گلایه شاعر برجسته ایلامی از اهالی شعر و ادب/" آرام یه خوه تی؟"

ديروز اولین سالگرد درگذشت شاعر بزرگ کردی‌گوی ایلامی، مرحوم استاد علی اصغر عباسی آرام بود. شاعری که شعر کردی را در ایلام اعتلا بخشید و مردم را با شعر آشتی داد.
او راوی دوره‌ای از حیات این مردم است که اکنون از آن نشان چندانی نمانده، و غالب اشعارش حکایت این حس نوستالژیک است.
خانواده‌اش می‌خواستند مراسم را در کرمانشاه برگزار کنند، چون پدر مرحوم آرام از ایل بزرگ سنجابی بوده و آنجا اقوام و آشنایان زیادی دارند؛ به عبارتی دیگر آرام حاصل پیوند ایلام و کرمانشاه است و هردو در افتخار شعر آرام شریک‌اند. باری، من از خانواده‌ی ایشان انتظار داشتم این مراسم در ایلام برگزار شود تا دست کم ادای دینی به او کرده باشیم. این انتظار محقق شد و مراسم عصر ديروز چهاردهم شهریور در مسجد زینب شهر ایلام برگزار گردید.
من، برای آگاهی اهل فضل و هنر تصویر اعلامیه‌ی ترحیم ایشان را در گروه‌های مختلف فرهنگی و عمدتا با گرایش کردی‌دوستی به اشتراک گذاشتم و علاوه بر آن، بعضی از دوستانمان در صداوسیمای مرکز ایلام برنامه‌ی ویژه‌ای در این خصوص تهیه و پخش کردند.
با این تمهیدات انتظار داشتم آن‌چنان جمعیتی در مراسم حضور یابند که جایی برای سوزن‌انداختن نباشد، اما دریغا که این انتظار بیهوده بود و جز شماری اندک از مردم، کسی حضور نیافته بود و تاسف‌آور آن‌که جز دو یا سه نفر از دوستان شاعر، هیچ نشانی از ادبا و فضلا و اهل قلم نبود.
در فاصله‌ی مراسم نیز به تک‌تک کسانی که حضورشان را لازم می‌دانستم، پیامک زدم اما دریغا که هیچ بانگی از هیچ جایی برنخاست.
مسئولان سیاسی و اداری استان که شأن‌شان بالاتر از آن است که در مراسم سوگواری شاعران یک‌لاقبا حضور یابند و ما هیچ‌گاه انتظار حضورشان را نداشته و نداریم اما دست‌کم انتظار داشتیم مسئولان نهادهای فرهنگی حضور پررنگ داشته باشند. مسئولان ارشاد را دیدم که لحظاتی در آغاز مراسم آمدند و فاتحه‌ای خواندند و برخاستند.
بعد از پایان مراسم بر سر مزار عباسی آرام حاضر شدیم و دوستان دل‌سوزمان در برنامه‌ی گل‌هیروو ویژه‌ برنامه‌ای تهیه کردند و من آنجا صحبت‌هایی کردم که ديشب پخش شد. باری دلم از این همه ناسپاسی و بی‌توجهی گرفته است و از خیلی‌ها دلخورم و این سطور را نوشتم تا بدانیم کسی قدر هنرمندان را نمی‌داند حتی اهل هنر