پس از امضای توافق‌نامه ژنو این پرسش در اذهان شکل گرفته که با توجه به حذف تحریم از صنعت خودرو تمایل حضور خودرو‌سازان دنیا در ایران، شرکای جدید یا قدیمی صنعت خودرو ایران چه مشخصاتی باید داشته باشند؟ در پاسخ می‌توان گفت اولاً باید محصولات مطابق با نیاز بازار ایران داشته باشند. این سخن به معنی رعایت استاندارد‌های الزامی کشور، قیمت، کیفیت و ایمنی مناسب سطح خوبی از آپشن‌ها و به‌طور کلی رقابت‌پذیر بودن است. اما در این میان نوع همکاری ایران با شرکای قدیمی خود مانند پژو بایستی ابتدا در راستای اعتماد‌سازی نسبت به جبران خسارت‌هایی که به بهانه تحریم به صنعت خودروسازی و قطعه‌سازی وارد شده اقدام و در مرحله بعد در بخش عرصه محصولات جدید و به ویژه توسعه محصول صنعت خودرو سهیم شود.
در رابطه با رنو هم باید بگویم ممکن است تغییراتی در قرارداد ال 90 رخ دهد. البته با توجه به قیمتی که خودروی تندر 90 در بازار ایران دارد و توقع به وجود آمده که قیمت این خودرو برای قشر متوسط به پایین تعیین شود، اگر خودرو تندر 90 به تیراژ پیش‌بینی شده حداقل 200 هزار دستگاه در سال) برسد قیمتش کاهی خواهد یافت. پرسش دیگری که در این مجال کوتاه می‌توانم پاسخ گویم بحث حضور خودرو‌سازان آمریکایی در ایران است. برای هیچ کشور شرقی یا غربی در اولیت نیست و خودرو‌سازان از هر کشوری قصد ورود به بازار ایران از طریق CBU را دارند، باید به این نکته توجه کنند که خدمات پس از فروش‌شان مناسب باشد و محصولاتی را عرضه کنند که مشابه خودرو‌هایی که در داخل کشور به تولید می‌رسد نباشد.
31301
نظر شما