غروب زرد رسانه ها در عصرضد اطلاعات

اما چرا غروب زرد رنگ ؟ حقیقت این است که دنیای مجازی با تمام جذابیت هایش ، از فیس بوک تلگرام گرفته تا توئیتر و دیگر ابزارهای ارتباط اجتماعی ، دیگر رسانه های نوشتاری و دیداری چون روزنامه ها، تلویزیون و سینما را چنان به چالش کشیده است که این رسانه ها اجبارا در رقابت با این رقیب جوان از ماهیت خود تهی شده و هرچه بیشتر رو به محصولات رقابتی تر که از قضا در عالم مطبوعات زرد نامیده می شوند و به طور عمومی بیانگر مفهوم ابتذال هستند ، آورده اند.
شک نیست که در سالیان اخیر اگر با نگاهی موشکافانه به محصولات فرهنگی چه در داخل کشور و چه در خارج کشور بنگریم نوعی مخاطب محوری افراطی را میبینیم که معمولا از عنصر حقیقت تهی است . در واقع این حقیقت است که در کشاکش این رقابت فنا شده است .
از انبوه فیلمهای فانتزی و تخیلی در سینمای هالیوود که گاه افسانه های کهن را دوباره با روایت های تخیلی تر بازنمایی می کنند تا انبوه مجلات و روزنامه های بی خاصیت که منتظرند هنرپیشه ای یا ورزشکاری از همسر خود جدا شده یا در اینستاگرام خود عکس همسر احتمالیش را در حالی که در غروب محو می شوند بگذارد تا تیتر جنجالی فردا جور شود.
همه این ابتذال حاکم بر رسانه ها حاصل جویست که اینترنت در کنار تمام مزایایش در عصر اطلاعات پدید آورده و می رود تا این عصر را به عصر ضد اطلاعات بدل کند.
از چنین فضایی دیگر بخشهای جامعه نیز ملهم می شوند ؛بیراه نیست اگر ادعا کنیم این عصر ضد اطلاعات موجبات بروز پوپولیسم در عالم سیاست و ابتذال و روزمرگی در حیات اجتماعی و مصرف زدگی افراطی و غیر تولیدی در اقتصادهای اکثر کشورهای جهان شده است.
ظهور دونالد ترامپ و سیاهه پرو پیمانی از سیاستمداران پوپولیست در اقصا نقاط جهان که می دانند مردم دیگر واقعا عقلشان به چشمشان و گوششان است و می شود آنها را با وعده ها پوچ فریفت موید این نظر است که ابتذال حاکم بر رسانه ها تا چه حد می تواند حیات آینده جامعه جهانی را تهدید کند.
در کشور ما سقوط تاسف آور تیراژ کتاب و رسانه های مکتوب ارزشمند که حاضر نمی شوند تن به ابتذال بدهند سالهاست که شاهد مثال خوبی شده است.
اما نکته تاسف بار تر این است که مناسبات در هم تنیده جهانی آنقدر در هم پیچیده و غیر قابل پیش بینی است که به جرات می توان گفت در آینده این فضای تقلیل در آگاهی های عمومی و ابتذال اطلاعاتی بیشتر از این تشدید شده و اینترنت با همه گیری و گستردگی اش سبب رواج نوعی سهل انگاری و عدم وسواس در انتخاب منابع اطلاعاتی افراد شود.
در چنین فضایی اگر شخصی شعری از صائب تبریزی را به نام فروغ فرخزاد در وبلاگش یا فیس بوکش منتشر کند بسیاری آن را می پذیرند و آن را برای یکدیگر فوروارد می کنند.
و این در مورد تمامی علوم و معارف از پزشکی گرفته تا ستاره شناسی صدق پیدا می کندو حقیقت تنها قربانی عصریست که قرار بود عدالت را در دریافت اطلاعات حقیقی به ارمغان بیاورد اما ابتذال و غروب زرد رنگ رسانه ها را به یادگار گذاشته است.