درباره چرایی چنین حضوری و این که آیا آیین‌نامه‌های وزارت ارشاد درباره حضور یا عدم حضور هنرمندان در شبکه‌های فارسی‌زبان با منطق و قوانین بالادستی ما(قانون عادی و قانون اساسی) که بر آزادی‌های بیان تاکید می‌کند،همخوانی‌دارد یا ندارد، در جایی دیگر باید سخن گفت و چه خوب است که حقوقدانان در این زمینه وارد میدان شوند. اما این که دفتر موسیقی و دبیر جشنواره موسیقی فجر، که بر حسب تصادف همزمان مدیرعامل نهادی صنفی است به بلندگوی چنین حذفی تبدیل شوند، جای اما و اگر فراوانی را برای اهالی موسیقی و فرهنگ و هنر بر جای می‌گذارد.
در این گونه موارد و رخدادها نقش روابط‌عمومی‌ها چگونه است و نهادی با این همه امکان ارتباطی، توان برقراری یک تماس ساده تلفنی با آقای عقیلی را دارند یا ندارند؟ آیا با ایشان بعد از این اتفاق صحبتی شده است یا نه و دلیل حضورش را پرسیده‌اند یا نه؟ آیا خود ایشان و یا مدیر برنامه‌هایش به این مسئله وقوف داشته‌اند یانه و آیا مشورت‌های لازم در این گونه سفرها به افرادی چون او که مدام در معرض هجوم و درخواست این گونه رسانه‌‌ها هستند، داده شده است یانه؟ این‌ها همه پرسش‌هایی است که به حوزه سیاست‌گذاری‌های بخش موسیقی کشور باز می‌گردد و باید اجرایی شود تا بتوان به تصمیم و برداشت موثر و مفیدی از این رخداد رسید.
اما یک چیز برای نگارنده و اهالی موسیقی مشخص است و آن اینکه صدای سالار عقیلی به آسانی به دست نیامده است. او هنرمندی است که دقیقا از ۲۰ سال قبل وارد فضای حرفه‌ای موسیقی شده است و حذف او به خاطر یک مصاحبه( متن مصاحبه هم هیچ نکته منفی که نداردهیچ، حتی مصاحبه‌ای است در تبلیغ غزل وزبان فارسی و این‌‌گونه مسائل) از جشنواره و بعدها تصمیمات شدید و غلیظ‌تر کاری است ناروا.
به یاد داشته باشیم که سالار عقیلی‌ها سرمایه‌های هنری این مرز و بومند و با برخی حرکت‌های احساسی و تحت تاثیر فشارهای رسانه‌ای جریانات مخالف ارشاد و هنر موسیقی نباید تصمیمات عجولانه‌ای گرفت که به حذف و تاراندن هنرمندان از این آب و خاک منجر شود.
حذف و خراب کردن آسان است و دولتی که به تدبیر و امید و گشودن قفل‌ها شهره است، نباید از همان ابتدا چوب حذف بلند کند.
نظر شما