ایجاد اشتغال در کشور از جمله دغدغه های بسیار مهمی است که دولتهای مختلف هر یک با راهکارهای درست و یا غلط خود آن را دنبال کرده اند. ایجاد اشتغال به معنی بخشیدن توان ایجاد درآمد به افراد و این به معنی ایجاد فضایی است که هر فرد با ایجاد ارزش افزوده بتواند نیازهای مادی خود را تامین کند و در کنار آن افزودن بر ارزش افزوده کل به اقتصاد کشور کمک کند.
اما در حال حاضر به نظر می رسد مثال جامعه ما روایت طنزی است، که شب هنگام مسافرخطاب به راننده اتوبوس گفت: " آقای راننده تو برای کی رانندگی می کنی، این ها همه خوابیدن!"
براساس آمارهای منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران از وضعیت بودجه خانوارهای ایرانی در سال 91 در شهرهای کشور بالغ بر 31.3 درصد از سرپرستان خانوارها بدون شغل درآمد دارند و این آمار برای مناطق روستایی کشور رقمی معادل 22.3 درصد است.
جالب آنکه وقتی به سهم سرپرستان بدون کار با درآمد براساس تقسیم بندی میزان درآمد خانوارها نگاه می کنیم می بینیم بیشترین تراکم این افراد در پایین ترین درآمدها و بالاترین درآمدها است. یعنی 53 درصد از خانوارهایی که با زیر ماهانه 375 هزار تومان هزینه در مناطق شهری زندگی می کنند بدون اشتغال درآمد دارند که به طور حتم بخش زیادی از این افراد تحت پوشش دستگاههای حمایتی هستند ولی جالب اینجاست که در سطح هزینه های بالای ماهی 1.67 میلیون تومان نیز سرپرست بالغ بر 31 درصد از خانوارها بدون شغل درآمد دارند.
متاسفانه کسب درآمد بدون شغل در فضای رانتی اقتصاد کشور با تکیه بر ثروت های باد آورده شکل می گیرد و این ارقام نشان از رشد آن در کشور تبدیل آن به ایده الی برای زندگی ایرانی دارد. در چنین شرایطی انتظار داشتن اقتصادی پویا، مولد و پر رونق از پایه هدفگذاری غلطی است.
39222
نظر شما