دو سال بیشتر می شود که صادق زیباکلام گفته بود «رگه هایی از پوپولیسم احمدی ن‍ژاد در روحانی نیز وجود دارد». البته این طبیعی است در جامعه ای که روحیه مردم وابسته به حماسه و شور و شعف باشد، اگر آن را تحریک نکنی نمی توانی مدیریت کنی. خوب این که با این شرایط مدیریت شود، انصافا اخلاقی نیست، ولی چاره دیگری هم نیست مگر این که تفکر و احساسات مردم را دگرگون کرده و روی آن به شدت کار کنند. این هم با سیل عظیم لغو کنسرت و مانع تراشی برای اجرای تئاتر و خبرپراکنی های داخلی که به این زودی عملی نیست.
سرطان فکری در جامعه ما ایجاد شده و سیل خرافه و عجب باوری در جامعه ما وجود دارد و این جماعت به جز های و هوی توجه شان جلب نمی شود و به مدد شعرهای کوتاه و پست های تلگرامی، دیگر کتاب خواندن و سکوت های اندیشمندانه به آن صورت وجود ندارد، چه این که بر طبل این ماجرا میدمند تا مردم هرچه بیشتر هیجانی تر و کم طاقت تر شوند. شدت هیجان هم که بالا برود، روحیه ها احساسی تر و زودرنج تر می شود. در نتیجه طبیعی است که آن هایی که دولت را در دست ندارند، با همین پوپولیسم دولت سایه ای تشکیل داده و با دموکراسی مجازی گزارش های وارونه از برجام و عدالت به مردم بدهند.
آن چه که کاربرد دارد، های و هوی است، چرا که کسانی که های و هوی در دولت را عرف می کنند، همیشه قهرمان هستند و حقوق های صد میلیونی شان و یا اختلاس شان بی رو دربایستی چیزی نیست. چرا که همواره خبری برای تصاحب ذهن مردم دارند و مردم بیکار نیستند که گوششان به اخبار سنگین و طولانی گرم شود. وقتی هم در دولت نیستند، می توانند با اطلاعاتی که در زمان خودشان داشتند و نیروهایی که هنوز در بهترین پست ها مدیریت می کنند، علیه دولت سنگ اندازی کنند و به اصطلاح چوب لای چرخ دولت بگذارند.
"رسانه" ابزاری است که امروزه از قانون و قضا و قدر دولت پر کاربردتر است و در واقع وزارت خانه نوزدهم است. رسانه، مطبوعات، تلگرام و ... علاوه براین که باید مجوزشان را از آقای وزیرارشاد بگیرند، خود باید سیاستگذاریهای دولت را به مردم ترویج کرده و اگر پوپولیستی هم نباشند، بتوانند به طور صریح مردم را با عملکرد و چالشهای خود همراه کنند.
۴۷۴۷
نظر شما