به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در ابتدای این نشست گروس عبدالملکیان درباره کتاب جدید خود و همچنین تاثیر شبکه‌های مجازی بر شعر سخن گفت: «همه می‌دانیم که جهان امروز، جهانی فست فودی است که در آن شعر، کوتاه می‌شود. با این حال با این تعریف که شعر اتفاقی است در زبان آشنایی داریم و این تعریف، یعنی شاعر طور دیرگی عمل می‌کند. مثلا احمدرضا احمدی در یکی از شعرهایش می‌گوید: «یک شهر گفت آری/ پرنده‌ای که از کنار برج بلند می‌گذشت/ گفت نه»
او ادامه داد: «ما پذیرفته‌ایم که یکی از نهادهای قدرت در جهان، اینترنت و فضای مجازی است که ما را در دکه تنهایی برده و ما به گونه‌ای به این سارات خودخواسته تن داده‌ایم. برای همین است که جمع شدن امروزمان کنار هم یک جور شکستن این پیله است. یعنی به نوعی همان «نه» ای است که پرنده شعر احمدرضا احمدی می‌گوید.»
بعد از سخنان عبدالملکیان، احمد پوری مترجم و داستان‌نویس نیز به موضوع شعر نخبگان و شعر قشر وسیع مخاطبان اشاره کرد: «یکی از منتقدان خارجی می‌گوید «شعر ما تبدیل شده به شعر شاعران. یعنی شاعران برای خودشان شاعری می‌کنند و خودشان شعر همدیگر را می‌فهمند.» معنی این حرف این است که آدم‌های عادی شعر خوان کم کم دارند از شعر دور می‌شوند.»
او برای این که منظور خود را بهتر روشن کند دو شعر از خاقانی و سعدی خواند و چنین ادامه داد: «مقصود من از شعر نخبگان و شعر دیگر مخاطبان، ارزش‌گذاری نیست. این یک بحث دیگر است. مسئله این است که یکی شعر نخبگان است و دیگری نیست. چیزی که بین این دو فاصله می‌اندازد، واژگان فاخر است. شعر خاقانی واژگان فاخر دارد و برای همه، ساده فهم نیست اما شعر سعدی این گونه نیست. اما همیشه، واژگان نیستند که شعر نخبه یا شعر غیرنخبه را می‌سازند بلکه عوامل دیگر هم در این زمینه تاثیر دارند.»
پوری، مترجم کتاب «هوا را از من بگیر، خنده‌ات را نه» افزود: «من شعر گروس را بسیار دوست دارم. این همه به خاطر رفاقت و دوستی نیست. وقتی شعرش را می‌خوانم آن را به عنوان شعر یک شاعر می‌خوانم. اولین آشنایی‌ام با شعرهایش هم با دو یا سه شعر بود. شعر او به زبان مخاطب نزدیک‌تر است. یعنی شعر نخبه نیست که نتوانی بلافاصله واردش نشوی اما در مورد بحث دوم یعنی جوششی و کوششی بودن شعر، شعر گروس تا حدی مهندسی شده است.»
کتاب «پذیرفتن» جدیدترین مجموعه شعر گروس عبدالملکیان به تازگی از سوی نشر چشمه منتشر شده است.
۵۷۵۷
نظر شما