواهند بست و کدام حزب می تواند سی و دومین دولت اسراییل را تشکیل دهد.