مجلس شوراي اسلامي به عنوان يكي از سه ركن دولت جمهوري اسلامي ايران و در جايگاه انحصاري مقام تقنين براي بررسي لوايح و طرح هاي مختلف داراي كميسيون هاي تخصصي است. اين كميسيون ها فزون بر بررسي كارشناسانه پيش نويس قوانين مرتبط امكان تصويب برخي قوانين را به مدت مشخص دارا هستند. جمهوري اسلامي ايران خود را در جهان با برچسب(اتيكت) فرهنگ معرفي مي كند. اين سومين دوره پياپي است كه هم هنگام با تصويب اعتبار نامه هاي نمايندگان مجلس ،اعلان ثبت نام عضويت در كميسيون ها مجلس شوراي اسلامي اين كميسيون فرهنگ است كه با كمترين نامزد ثبت نام شده مواجه مي شود!
پرسش اين است علت نبود اقبال به اين مهمترين كميسيون اجتماعي( و نه اقتصادي و صنعتي) مجلس چيست؟ برخي از صاحب نظران نبود تاثير جدي اين كميسيون در مديريت فضاي فرهنگي كشور را علت اين نبود اقبال مي دانند. عده اي نيز نداشتن امتيازات لازم براي ويترين سازي در حوزه انتخابيه نمايندگان را علت اين بي توجهي بر مي شمارند. پاره اي از ناظران و مراقبان اوضاع فرهنگي، نيز عنصر دوري جستن از مسيوليت پذيري در اين عرصه پر التهاب را سبب ساز اين دوري مي شناسند.
چنانچه هركدام از اين سه علت را جداگانه نيز واكاويم در نتيجه اين ادبار به عضويت در كميسيون فرهنگ در اين سه دوره متوالي مجلس تغييري ايجاد نمي كند. چاره آنست كه اين ادبار را به مثابه چراغ هشدار براي بررسي اين امر و تدبير براي گره گشايي بدانيم. همين چند روز پيش در رسانه ها از قول معاون ريس جمهور آمده بود كه قريب هفتاد و پنج درصد از بودجه فرهنگي دولت صرف نهادهايي مي شود كه دولت نقشي در مديريت و نظارت بر نحوه هزينه كرد انها ندارد! سازمان هايي كه عمدتا پيشتر خودگردان و يا فلسفه وجودي شان تامين هزينه ها از محل خيرات و نذورات بوده يا مي تواند باشد و يا در ماموريت تاسيس شان ربط مستقيمي به سپهر فرهنگ و هنر ندارند! در هر حال اين نبود اقبال به عضويت در كميسيون فرهنگي مجلس را مي توان در چارچوب رفتار تناقض آميز اعلاني و اعمالي ما ايرانيان نيز بررسي كرد. آن هنگام كه فرهنگ را در كلام و خبر بر صدر مي نشانيم اما در مقام عمل و اقدام به لوازم و مقتضيات اش ( باور به اينكه فرهنگ فرمان پذير نيست و اعتماد به مردم شرط توسعه فرهنگي است) وفادار نمي مانيم!
نظر شما