احسان پيربرناش، خبرآنلاين: خبرگزاري رسمي كشور كره‌شمالي در خبري مسرت‌بخش، از كشف دارويي براي درمان بيماري‌هايي چون ايدز، ابولا، سرطان، هپاتيت و كليه امراضي كه منجر به تلفات انساني مي‌شوند خبر داده است. در توصيف اين داروي حيرت‌انگيز، هم‌چنين به درمان بيماري‌هايي اشاره شده است كه اصلا در كره‌شمالي وجود ندارد و تاكيد شده اين دارو به همراه يك فيلم آماده ارسال به سراسر دنياست. با هم بخش‌هايي از اين فيلم منتشر نشده را مرور خواهيم كرد:
كيم جونگ اون به همراه هيات همراه در ميان صداي هلهله و غريو شادي اهالي پيونگ‌يانگ وارد ميدان شهر مي‌شود. لبخندي گوشه لبش دارد و كلاهك هسته‌اي كمي از جيب بالايي كتش بيرون زده تا نفوذ كلام و ابهتش را صد چندان كند. مردم يك‌صدا فرياد مي‌زنند: «كلاهك هسته‌اي دل منو بردي، كشتي تو منو، غمم نخوردي...».
اين ترانه برخلاف ظاهر قرآميزي كه دارد، ترانه بسيار تلخي در كره‌شمالي محسوب مي‌شود، چرا كه كلمه به كلمه‌اش عين واقعيت است و هرگز از ريتم فريبنده‌اش جهت مقاصد قرآميز استفاده نمي‌شود.
هنگامي كه «كيم» دستش را به نشانه سكوت بالا مي‌گيرد، سكوتي مرگبار بر تمام خاك كره‌شمالي حاكم مي‌شود. چند ثانيه بعد دست‌هايش را پايين مي‌آورد و با لحن و لبخند دلفريبش از مردم مي‌پرسد: «از ساعت چند اينجايين؟ هشششت؟ هففففت؟ شششش؟ زودددددتر؟»
عده‌اي از مردم براي شيرين كردن خودشان مي‌گويند: «بـــــعـله» كه فورا اشاره مي‌كند سر آنها در ميدان زده شود تا ديگر وسط حرف‌هاي او نپرند و خودشان را لوس نكنند خرس‌هاي گنده. سپس توسط جمعي از دوستانش، بسته‌هايي به قيد قرعه بين مردم پخش مي‌شود كه حاوي يك نوشيدني در پاكت‌هاي پلاستيكي به همراه نِي و يك قرص به شكل موشك است. رهبر كره‌شمالي خطاب به مردم كشورش مي‌گويد: «مردم! شمايي كه طي اين سال‌ها مورد عنايت و مهرورزي ما قرار گرفته‌ايد، حق شماست كه بدانيد اين قرص‌ها توسط يك دختربچه 12 ساله در زيرزمين خانه‌اي در پيونگ‌يانگ اختراع شده؛ آمريكا از همين زيرزمين‌هاي ماست كه مي‌ترسد.» (صداي دست و جيغ و هورا)
سپس از مردمي كه برنده خوش‌شانس اين هدايا شدند مي‌خواهد سه قدم جلو بروند و ساير مردم را جهت فراگيري امر آموزش سه قدم به عقب فرا مي‌خواند. با فرمان كيم، داوطلبان اجباري، ني‌ها را از ته در پاكت پلاستيكي حاوي نوشيدني فرو مي‌كنند و قرص را درون دهان‌شان مي‌گذارند و با نوشيدني آن را فرو مي‌برند. لحظاتي بعد پزشكان اعلام مي‌كنند داوطلبان بر اساس تشعشعات راديواكتيوي دارو جان خود را از دست داده‌اند. كيم انگشت شستش را زير چانه‌اش مي‌گذارد و به فكر فرو مي‌رود. كلا انگشت شست، انگشتي محوري و كاربردي در كره‌شمالي محسوب مي‌شود. لحظاتي متفكرانه به جنازه‌ها مي‌نگرد و با خودش مي‌گويد: «قاعدتا نبايد اينجوري مي‌شد.» در همان حين، يك نفر از ميان جنازه‌ها دستش را بالا مي‌گيرد و به زبان شيرين كره‌اي مي‌گويد: «عمو من زنده‌ام.» شور و شعف خاصي كره‌شمالي را در بر مي‌گيرد. رهبر كره‌شمالي شخصا بالاي سر او حاضر مي‌شود و مي‌پرسد: «الان چه احساسي داري؟»
فرد نجات يافته پاسخ مي‌دهد: «مي‌دونم كه نااميدتون كردم اما من خوبم. خاك بر سر من كه نتونستم بميرم.»
كيم مي‌گويد: «استتثنائا اشكالي نداره. درد كه نداري؟»
- نه، اصلا.
- الان سرطان نداري؟
- نه.
- ابولا؟
- نه.
- هپاتيت؟
- نه.
- تلفن همراه؟
- نه.
- آفرين، مي‌خواستم امتحانت كنم. ايدز چطور؟
- نه.
- يعني واقعا تو خوب شدي؟
- جسارت مي‌كنم البته اما من از اول هم اين بيماري‌ها رو نداشتم.
- تو تشخيص مي‌دي چه بيماري‌هايي داري؟
- عذر مي‌خوام.
- مي‌خواي بيا از فردا جای منم بشین.
- غلط كردم. نفهمي كردم. منو عفو كنيد.
- عفو مي‌كنم اما مشروط. فقط راستشو بگو چرا نمردي؟
- قول دادين ديگه؟
- آره قول دادم. اين قضيه خيلي برام مهمه. چشم يك دنيا به دستان منه. منو بگو واسه كي دارم توضيح مي‌دم، تو اصلا مديريت جهاني مي‌فهمي يعني چي؟
- نه!
- خب نفهم، پس بگو چي شد نمردي؟
بيمار نجات يافته از گوشه لپش قرص را در مي‌آورد و با لبخند به كيم مي‌گويد: «من اصلا اينو نخوردم...ها ها ها ها»
رهبر كره‌شمالي قهقهه‌اي سر مي‌دهد و هر دو شروع مي‌كنند به خنديدن. بيمار نجات يافته در همان حالت به كيم اشاره مي‌كند كه قولش يادش نرود. كيم در اوج قهقهه رو به بيمار نجات يافته مي‌گويد: «بميري، بانمك...» و بيمار نجات يافته مي‌ميرد. حرف گوش مي‌كنند، مثل ما نيستند كه.
6060
نظر شما